Gejat van Walter, de log in briefform.
Lieve P.,
Weet je nog dat ik zei dat ik vond dat ik te weinig vrijheid had? Dat ik teveel verplichtingen had. Dat het vanzelfsprekend was dat we elke avond samen waren. Dat het altijd leuk was, tussen ons.
Dat ik zei, dat ik ook wel eens een avondje wou computeren. Iets waar jij niks aan vond. Iets wat jou niks interesseert. Maar mij wel.
En dat ik vond dat ik daar de ruimte voor moest krijgen.
Je reageerde geschokt. Dacht dat ik minder van je hield, dat ik meer afstand wou, en dat we het rustiger aan moesten doen.
Gelukkig zag je even later zelf ook in dat het zo niet langer ging. Elke dag op elkaars lip, dat is niet goed. Bij elkaar zijn om het bij elkaar zijn, is ook niet goed. Je kunt beter een paar dagen wachten, zodat het bij elkaar zijn leuker wordt.
Zodat je ieder je eigen ding kan doen. Het ding, waar de ander niks aan vindt. Het ding dat jij wel wilt, maar de ander niet.
Kortom: elkaar vrij laten.
En lieverd, ik ben zo blij dat we dat nu kunnen. Dat we zonder twijfels of schuld gevoel, of wat dan ook, kunnen zeggen. Okay, dan doe jij dat toch? Dan doe ik die avond wel wat anders. Ga ik vroeg naar bed, of ga ik uit met mijn vrienden of vriendinnen.
Elkaar vrijlaten. Dat is _zo_ belangrijk. En daarom houden we het zo goed uit. En daarom hou ik zo veel van je. En jij van mij. En, en, ik ben blij dat het zo gelopen is en dat we dat allebei inmiddels weten.
En ik hou zo veel van je. Een wek zonder kan. Misschien iets langer ook. Maar ik mis je altijd. Altijd.
Hmmmmmmm………..