Om Mark een hart onder de riem te steken: wij hadden ook weer auto troubles. Toen we afgelopen weekend terug reden van het verjaardagsfeestje van Tamara, in Den Haag, merkte Mijke op dat er aan de rechterkant wel erg weinig licht scheen.

Zo vaak rijd ik niet in het donker (lees: nooit), dus vandaar dat ik dit mankement nu pas merkte, bedacht ik mezelf. Waarschijnlijk heeft het rechter licht dus nooit goed gewerkt, sinds de nieuwe koplampen erin zitten!

Want een aantal weken geleden zijn die vervangen door de buurman-op-mijn-werk. Onze Turkse vriend Ahmet. Die alles voor een prikkie kan maken, maar zijn uurloon voor het gemak even niet mee telt. Dat krabbelt hij er aan het eind van de rit, op de post-it, pas bij. En dat resulteerde in een onaangename verrassing, hoewel de reparatieprijs nog niet eens zo heel slecht was.

Maar nu begon ik toch wel te balen. Ik zag al voor me dat ik terug kwam, en dat Ahmet zou zeggen, ja, luister eens, in die tussentijd kan er wel van alles gebeurt zijn met jouw koplamp! Alleen dan op zijn manier natuurlijk, in overstaanbaar Nederlands met een hoop lachen erbij, precies als een verkoper in Turkije, op de bazaar. Kijken kijken niet kopen.

Continue reading

Mocht U ooit van plan zijn om kipsalade op uw brood te doen, denk dan even aan de volgende handige tip.

Wie wil er nog een wuppie??

Die beestjes worden natuurlijk allemaal in het bos gedumpt, aangelijnd aan een boom.

Update: Nozzman maakt er toevallig een cartoon van.

De laatste keer WK voetbal kijken kostte me een nieuw fietsslot. Kijken hoe het me vanavond vergaat.

Vandaag was het de laatste keer. De laatste keer dat ik naar Han, of Harm (ik versta het nooit zo goed als hij wordt omgeroepen – Han, je patient is gearriveerd!) moet. Safe the best for last. Dus zo werd vandaag een gaatje geboord en gevuld, en het eerste quadrant schoon gemaakt.

Dat boren viel me alles mee. Eerst moest er het e.e.a. gemonteerd worden. Er werd een klem over mijn kies heen gezet, en er werd een beflapje geinstalleerd.

Ja, echt waar hoor. Het was een rubberen lappie, dat werd vastgeknoopd met flosdraad. Ploinggg deed het af en toe, en dan was er dus weer een flosdraad ergens tussen een kies geduwd.

En toen begon het echte werk, waar ik zo bang voor was. Pieeeppp deed het, en ik voelde er helemaal niets van, want ik was natuurlijk flink verdoofd. Ik had verwacht dat mijn hele schedel mee zou resoneren, maar dit was niet het geval.

Althans, niet bij deze boor. Even later kwam er een andere boor aan te pas, en die deed dat dus wel. Maar het was allemaal minder erg dan verwacht.

Toen we iets over de helft waren kon ik mijn bek zowat niet meer open houden. Mijn kaken werden lam, en wilden alleen nog maar op elkaar. Maarja, daar zat die klem dus. Bovendien ziet Han dan niet zoveel.

Er werd wat open gehaald, en er werd wat overlegd. De leraar zou niet gek staan te kijken als die nog wel een D.O. werd. Wat is deo? vroeg ik me af. En die vraag bleef ik herhalen in mijn hoofd, zodat ik hem later kon stellen.

Nou… en toen werd er nog wat bij geboord, weer een kleurtje erin gedaan, en weer gekeken of het schoon was.

Toen het schoon was werd de boel gevuld, het beflapje verwijderd, en toen was het klaar. Effe rust. En toen met de ultrasone het tandsteen verwijderen.

En dat D.O., dat betekent dus dat er 2 vlakken gevuld moeten worden. Zeg maar de bovenkant, en de buiten- of binnenkant. Je kan ook nog D.O.M. hebben en dan moeten ze alle drie. Gelukkig had ik alleen O, en kan de vulling dus niet afbreken.

Weer een stapje dichter bij mijn tandartsenpraktijk. 

Voor de mensen die, net als wij, ventilatoren op kantoor hebben, even een handige tip.

Als je oploskoffiemelkpoeder in je koffie gebruikt: strooi dat dan pas in je kopje als de ventilator richting collega staat. En het liefst nèt nadat hij die richting op gaat, dus als hij als het ware nog op de heenweg is.

Je hebt dan voldoende tijd om de melkpoeder in je mok te gooien, zonder er een poederneus aan over te houden.

Ja, dat is een nuttige tip ja!