(méér foto’s)

Het werd weer eens tijd voor een weekendje Middelburg. De laatste keer hadden we die reis ondernomen vanuit Amsterdam. Dit keer vanuit Hoorn.

Drie en een half uur in de trein, betekent dat.
In Middelburg is er verder niet zo heel veel te doen. Maar dat is eigenlijk wel goed. Rustgevend.

Vrijdag kwamen we om een uur of half acht aan. Nog even wat eten, en dan al gauw naar bed. Ik was twee uur eerder begonnen op ‘t werk zodat ik op tijd weg kon. Dat hakt er wel even in.

De volgende dag even de stad in. Broer Jelle heeft inmiddels een vriendinnetje, en hij was zo handig om te vertellen dat ze in de Expo werkt. Dus moesten wij spontaan naar de Expo, zonnebrillen kopen.

We hadden belooft ons in te houden. Dus uiteindelijk gingen we alleen op de foto, allebei met een bril op. Waarop Mirjam zich spontaan voorstelde. Een paar gekken in de winkel, Jelle erbij, dan moesten dat Mijke en Roland wel zijn. Scherpe analyse.

Daarna vond Mijke het nodig, tot grote ergenis van Jelle en mij, om een paar uur rond te zwerven in een kleding winkel. Nouja, zo lang leek het althans. Toen ze eruit kwam had ze allerlei kleding gekocht. Zucht. Vrouwen.

Eindelijk konden we verder. Ik hoorde muziek. Gezellig! Een bandje op het plein! Met versneld tempo probeerde ik op de muziek af te gaan, maar de Groentjes vonden dat ik te snel liep. Hmpf. Er is toch muziek! Wat is er mooier dan op het terras zitten, biertje erbij, muziekje erbij.

Toen ik echter zag wie er die muziek maakte, begon ik te twijfelen. Toen de klanken ook wat duidelijker werden, begon ik nog meer te twijfelen. Toen ik de tent van de Evangelische Omroep zag staan, sloeg die twijfel al gauw om in woede. Verdorie, ik was erin getrapt.

Ze hadden me gelokt met moderne klanken. De text ging continu over “Him” en over het Hemelse, blablabla. In een pauze durfde het zingende jochie nog te zeggen dat ze er niet stonden om ons te bekeren of ons te irriteren. Nou, dat was flink mislukt. Ik irriteerde me mateloos.

In mijn fantasie zag ik mezelf naar het podium lopen. Gebarend of ik even een woordje mocht doen. Voorzichtig zouden ze me een microfoon geven, oplettend wat ik precies zou gaan zeggen.

Ik zou beginnen vol lof over het geloof. Al jaren geloof ik in God. Mijn oma werd ziek, en steeds was God daar om ons te steunen. Maar toen ging ze dood. En mijn opa ook trouwens. En de oma van m’n vriendin ook. En toen dacht ik: wat nou God?

En dan zou ik eens fijn uiteen zetten wat er allemaal mis mee was. En dat er helemaal geen God kan bestaan, en dat hij anders wel een behoorlijke sadist was.

Doordat ik in het begin zo vol lof was, was de band wat gaan drinken, en stonden helemaal niet meer op te letten. Ik was al ruimschoots bezig met het volledig afkraken van de Heer, toen de mensen in de EO tent begonnen te beseffen waar dit verhaal naartoe ging. In paniek brulde ze naar de muzikanten, dat ze mijn microfoon moesten afnemen, maar de muzikanten waren druk in gesprek met elkaar.

En zo zou ik de EO piepeltjes even flink shockeren. Ja, dat leek me mooi. Machtig mooi.

Maar ik deed het niet. Ik bedacht me wat dit voor belachelijke reclame stunt is van de kerk.

Mag ik hier ook gaan staan met mijn Satans clubje? En dan lekker zingen over hoe lekker warm het in de hel is, hoe we God verachten?

Wedden dat je binnen de kortste keren weg wordt gestuurd, of niet eens een vergunning krijgt. Je geloof uiten mag natuurlijk alleen als je het juiste geloof aanhangt.

Waarom mogen zij het dan wel. Ik irriteer me aan hen, net zo erg als zij zich zouden irriteren aan een Satans club. Waarom kan ik niet over een gezellig pleintje lopen, daar een kopje koffie drinken, zonder geindoctrineerd te worden door deze liederen?

Het is niet dat ik die mensen hun geloof niet gun hoor. Ik vind het allemaal prima. Waar ik me aan stoor is dat ze anderen proberen te overtuigen, maar dat anderen vervolgens niet dezelfde kans krijgen. Het ene geloof wordt hier kennelijk voorgetrokken. Bovendien vind ik niet dat ik bij zulke publieke gelegenheden lastig moet worden gevallen met propeganda voor de kerk.

Net als dat je niet moet worden lastig gevallen met propeganda tégen de kerk. Dat bedoel ik maar te zeggen. Dat zouden zij ook niet leuk vinden, dus waarom dit dan wel?

Nou, goed.

Ik wond me steeds meer op, en maakte me gauw uit de voeten. Bij een terrasje verder op waren de klanken tenminste niet meer te verstaan. Daar konden we veilig wat te drinken nemen.

Ondertussen was Jelle, het broertje van Mijke, de boekenwinkel in gedoken. Grote hobby van hem, kan hij uren vertoeven. We hadden om half vier afgesproken op een bepaald punt.

Toen we terug gingen had het bandje plaats gemaakt voor wat dansende meiden. Kijk, da’s wèl leuk. Voor het gemak bedacht ik me maar dat dit waarschijnlijk niet van de kerk zou zijn. Dansende meiden, dat zou alleen maar jonge mannen aantrekken die graag jonde meiden zien. Dat is vast niet Christelijk verantwoord.

Gauw naar voren, foto’s maken.

Nouja, en toen moesten we weer terug dus.

Die avond kwam het vriendinnetje van Jelle ook, want we gingen uitgebreid eten met de hele famillie. En dat was gezellig, en lekker, en goed. We aten laat, en zo werd het automatisch nog later voordat we klaar waren.

Toen de kaboutertjes aan onze wimpers begonnen te trekken besloten we dat het beter was om naar bed te gaan. Morgen weer op tijd op voor het ontbijt, en de lange terug reis.

De terug reis leek sneller te gaan. En ik heb overigens beide keren heerlijk genoten van mijn nieuwe oordopjes. Wat een geluid. Wat een diepte, wat een warme bassen. Ja hoor Klubbheads, knal er nog maar eentje in. I like to move it move it.

En toen waren we weer thuis.

En toen was het weekend om.