Goed

Bij de support acts stonden de mensen al te hossen. Volgens mij hoort dat gewoon bij dit genre. Enthousiaste mensen, mensen die willen hossen. En mee brullen. Hard en vals.

Het begon met één of andere dude uit Amsterdam. Vreselijk dikke pens. Daar kon ik zelfs drie keer in. En een beetje van die populaire nummers doen, tulpen uit Amsterdam, en de waterscooter.

Daarna Sugar Lee Hooper. Had ik nog nooit live gezien, en na gisteravond hoef ik die ook nooit meer live te zien. Sugar is beroemd om wie ze is, niet om wat ze presteerd, dat mag wel duidelijk zijn. Dan zie ik d’r liever lollig doen bij een talkshow van Paul de Leeuw dan op het podium. Want ze kan gewoon niet zingen.

Doe het dan ook niet.

Dan nog een beat-versie van Who Wants To Live Forerver uit je strot bleren, en dan heb je het eigenlijk helemaal wel gedaan bij mij. Don’t mess with Queen baby.

Daarna kwam eindelijk het moment dat het orkest zijn plaats in nam, en uiteindelijk ook Hazes op het podium verscheen. En wat zag ie d’r weer uit. Van die droevige oogjes, en geen glimlachje kon eraf.

Maargoed, de nummers waren herkenbaar en als van ouds. Hij deed dan ook voornamelijk het bekende repertoire. Heel verstandig. Gewoon teren op je oude nummers, op de klappers.

En dus kon 30.000 man gezellig mee zingen met de Vlieger en dat soort dingen. Fantastisch. Wat een sfeer. Helemaal goed.

Zelfs op de terugweg in de metro was het gezellig, hoewel sommige mensen nooit meer thuis gekomen zijn denk ik. De laatste metro hebben we nog net gehaald, maar daarna hield het toch wel op. Lopend naar het huis van Kees en Rinske, waar we ons verzameld hadden.

Maar met genoeg (evenementen) drank in de man was dit geen probleem natuurlijk.

Kortom: super om een keer meegemaakt te hebben. Hazes is oké olé olé.