Trriiiinnggg. Triiiiing. Sinds ik polyfone ringtones heb, doet mijn telefoon een ouderwetse telefoon na als hij afgaat. Trriiiiinnggg.

Bianca staat in het scherm. Van de muziek. Dus ik denk, die belt om iets door te geven. Dat er geen repetitie is ofzoiets. Biance moet mij namelijk bellen qua telefoonketen.

Halloooo roep ik dus enthousiast. Gestommel aan de andere kant. Gerommel met de telefoon. Hmmm..
Hallo krijg ik dan ineens antwoord van een kinderstem. Aha! De kinderen mogen de boodschap doorgeven. Dat lijkt me lachen. Ben benieuwd.

Hoi. Alles goed? roep ik, om te proberen een gesprekje aan te knopen. Ja, alles was goed. Want hij zei Ja.

Toen wist ik het even niet, en wachtte ik maar op wat hij te zeggen had. Jong of oud, we moeten wel in de gaten houden wie nou eigenlijk wie belt. En in dit geval werd ik gebeld.

Mamma is er niet.

Hmmm. Okay. Niet gelijk in paniek raken of moeilijke vragen stellen. Er kan natuurlijk iets mis zijn, maar zo klonk het niet. Het kind was vrij rustig, eigenlijk. Toen ik vroeg waar mamma was verstond ik het antwoord eerst niet.

Zo’n kind praat volgens mij òf heel zachtjes, verlegen, door een telefoon, òf heel luid, omdat hij denkt dat je hem niet kunt horen. Als een soort walkie talkie.

Maar uiteindelijk begreep ik het, mamma was Bob aan het halen. Juist. Dan zal het wel goed zijn, denk ik.

Van een gesprek is het verder niet meer gekomen. Het was even stil. En toen ik vroeg En nu?, kreeg ik geen antwoord. Nouja, niet direct. Hij was er zeker over aan het nadenken.

Uiteindelijk zei hij dat hij ging ophangen. Althans, dat bedoelde hij. Hij zei iets wat er op leek. Maar ik verstond het wel.

Toch slim van zo’n kind, dat hij nu al weet hoe een mobieltje werkt.