23-10

Na twee en een halve week weer eens een motorles is niet aan te raden. Niet met het niveau van mij althans.

Het begon al lekker. Op de heenweg met de oude vertrouwde Puch. Onderweg zat ik me net te bedenken dat het ding alweer ruim een jaar prima rijdt, zonder enig onderhoudt. Nouja, niet noemenswaardig onderhoud.

Af en toe eens een tankbeurt (maar dat moet gewoon áltijd gebeuren, ook bij nieuwe Puch’s), en ik geloof dat we wel wat met een ketting gerommeld hebben. Ohjah, en nieuwe banden erom.

Motorisch is hij nog steeds hetzelfde. Knetterren met die handel.

Als hij dan ineens vaart gaat minderen, zonder dat je de gashendel terug hebt gedaan, betekent dit dat de benzine op is. Geen nood, daar hebben ze bij Puch Maximaal rekening mee gehouden. Er zit een reserve op.

Tijdens het uit laten rijden gauw doorschakelen naar z’n reserve, en vaak pakt hij het dan wel weer op, net voordat je stilstaat.

Vandaag niet.

Okay, geen paniek. Die benzine moet gewoon even in het systeem vloeien. Logisch toch. Gewoon even een paar keer opnieuw starten.

Hmm, dat ging dus wat problematischer dan normaal. Ik moest een doorstart zien te maken.

Uiteindelijk de brommer aan de hand. Net toen ik dacht dat ik beter de goden niet had kunnen verzoeken, begon hij weer stilletjes te knetteren. Mooi, hij doet het weer.

Gas geven resulteerde echter in het inhoudende geluid. Hetzelfde geluid als hij geen benzine krijgt. Oh-oh, okay okay, stil maar. Ik geef geen gas. Stil maar, knetter maar door.

Dat werkte. Heel langzaam ging hij steeds iets harder. Maar als ik te enthousiast werd en het gas in 1 keer opengooide, ging het toch weer mis. Tot aan van Vugt toe dus niet met volle snelheid kunnen rijden. En ik moet zeggen dat dat niet erg fijn voelt, als er allemaal scholieren langs je komen fietsen.

Om 8:05 kwam ik het terrein op rijden van de verkeersschool, mijn leraar tegemoet komend. Hey, moest ik niet met hen mee? Hij zwaaide vrolijk gedag.

Oh, dan moet ik zeker met Sylvia mee, bedacht ik.

Hij kwam echter terug gescheurd. Ja, ik moest toch met hem mee. In alle spoed gauw m’n spullen bij elkaar gezocht (helm, oortje en hesje), en op de motor gesprongen. Een motor die nog koud was en gechoked moest worden.

Gauw alsnog op weg.

En dat ging niet zo heel soepel.

Al gauw kwamen we erachter dat mijn tank bijna leeg was. Maar dat was kennelijk niet zo belangrijk, want we zijn niet naar een tankstation gereden. Nouja, hij zal het wel weten toch?

Later kwamen we bij een zebrapad. Bij zebrapaden hebben mensen voorrang, dacht ik. Echter, dat dacht ik wat laat. Wat fietsende scholieren waren de ene helft al over gestoken, en stonden klaar om mijn helft over te steken.

Ineens bedacht ik me de voorrangsregels en ging vol in de ankers. Tot groot ongenoegen van mijn instructeur die achter me reed. (Ik zeg afstand houden, zeg ik). Toen ik eenmaal stil stond kwam de stomiteit van deze actie al gauw boven.

De fietsers stonden keurig te wachten tot ik voorbij gesjeesd zou zijn. Ik had mijn spiegels niet gebruikt, geen idee hoe het met het verkeer achter me stond.

Niet zo best dus. De instructeur stond schuin achter me. En hij zei iets negatiefs door mijn oortje. Ik had gescholden in zijn geval, geloof ik. Achter hem bleek een auto te staan, die bijna in z’n motor zat.

Dus: instructeur bijna achterop bij mij. BMW bijna achterop bij de instructeur.

Met het schaamrood op de kaken reed ik verder.

Nog een memorabele actie… bij het winkelcentrum de Huesmolen kwam ik uit een woonwijk. Zou je rechtdoor rijden, dan kom je op de parkeerplaats van het winkelcentrum. Wij gingen linksaf.

Zoals het hoort had ik de situatie goed overzien. Ik kwam echter bijna tot stilstand, volgens mij omdat er nog een auto van links kwam ofzoiets. So far so good, ging allemaal heel relaxt en smooth.

Ik zag mijn kans, en wilde zo, hups, in één keer doorrijden naar links. Echter, vanuit bijna-stilstand naar in-een-keer-doorrijden vinden motoren niet leuk, als je hem in de tweede versnelling hebt staan. Daar gaan ze van schokken en stotteren. En als je eigenwijs doorgast, slaan ze uiteindelijk af.

Dat ging dus niet zo vlot als ik in mijn hoofd had. Het afslaan kon ik net voorkomen, maar ik moest maar even terug naar de eerste versnelling. Ik was inmiddels op het midden veilig en wel aangekomen, toen ik een auto van rechts zag komen.

Hij sloeg wel rechts het parkeerterrein op, maar dat wist ik toen nog niet. Dus wachten. Dus commentaar. Want als je eenmaal de beslissing hebt genomen, moet je wel in één keer doorgaan. Je mag daar helemaal niet stilstaan.

Ja, eh, dat was ook de planning. Verdomme, nou krijg ik er ook de pest in.

Al met al niet echt een les om aan te geven dat je het inmiddels wel door hebt allemaal.

Echter, mijn afrijdatum staat vooralsnog op 23 oktober. Dan gaan we voor het echie. En dan zijn we hopelijk wat beter voorbereid.

Op drie oktober krijg ik nog even een extra lange les, drie uur achter elkaar, wat me verdorie wel een vrije dag kost. Maar de instructeur zegt dat hij na die les wel redelijk kan inschatten wat er allemaal nog nodig is om mij te laten slagen.

Prima, dan moet het maar. De dag is als vrij gemarkeert in de agenda. Zal ik me even Woedend! maken op de motor. Niet te verwarren met kwaad.

Op de terugweg deed de brommer het prima. Ik had hem dus verzopen met al dat aanlopen. Beetje benzine erin bij het tankstation. En altijd als ik denk, er kan nog wel 1 euro bij, loopt dat ding over. Zonde van de benzine, denk ik dan. En bovendien wordt het zo’n zooitje.

Vrijdag mogen we weer. Zit er maar een week tussen, dus gaat het vast beter.