Burn baby burn

Ah, kijk! Dat had ik nou ook.

Mensen die gingen zeuren waar hun cdtje nou bleef. De druk, dat ik binnen een week die copy moest draaien. En dan die paar rotcenten die je er aan over hield. En ondertussen maakte ik me druk om het verhaal van de verkoper dat een brander maar een beperkt aantal branduren heeft.

Volgens mij werkt mijn eerste brander nog steeds, dus wat dat betreft had ik me misschien niet zo druk hoeven maken, en had ik een nieuwe brander wel kunnen betalen van de winst.

Hoe dan ook, ik ben er keihard mee gestopt. En soms stuit je dan op wat onbegrip. Van mijn lief bijvoorbeeld. Die heeft waarschijnlijk (nog steeds) het idee: waarom doe je moeilijk? Maak gewoon even een copytje voor die collega of die vriendin van me.

Ja, en dan de dochter van de collega. En dan de nieuwe verkering van die vriendin. En omdat de moeder jarig is van de collega, die ook even tussendoor. En als ik alle gevallen los bekijk, maak ik voor hen allemaal met liefde een cd voor ze. Geen enkel probleem. Maar alles bij elkaar verander je al gauw in een fabriek waar produktie gedraaid moet worden.

En daar ben ik dus zo’n drie jaar geleden mee gestopt. Af en toe wil ik best een copytje maken, maar dan zorg je zelf maar voor de lege cd. Dat was nog het meeste werk: elke keer naar de winkel om die lege cd’s te halen.

Op deze manier verdiende ik er niks aan, en voelde ik me ook niet verplicht om er een mooi bijpassend hoesje bij te fabrieken, waar ik toch ook wel weer een half uur per cd zoek mee was.

Dus ik hou het liever bij sporadische operatie’s. Als mensen echt iets nodig hebben. Mijn moeder die muziek nodig heeft voor een gymles, of een vriend die bepaalde software nodig heeft. Daar wil ik graag copy’s voor maken, geen enkel probleem.

Verder is deze fabriek gesloten.