Mazzel!!!

Gisteravond was een hele gekke avond. Via de mail had ik begrepen dat de repetitie niet doorging, en dus kon ik zo lang blijven bij Woedend! als ik maar wilde.

Paul zat er ook nog, dus ik dacht, laat ik die even gezelschap houden :-). Totdat zijn sigaretten opwaren. Die moesten we maar even beneden waren, maarja, Israel had ze daar ook al gehaald en toen kreeg hij te horen dat het geen sigarettenwinkel was.

Dus ik moest maar even mee. Als ze dan moeilijk deden, bestelden we gewoon een biertje. Daar waren we toch al mee bezig, bieren, en het was een beetje op.

Ze deden niet moeilijk, maar we bestelden toch maar bier. En eigenlijk lustten we ook wel wat te eten. Het werden gehaktballetjes, garnaaltjes en brood. Echt geweldig, smaakte goed.

Na het eten kwamen we een grote neger met stekeltjeshaar en bril op tegen, en een kleiner meisje die er blijkbaar bij hoorde. Zo introducede ze zichzelf ook, als koppel. Maar achteraf twijfel ik wat aan de waarheid daarvan.

In ieder geval werkte ze allebei in dit cafe. We raakten aan de praat. De dude was in een melige bui (hij was om vijf uur al begonnen met biertjes drinken), en uiteindelijk lieten we even zien wat we in huis hadden, op het kantoor. That’s right. We namen ze mee uit de kroeg naar ons toe en lieten even wat koele commercials/presentatie’s zien.

Daar waren ze wel van onder de indruk. Eenmaal terug in het cafe waren er een hoop rondjes van hen. Paul ging naar z’n babe toe, dat had hij zo afgesproken. Het was onwijs gezellig, dus ik bleef nog even, de band zou gaan spelen.

Ondertussen bleef de dude maar bestellen. Ik maakte hem wel duidelijk dat ik ook eens moest bestellen. En gelukkig kon je er pinnen. Pinnen in de kroeg. Wat een uitvinding.

Het bandje speelde. Er kwam een man van over de zestig het cafe binnen, strak in pak en stropdas. Ik vond het helemaal geweldig en maakte een praatje met hem. Dat hij waarschijnlijk meer vrouwen ging versieren dan ik die avond.

Een volgend moment dat ik mij herriner is dat ik de stekelhaar dude had uitgedaagd wie er niet dronken zou worden. Hij kon anderhalve fles sterke drank op zonder dronken te worden zei hij.

Goed plan Rolandow. Dat werden dus vier tequilla’s die ik achterover moest slaan. En nu ben ik niet zo gek op tequilla. Gelukkig viel het allemaal wel mee, en smaakte het niet eens zo heel verkeerd. De citroentjes en zout vond ik maar onzin, gedoe allemaal.

Ongeveer een uur later werd het wel wat troebeler allemaal. Er was nog een meisje dat me bekend voorkwam. Bleek dat ze in GTST speelt, en ook bij MTV presenteert. Ohja. Een BN-er dus. Bleek het vriendinnetje van Rutger (die achter de bar stond) te zijn.

En toen kwam het. Het moment waarop ik vond dat ik beter naar huis kon gaan. Mijn jas en rugtas had ik veilig bij de garderobe achter gelaten. Dat kon wel, zei het meisje van de garderobe nog tegen me.

Dus die pikte hierop. Nummertje 14. Want 13 wilde ik niet, da’s een ongeluksgetal. Jas en tas gingen mee, naar het station.

Uiteraard geen rekening gehouden met de tijd, waardoor ik volgens mij heel lang op de bus moest wachten. Het was heel vaag nu allemaal. Ik wilde volgens mij iets te eten halen op CS, maar was bang dat ik mijn bus dan zou missen. Dus toch maar niet.

Jas, Tas, en Rolandow mee de bus in. Naar huis. Ik viel in een diepe slaap en bij Hoorn tikte de buschauffeur me aan. Dat we er nu toch echt wel waren.

Ik snelde de bus uit, schamend omdat ik de buschauffeur zo lang had laten wachten. Die wilde ook naar huis natuurlijk.

Eenmaal thuis aangekomen brak er paniek uit. Jas en Rolandow waren mee, maar de tas was ergens blijven steken. Had ik de tas nou mee naar de kroeg? Ja… want ik weet het meisje nog die zei dat het wel kon.

Had ik de tas dan mee uit de kroeg? Ja, ik denk het wel. Maar weet niet zeker. Ik wilde bellen met mensen die het misschien konden weten, maar kon geen manier vinden om achter hun nummer te komen. Internet! Internet, dacht ik nog.

Maar geen flauw idee wat ik moest intypen. www.ikwilmijntasterug.nl was nog niet geregistreerd.

Dan maar slapen. Misschien had ik hem wel mee, maar was hij thuis blijven steken, en lag hij gewoon onder mijn bed ofzoiets. Dan kwam het morgen wel goed.

Vandaag dus. Maar het kwam dus niet goed. Niet vanzelf. Er was geen tas onder mijn bed. En hij lag ook niet gewoon beneden. Mijn tas, met digitaal fototoestel en digitaal agendaatje. Zo’n 2000 gulden handel. Gewoon in een rugzak.

Weg.

Met de gevolgen van gisteren in mijn hoofd ben ik uiteindelijk maar naar de stad gefietst. Naar het Connexxion hokje. Waar de chauffeurs hun koffie drinken enzo.

Door het glas heen zag ik mijn tas liggen. Ik werd blij. Heel blij. Mijn tas was terecht! Wat een goede chauffeur had ik gisteren. Beetje jammer dat ik er niks meer van weet, maar hij was zeker goed.

Aanbellen. Niemand doet open. Nog eens aanbellen. En nog eens. Ik was in opperbeste stemming. Kan mij het schelen hoe lang het duurt, ik blijf hier gewoon wachten. Er zal toch eens een moment komen dat er een chauffeur uit of in moet.

Dat moment kwam. Ik legde, door mijn enthousiasme, onduidelijk uit dat mijn tas binnen lag. En dat gelukkig was. En dat ze allemaal lief waren.

Wat zit er in dan?

Ik begon te ratelen en noemde alle dingen op die ik kon bedenken die erin zaten. Een camera. Een deo .. Axe deo. Met een geel randje op de bovenkant, die helemaal rondloopt over het hele flesje. Ik weet de naam niet meer van de geur, maar het was Axe. Zeker weten. Axe nightguide, je kent het wel.

Ik had gelijk, zei de chauffeur. Tuurlijk had ik gelijk, het was mijn tas! Ik kreeg hem mee en was dolgelukkig. Jeeeeha, riep ik terwijl ik naar mijn fiets liep.

De chauffeur die de deur open had gedaan liep een endje achter me. Hij merkte op dat ik blij was, en vertelde me dat ik mazzel had. Ja, inderdaad, dat weet ik ook. Jullie zijn allemaal geweldig. En ik ben blij.

Jeehaaaa…

Wat een mazzel.