Herkenning

Hé! Dat heb ik ook!

Maar dan wel anders, natuurlijk. Dit van het fluitje komt me wel bekend voor, maar nog veel vaker heb ik het rateltje in mijn neus.

Of dat ook komt door de manier waarop je ligt in je slaap, vraag ik me af. Want vaak is hij er ‘s avonds om een uur of zeven ook. Of nog steeds, dat weet ik niet precies.

En bij dit rateltje moet ik nog wel even vermelden dat je op een bepaalde snelheid moet in ademen. Door je neus natuurlijk. Als je harder ademt, dan slaat de ratel over in 1 tik, en ratelt dan verder niet meer.

Als je te zacht snuift, sja, dan komt het tikkertje blijkbaar niet in beweging.

Maar snuif je precies goed, dan hoor je een soort getik. Geratel. Trrrrr. Trrrr.

Best leuk, voor 1 keer. Of 2 keer. Maar na een tijdje is het best vervelend. En dan komt nog het ergste: het gaat niet zomaar weg!

Als je denkt dat je met 1 keer flink hard snuiven het hele tikkerdingetje kan opsnuiven, dan heb je het mooi mis. Of eerst hard uitsnuiven en dan, direct erachteraan, hard insnuiven. Zodat eventuele vaste onderdelen los worden gerukt, en bij de insnuifhaal meteen met een noodgang richting maag verdwijnen.

Zelfs áls dat gebeurt, blijft het tikkertje gewoon zitten. Heb je een tikkertje èn de stikhoest, omdat er een stukje op je huig blijft plakken.

Komt het je bekend voor?

Nou mij wel.

Voor de rest heb je d’r geen zak aan, hoor. Maar ik vond het toch wel even de moeite van het vermelden waard.