Sportief

Gisteren heb ik gesquashd.

Zo, pff, het hoge woord is eruit hoor. Jaja. Ik had mijn broertje ooit te kennen gegeven dat ik wel een keer met hem wilde squashen. En dat is ook zo: het spel is leuk. Alleen had ik liever gegaan als mijn conditie wat meer op peil is.

Maarja, tegen die tijd hebben beide broertjes waarschijnlijk allang kinderen en komt het er nooit meer van, dus zo belde broerlief me van de week op. Er werd een afspraak gemaakt voor zondag 15:00 (ja, hey, ik moet wel een beetje uitslapen ja!).

Dus daar stond ik om 15:00 op de squash baan. Regels waren me inmiddels duidelijk, dus meppen maar.

Dat viel even tegen. Ballen die ik ruim op tijd had kunnen hebben, roeide ik totaal mis. Whoesh hoorde je, gevolgd door plop, toen het balletje op de grond viel. Terwijl ik tich zeker wist dat ik hem zou raken!

Na verloop van tijd werd het beter. Wie het eerst bij de 10 was, werd het spel. De eerste keer 10-3. Dik verloren natuurlijk.

Daarna duurde het spel ten eerste al langer, en ten tweede stond ik op een bepaald moment voor met 7-5 ofzoiets. Uiteindelijk werd het 10-7.

Het laatste potje stond ik helemaal gigantisch voor. 9-6 of iets dergelijks, ik moest nog maar 1 punt. Maarja, de service ging over, en al spoedig was het match point.

De tiende punt viel,. bij de tegestander, en de lichten gingen plotseling uit. Tien voor vier. We moesten van de baan af.

Drie maal verloren, maar toch was ik trots op mezelf. Ik heb die 50 minuten op de baan volgehouden, en ik vond het zo waar leuk. Alleen van dat telkens bukken kreeg ik barstende koppijn.

Voor herhaling vatbaar, zou ik zo zeggen. Ik ga voor de dag dat ik broerlief inmaak. Gna.

I’ll be back.