Month: April 2005 (Page 3 of 4)

De weg aan de overkant wordt hier tegenwoordig gebruikt voor lange voertuigen. Zo staat er al drie weken de aanhanger van een vrachtwagen geparkeerd, met Kinder caroussel erop.

En nu staat er dus ineens dit vehikel bij.

Vraag me af hoe zo’n ding uberhaupt over de weg gaat. Ik zie de routebeschrijving al voor me. Neem de rotonde drie kwart, de Wilhelminalaan op.

Lijkt me lastig.

Medicijnen voor newsleecher zijn besteld bij Gistron. Een nieuwe mammaplank en vers geheugen moeten hem nieuw leven in blazen.

Ik verwacht dinsdag of woensdag de spullen binnen te krijgen. Kijken of we hem succesvol kunnen opereren.

Kan ik eindelijk weer muziekjes draaien.

Vroeger, toen ik nog jong en onbedorven was, ging ik naar mijn eerste weblogmeeting. Dat was heel, heel ver weg. Helemaal in Breda.

Maar het was wel druk. En bere gezellig. Beetje staan pilsen met de jongens van watnou. Beetje te hard staan pilsen, want voor ik het wist liet ik mijn laatste trein voor wat het was, en pilste ik vrolijk door.

En toen wist ik niet meer zo goed hoe ik thuis moest komen.

Ik kwam er achter dat er nog een auto langs Amsterdam ging, en met een beetje rond vragen kon ik thank god meerijden. En met wat voor gezelschap zeg!

De gehele terugweg had ik spijt van mijn zuipfestijn. Niet alleen kon ik helemaal niets volgen van het gesprek van de dames op de achterbank. Verdomme, zat ik met DE meiden van weblogland in de auto, en alles wat ik kon doen is heel hard mijn best doen om niet in slaap te vallen.

Uiteindelijk lukte dat wel. Ik knikkebolde wat hier en daar, maar ik bleef toch wachter. Suffie reed me veilig naar Amsterdam, en daar was het een kwestie van wachten op de nachtbus.

Wat een introductie zeg.

Maargoed, Els is dus weer terug, zoals al velen weblog meldde. Hopelijk kan ik het nog een keertje goed maken op een andere meeting (vondelpark, wellicht?).

Zal overigens niet de eerste keer zijn dat ik mezelf introduceer terwijl ik straal lazerus ben.

Uiteindelijk is dat toch wel goed afgelopen. De meeste mensen spreek en zie ik nog steeds.

Heb ik weer. Ga voor wat achterremmen, een nieuwe ketting (met tandwielen) even langs bij Dude. Mijn brommerdokter. Frommel heeft Ruud, ik heb Ruurt. Zou het dan toch all in the name zitten?

Hoe dan ook, vol goede moed gingen we aan de slag. Ik had netjes de onderdelen besteld, zodat we niet weer tegen dat probleem aan zouden lopen. Dat je voor een paar lullige keerringetjes naar een andere zaak moet.

Wel dus. En weer zijn het keerringetjes. Want wat ontdekte de dokter doen hij aan het achterwiel begon? Speling (denk ik?). Het was allemaal niet goed, en het was een wonder dat ik het ding nog onder controle had in de bocht.

Dat bewijst dan wel weer dat ik een goede coureur ben, vond ik. Ik was namelijk op de weg hierheen nog met 150 door de bocht. En vond eigenlijk dat dat harder moest kunnen.

Nu hebben we dus lagertjes en nog meer lagertjes en ringen nodig. Die lagertjes gingen op zich wel, tot het moment dat bleek dat er nog een lagertje verstopt zat, die niet op voorraad was bij Bruggeman.

En die keerringen ook niet, trouwens.

Stad en land afgebeld. Uiteindelijk hadden we beet in Badhoevedorp. Dus daar is de dokter nu heen, want we hebben alleen een motor als vervoermiddel. En dat gaat nu eenmaal makkelijker en sneller als je alleen gaat.

Ik voel me verder tamelijk nutteloos, maar dat ben ik hier ook. Het enige dat ik kan doen is toekijken en domme vragen stellen.

Waarschijnlijk zou het beter zijn als ik er gewoon nièt bij ben, maarja, het streven was eigenlijk om het ding in 1 dag klaar te hebben.

Ben benieuwd of het gaat lukken. Volgens mij wel, maar het zal wel spannend worden.

Vanuit Nieuw-Vennep, uw reporter… toedeledokie!

Beetje reclame maken over dat prachtige land. Marokko jongens, moeten we allemaal op vakantie. Vriendelijke mensen, daar kun je pas goed relaxen.

