Geen duur restaurant.
Geen space-bowling.
Geen borreltje-in-het-café.
Nee, als Woedend! gaat, gaat Woedend! in stijl.
Een eigen Woedend! boot. Gloednieuw motortje erachter. Paar biertjes mee, en tuffen maar. Door de sluis vanaf het Nieuwe Meer, zo naar de Amstel, hartje Amsterdam.
En dan natuurlijk toffe collega’s meenemen.
Onderweg werd er Bacardi drank gehaald. Smirnoff ijs, dat soort drankjes dus. Vond ik een mooie gelegenheid om het roer over te nemen.
En er moest gezeken worden door mensen .. Ook door mij, maar ik vond het op dat moment verstandiger om nog even vol te houden.
Enige tijd later ging dat niet zo best meer. De Amstel hadden we inmiddels bereikt, en afgevaren. We waren al bijna richting IJ. Bij het enige drijvende Chinese restaurant was ik het zat en heb ik de boot daar gewoon aangemeerd.
Er waren er nog meer waarbij gezeken moest worden. Hah, zie je nou wel.
Om toch niet alleen voor de w.c. te komen (althans, ik denk dat dat de reden was), heeft Rianne meteen maar loempia’s besteld. Best lekker eigenlijk, maar wel heet.
Na een tijdje varen, had Bas besloten dat we maar wat moesten gaan drinken in die Ierse pub. Ik kreeg Kilkenny van Jasper, maar die gaf ik door aan Marnix. Dom dom dom, ik kreeg er Guiness voor in de plaats.
En Guinnes lus-ik-nie.
Dus gauw wat anders bestellen. Een palmpje, lust ik wel. Of ik het zus en zo’n glas wou .. Watte? Zo een … Yeah, whatever dacht ik vriendelijk in eigen taal te antwoorden. Maar zo kwam dat geloof ik niet over, bijna slaande ruzie met Bas, haha. Nouja, overdrijven is ook een vak.
Rianne heeft een Woedend!-dans ontwikkeld, waar ik eigenlijk alleen aan meedeed geloof ik. Dus wij waren het dansteam. En in de loop van de vaart ook vriend en vriendin. Met bijbehorende ruzie natuurlijk!
We hadden de boot aan een andere boot gelegd. Omdat er verder geen plaats was. Nadeel wat wel, dat er tussen die boot en het trappetje op de kant, ongeveer een halve meter water zat. Dat werd springen.
Wonderbaarlijk hoe goed dat ging. Niemand plonsde tussen het wal en het schip. We hebben het allemaal droof overleefd. Alleen de telefoon van Paul niet, alleen dat wisten we toen nog niet. Die lag onder de vlonder.
Anywayz.. de voeren verder en verder. Over de wallen. Wat kan marnix brullen naar mensen zeg. Geweldig. Er stonden ook heel wat panden te koop. Misschien iets voor Woedend!.
De reis ging verder. Toen we langs ons eigen werkstekje kwamen moest hier even ook even gezeken worden. We zeiken en zuipen wat af op zo’n dag.
Hierna ging de reis verder, terug naar de haven van Tiddo die dit prachtig stuk boot heeft geleverd.
Eerlijk gezegd staat me niet zo heel veel meer bij van het sluisen, en de terugreis van de haven naar Woedend!. Maar het is toch gebeurd. En ik kan me nog herrineren dat ik het laatste biertje uit de koelkast haalde. En dat ik nu ook cognac lust.
Het geheel werd nog even op video vast gelegd door Paul. Dus we hebben net nog wat terug kunnen zien. En er liggen allemaal copyen van hoofden die tegen de glasplaat zijn gedrukt. Hm. Hadden we dat ook nog gedaan?
Na een tijdje vond ik het genoeg en ben ik naar huis gegaan. Er was blijkbaar ergens nog een hersencel die dat nodig vond, en die ook de weg terug naar huis keurig wist te vinden.
Er staat me ook iets bij van een neger waarmee ik gekletst heb. En dattie ineens mijn portomonaie wilde pakken ofzo. Bijna gerold, maar het lukte hem blijkbaar niet, of misschien had ik het op tijd door. Hoe dan ook, vanochtend heb ik mijn portomonaie wel terug gevonden.
Verbaasd, over het feit dat ik in bed lag, en dat ik dus een hele openbaar vervoer reis probleemloos heb gemaakt.
Vanochtend ging dat minder soepel. Toen reed ik een station te ver, en dat kost je dan een uur extra ongeveer. Erg balen.
Vandaag bestaat Outlander 2 jaar en 2 maanden. Dus Paul vond het tijd voor taart.
Maar ik hoef heel even geen biertje hoor.
Dus.
Watje… ;-)