Ik geef het meteen toe hoor. Veel weet ik er niet van. De wereld, en vooral de wereldpolitiek. Het gaat me eigenlijk allemaal boven de pet, en ik geloof ook dat er grote machten zijn en er spellen gespeeld worden waar wij als normale burger totaal geen weet van hebben. Heineken en Ahold hebben meer macht dan onze eigen president. Bij oorlogen zijn de slachtoffers niet belangrijk, maar welk land er rijk van wordt.
Maar toch, vol verbazing keek ik vanochtend het nieuws. Want dat doe ik dan wel, het nieuws kijken, elke ochtend.
Van die VN-ers, die werden neergeschoten. Sowieso vind ik het vreemd dat Israel twee landen tegelijk kan bestoken, zonder dat de wereld hier iets aan doet, of vraagtekens bij zet. Maargoed, er is dus hulp, van de "machtige" VN. Een dag na het nieuws dat er 4 waren omgekomen, hoorde ik dat de VN-ers tot tien maal toe hadden gevraagd aan Israel of ze wilden stoppen met het beschieten van hun verblijf.
Daarna werd er met een precisiebom een eind gemaakt aan deze verzoeken, en werd ze voor goed de mond gesnoerd. So hey, dacht ik, toen ik dit nieuws hoorde. Nu zal de VN wel flink pissed-off zijn, en nu zal Israel wel eindelijk op z'n flikker krijgen.
Maar wat bleek? Het grote vriendje van Israel, meneer Bush, stak daar even een stokje voor. Die zei zoiets als, hey, niet zo tegen onze vriendjes hè? En toen zei de VN, okay, dan laten we het zitten. Niet George boos maken.
Sjongejongejonge dacht ik. Sjongejongejongejonge. Wat voor waarde heeft die hele VN nog, als ze helemaal niets kunnen uitvoeren? Kennelijk hebben ze totaal geen bescherming, want als iemand zin heeft, knalt ie ze alsnog af. En kennelijk kunnen ze ook niks doen als een grootmacht als Amerika tegen stemt bij een beslissing die de VN neemt. Ongeacht de regels. Ongeacht de verdragen.
Amerika zegt: laat Israel met rust. En dan doen we dat. En bij dit hele verhaal hou ik dan nog even in het achterhoofd dat meneer Bush vergeten was dat de microfoon aan stond, waar nog even duidelijk uit bleek dat hij achter Israel stond.
Wat een klotezooi, dacht ik. Wat is de wereld toch verziekt. En zo zie je maar weer: er worden inderdaad smerige spelletjes gespeeld, op een dermate hoog niveau dat ik het nooit zal snappen, of nooit zal kunnen beinvloeden.
Dus ga ik me maar weer op kleinere schaal bemoeien met de politiek. Druk uitoefenen op degene die tafeldekdienst heeft bijvoorbeeld. Of bij hoofd-inkopen gaan lobbyen voor een inbindmachine.
Niet erg wereldschokkend, maar wel fijn overzichtelijk voor de kleine burger.