Niks aan het handje, als je dat zo bekijkt.

Totdat je even langs gaat om wat fruit te keuren. En je ineens wordt opgepakt en voor tien jaar achter tralies verdwijnt.

Sja, dat is dan ook Marokko. Maar dát laten we voor het gemak maar even achterwege.

Kennelijk kun je als land zijnde alles doen als mensen eenmaal binnen je grenzen zijn. Koude rillingen krijg ik daar van. Met de beste bedoelingen reis je af naar een land. Deze jongen bijvoorbeeld probeert gewoon fijn te handelen en wat geld te verdienen. Goed voor hem, goed voor het land.

Vervolgens ben je eenmaal binnen, en vervallen al je rechten die je had toen je nog in Nederland was. Sterker nog, alle rechten die je hebt als mens.

Want we weten toch allemaal dat we ze officieel wel hebben, maar dat ze vaak genoeg niet gegeven worden?

Ik zeg: boycotten die handel. Da’s het enige wat we kunnen doen. Er moet toch iets gebeuren tegen dit soort onrechtmatigheden?

Arme sef.

De man voor mij fietste langzamer dan ik, toen ik ‘het tunneltje’ onderdoor ging. Ik moest rechtsaf, en de man ook. In de bocht raakte ik bijna zijn achterwiel, waarop ik besloot hem maar in te halen.

Juist op dat moment sloeg de man linksaf, naar het kleline weggetje waar ik zelden iemand in of uit zag fietsen. Zonder te kijken, zonder een hand uit te steken zwaaide de man naar links, terwijl ik al half naast hem was.

Hij reed me aan, en een valpartij kon ik niet meer voorkomen. Pijnlijk kwam ik op mijn knie terecht, waardoor er een flink gat ontstaan was, in mijn broek en in mijn knie. Sukkel! riep ik uit, terwijl ik naar mijn knie greep. De man stamelde van sorry en sorry, duidelijk geschrokken door zijn stomiteit.

Dat gaat je kosten broer!, quotte ik Thomas Acda. Maar ik meende het serieus.

Ik kon er toch ook niets aan doen, begon de man zich nu te verdedigen.

Nee? Je had gewoon uit moeten kijken. Kijk mijn broek nou eens. Ga jij die maar lekker betalen! riep ik. Het is toch jouw schuld dat mijn broek stuk is!

Nou, dat lijkt me allemaal wat overdreven, zei de man en hij maakte aanstalten om weg te gaan. Hij pakte zijn fiets weer op, en wilde opstappen.

Gauw pakte ik mijn telefoon om een foto van hem te kunnen maken. Als bewijs. Ik was niet van plan het hier bij te laten zitten. Ik zou ermee naar de politie gaan, en net zo lang zeiken tot er een staartje kwam aan dit verhaal. Gerechtigheid zou ik krijgen!

De man werd nu pissig en sloeg de telefoon uit mijn hand, terwijl ik een foto aan het nemen was.

En dat was de druppel. Mij eerst omver rijden, mijn broek en knie slopen, en dan ook nog eens mijn telefoon uit de hand slaan? Wat dacht hij wel?

Klootzak! schreeuwde ik, en voor ik het wist stompte ik hem op zijn gezicht. Zijn bril vloog van zijn gezicht en kletterde stuk op straat. Ik had het nauwelijks meer door, en kreeg een waas voor mijn ogen. Toen de tweede stomp in zijn maag belandde klapte de man dubbel. Een loeiharde trap tegen zijn been zorgde ervoor dat hij onderuit ging.

In de foetus houding lag hij nu op de grond. Ik schopte hem nog een paar maal, waar ik hem ook maar raken kon, terwijl ik langzaam weer wat rustiger werd. Mijn mist trok op, en ik zag een man op de grond liggen. Ineens besefte ik waar ik mee bezig was.

De rollen waren nu omgedraaid. De man zou wel eens een aanklacht tegen mij kunnen indienen. Ik keek om mij heen. Mensen reden gewoon door, zonder al te veel aandacht te schenken aan dit taffereel.

Razendsnel verzon ik wat ik zou gaan zeggen tegen de politie. De man had mij eerst geslagen, en toen ging ik door het lint. Kon ik het helpen dat ik wat sterker was, of kennelijk op een pijnlijke plek sloeg? Het was gewoon verdediging.

Getuigen zouden niet gevonden kunnen worden, en het zou zijn woord tegen het mijne zijn.

