Eigenlijk heb ik het niet zo op films. Ik kan er niet zo goed tegen.
Dat komt omdat ik helemaal in een film zit. Mits ie een beetje goed is (en ik hem ook begrijp) natuurlijk. Bij thrillers zit ik soms letterlijk op het puntje van m’n stoel. In gedachte schreeuw ik naar de hoofdpersonen, NEE, niet die kant op soepkip!
En oh, als ze het maar halen voordat de bom gaat. Natuurlijk halen ze het altijd, en natuurlijk weet ik dat ook wel als ik er even over nadenk. Maar daar heb ik helemaal geen tijd voor. Ben namelijk druk bezig met het volgen van de film en het inleven. En verdomd, als ik voor de keuze stond, nu hier, dan zou ik het net doen als de held van de film. Niet als in dit suffe leven, nee, dan zou ik echt eens even laten zien wat ik kon. De held uithangen.
Da’s een groot nadeel soms, om je altijd zo in te leven in een film. Bij die emotionele stukjes, word ik net zo emotioneel, en moet ik grote moeite doen om die brok in de keel of weg te slikken, of de tranen te bedwingen. Ik voel me volslagen debiel op dat moment, maar hey, ik leef gewoon mee ja?
Tijdens mijn kampleidingtijd moest ik uitkijken dat ik niet harder ging huilen dan de kinderen om mij heen, op het moment dat de vader van Simba in de kloof stortte. Of dat ik de oom van Simba zou uitschelden, rennend naar het doek met gebalde vuisten. Gemenerik!
En zo ook weer met Dead Poet Society. Alle studenten die nog even voor hun master op de banken gaan staan. Fantastisch.
Nadeel van dit inleef gedoe is ook de domper die bijna direct intreed na de film. Je wilt ook op die vreselijke kostschool gezeten hebben, vrienden gemaakt hebben, en les gehad van deze Robin Williams.
Je wilt ook de leeuw zijn die uiteindelijk zijn ware roeping vindt, koning wordt van het land dat al die tijd al van hem was.
Je wilt ook die nerd, stud, slimmerd of romanticus zijn die uiteindelijk de babe van de film aan de haak slaat.
Maar je krijgt reclame, en bent binnen 10 minuten weer terug in de maatschappij. Die kut maatschappij, waar die romanticus uitgelachen wordt, en waar je alleen zelf nog maar telt. En wil je de held uithangen? dan word je genadeloos neergezeisd en kun je voortaan het leven vanuit de hemel aanschouwen.
Bij een bioscoop voorstelling is het contrast nog eens dubbel zo groot. Ineens sta je weer buiten in het felle licht, bijna omver gereden door auto’s waarvan je even niet meer wist dat die ook gewoon nog rijden. Het leven buiten de bioscoop gaat gewoon door.
In één klap terug in de echte wereld. In één klap is het gevoel van de held, die je natuurlijk zelf was, weg.
Misschien moet ik eens een andere regisseur zoeken voor mijn levensfilm.
Kjewl….die ouwe weblog van kamp….
Leuke foto”s (:
Je moet ook eigenlijk altijd s avonds naar de bios, dat scheelt het felle licht effect…..En na een film kijken meteen slapen, dan kan je nog door dromen en wordt je s ochtends ook weer happy wakker. Alleen moet je dan niet je space shuttle zoeken om naar je werk te gaan of wachten tot die babe je ontbijt komt brengen :)
Dit is echt weer een goed stukje schrijfwerk, Roland!
Je omschrijft echt precies wat ik ook altijd heb met films, alleen omdat ik een meisje ben is het misschien wat meer geaccepteerd als je in de bios aan het eind van de film keihard zit te huilen. Alhoewel ik het ook wel een keertje leuk zou vinden als ik een man tijdens de film een traantje zou zien wegpinken. Dat is echt aandoenlijk, vind ik. Moet je eigenlijk gewoon een keertje doen, vrouwen vallen als een blok voor je.
En ik las over dat kamp, 5 WEKEN!!! Achter elkaar? Dan ben je toch helemaal dood aan het einde!? Ik ben al helemaal gaar als ik maar 1 week zeilkamp met een stel tieners achter de rug heb. Moet er niet aan denken, 5 WEKEN!!
Maar goed dit was ff een lange reactie op jouw logje, als ie te groot is gooi hem er maar uit.
Leuke reactie juist Maaike :-).
Aangezien ik uit Hoorn moest komen naar Amsterdam, om dan ‘s ochtends de kinderen op te pikken, moest ik iets van 6:30 op. Elke dag. En dan ‘s avonds om een uur of 19:30 weer thuis.
Dus, je begrijpt, je bent èlke dag bek af. Op 20:00 keihard knokken om nog iets van de TV te kunnen zien. Opgeven, en dan om 20:30 naar bed.
Maar het werken met de kinderen was zo fantastisch en dankbaar, dat ik niet kon stoppen.
Misschien moet ik er nog eens een stukje aan wijden, ofzoiets :-).