Als ik mijn ontbijt op heb, mijn etenswaar voor tussen de middag en sportspullen bij elkaar gezocht heb, trek ik mijn jas aan. Ik haal de mp3 speler uit de kast, draadjes ontrafelen, hang hem om mijn nek. Sleutels? Check. Telefoon? Check. Portomonaie? Check. Ok, klaar om te gaan.
Ik geef m'n lief een kus, en maak aanstalte om te vertrekken.
Moet je niet wat zeggen? vraagt ze me. Ik denk na.
Hou van je?
Ja, niet meer? vraagt ze. Het onbehaagelijke gevoel bekruipt mij, zoals wel vaker gebeurt, dat ik weer eens iets ontzettend belangrijks vergeten ben. Iets waar zij zich ontzettend druk om maakt, of heeft gemaakt, en wat mijn zeef van een geheugen al weer kwijt is. Mijn geheugen kan dat: binnen een paar minuten iets kwijt raken. Ik ken slechts 1 persoon die datzelfde heeft, waarmee ik een paar jaar samen regelmatig mee in de trein zat. Dat leverde zeer hilarische momenten op. Klasgenootjes tegen komen in de trein, druk discusserend over een tentamen dat over een uur begint, terwijl wij elkaar vragend aankijken. Tentamen?
Net op tijd schoot het me te binnen.
Succes met je sollicitatie! riep ik, vol trots dat ik het toch nog onthouden had.
Zojuist belde ze op. Met Roland, antwoordde ik. Op mijn werk voer ik liever geen uitgebreide persoonlijke gesprekken, dus ben sowieso wat meer kort af dan anders. De verbinding was slecht, maar het was duidelijk dat het stil bleef aan de andere kant.
Ik bleef ook stil. Als mensen mij bellen, dan moeten ze er wel voor de draad mee komen. Hup, vertel wat je te zeggen hebt! Na een te lang momentje stilte toch maar eens vragen.
Ja? Waar bel je voor?
Het bleef stil. Geluiden van verontwaardiging aan de andere kant, althans, zo voelde ik het. Gelijk kwam het onbehaagelijke gevoel weer naar boven dat ik iets vergeten was. Had ik dit gevoel al niet eerder vandaag? Mijn hersenen kwamen langzaam maar zeker op gang, en draaide de dag in steeds rapper tempo terug. De herkenning: dit is eerder gebeurt. Waarom ookalweer? Je was iets vergeten, sukkel. Wat dan? Sollicitatie.
Ohja! Je sollicitatie! roep ik, voor mijn gevoel, net op tijd. Is dat nu al afgelopen? gooi ik er voor de zekerheid achteraan, een blik werpend rechtsonder in mijn scherm, op de klok. 10:47. De sollicitatie was om 10:00 volgens mij, dus mijn verbazing zou best terrecht kunnen zijn.
En dan ben ik oprecht benieuwd, en wil ik heus weten wat de uitslag is. Ik vuur vragen af, en hoop dat mijn oprechtheid overkomt.
Als we ophangen besef ik mij dat dit wel nooit zal veranderen. Vele ruzies, veel onbegrip, heb ik al naar mijn hoofd gekregen door dit soort dingen. Ik vergéét ze gewoon. Verjaardagen, jubilea, examens, kortom: alle dingen waarbij andere mensen je opbellen om te vragen hoe het gegaan was, of je te feliciteren. Ik kom er altijd veel te laat achter, als het al te laat is.
Om me vervolgens diep te schamen.
Maarja, wie gelooft dat nou nog, na tientalle keren vergetelheid?