Verward pakte ik mijn fiets op, en liet de man voor wat het was. In gedachte verzonken fietste ik naar mijn werk. Wat zou er nu gaan gebeuren? Zouden er toch mensen zijn die alles gezien hadden?

Zo hád het kunnen gaan.

Maar zo ging het niet …

Toen de man linksaf sloeg, hoorde hij mijn geschrokken kreet. We raakte elkaar wel, maar ik kon hem voldoende ontwijken om een valpartij te voorkomen.

In het voorbijgaan riep ik “Sukkel!”, maar door de muziek die ik ophad hoorde ik verder geen reaktie, en wist ik eigenlijk ook niet goed met welk volume ik dat gezegd had. Misschien had de man me niet eens gehoord.

Verder zei ik niets. Daar liet ik het bij. Een sukkel, dat was het. Een volwassen kerel zou toch moeten weten hoe je moet fietsen?

In gedachte verzonken, over wat er gebeurd kan kunnen zijn als ik gevallen was, fietste ik door naar mijn werk. In gedachte schold ik de man nog eens uit. Het volgende nummer van Daft Punk begon, ik stak mijn hand uit, en sloeg linksaf, richting het stadhuis.

M’n computer is ziek. Newsleecher, heet ie. Vernoemd naar het programma dat de hele dag staat te draaien om wat legale shareware te downloaden.

Buiten dat deed hij nog wat files serveren. Maar ineens stond alles stil, en ineens doet hij helemaal niets meer als je hem aanzet. Lampje brand, maar meer niet. Geen gepiep, niks.

Diagnose: moederbord is stuk.

Kosten: waarschijnlijk moeten meteen de processor en memory ook vervangen worden, omdat voor die oude processor niet echt geleverd meer wordt. Ik schat de kosten daarom tussen de 150 en 200 euro.

Bah. Altijd wat met die dingen.

Aangezien ik altijd zeer geniale database ontwerpen maak en uitprint, had ik een snijmachine nodig. Want het past niet op 1 blaadje. Maar de printer laat natuurlijk een stukje wit zitten bij de randen.

Dus, bestelling geplaatst bij collega, en hops, vandaag was hij binnen. Een kekke snijmachine!

Totaal nutteloos bericht dit, maarja, die fotootjes vind ik altijd zo vrolijk staan op websites.

Wel weer jammer dat mijn telefoon ineens gekke balken gaat vertonen op de fotootjes. Belachelijk! Denk dat het met het type licht te maken heeft, in combinatie met heel veel wit.

Maar even in de gaten houden. Moet ie niet te vaak doen.

Ik heb me zowaar gewaagd aan krachtstroom. Nouja, krachtiger dan die paar voltjes waar ik normaal mee werk in elk geval.

Voor de installatie van onze vriezer, die op een totaal onlogische plek (namelijk bovenop de keukenkastjes) geplaatst moest worden, had ik een verlengsnoer nodig. Maar het verlengsnoer kon alleen achter de kastjes langs zonder stekker.

Dat werd zelf monteren dus.

Draad, contra stekker en stekker gekocht bij de Gamma, en onder het mom van “ik heb toch internet!” ging ik er thuis eens goed voor zitten. Hoe monteer je zo’n stekker eigenlijk?

Ik kwam op google, ik kwam op startkabel, en ik kwam op electronica hobby pagina’s. Ik leerde hoe ik printplaten moest solderen, hoe spoelen en dioden werken, en hoe ik zelf een FM zender kon bouwen.

Hoe ik echter een stekker aan een draad moest zetten bleek onvindbaar.

Met de moed in mijn schoenen pakte ik de spullen die nog in mijn tas lagen. Ik was meteen achter de computer gekropen, zonder de spullen eerst uit te pakken. Ik dacht, read the fucking manual, laat ik dat maar eens doen! Verbaasd was ik toen achterop de verpakking in 3 plaatjes werd uitgelegd dat de bruine draad links moest, de groen/gele in het midden, en de blauwe rechts.

Zo simpel? Jawel, zo simpel. En de kleuren van de draad die ik had gekocht bleken ook nog eens overeen te komen. Bij het monteren van de dimmer bijvoorbeeld, kwamen er alleen maar bruine en zwarte draden uit de muur. In zo’n geval kom je dan nog niet erg ver met je beschrijving, waar van meer kleuren uit gegaan wordt.

Maar bij dit snoer klopte alles precies, en drie kwartier later had ik mijn eerste echte verlengsnoer helemaal zelf gebouwd.

Dus, mocht mijn carriere in de IT mislukken, dan kan ik altijd nog electricien worden. Machtig mooi man, stekkers monteren.