En dat je dan ‘s avonds thuis komt, en je denkt … nu zie ik het even echt niet meer zitten. Morgen ga ik haar gewoon bellen, om te kijken hoe het gaat.

Zo gezegd zo gedaan… ge-sms-ed naar Baas Bas dat ik nu wel alleen met de gordijnen dicht in bed wilde blijven. Vond ie ok.

Dus gebeld. Was best gezellig eigenlijk, en ze was er blij mee. Zelf durfde ze niet zo goed, ofzo …

Maar nu zit ik er wel de hele dag mee in m’n hoofd. Kan ze ook niks aan doen. En hopelijk houdt haar dat niet tegen. Dit moment was toch wel gekomen hoor…

Het is ook zo’n gevoel wat je de hele tijd hebt, maar wat je doorgaans makkelijk kunt onderdrukken. En nu dus even niet meer. Alleen … ik weet niet wat ik er mee aan moet. Wegschreeuwen ofzo, lijkt me wel wat, maar werkt alleen voor korte termijn …

Zal er maar mee moeten leren leven. Ofzo.