Treinend op weg naar het werk. Twee vrouwen kwamen bij mij in de zithoek zitten. Twee vrouwen die elkaar konden, van school ofzoiets, maar die elkaar niet al te vaak tegen kwamen.
Hele verhalen hadden ze natuurlijk, maar uiteindelijk kwamen ze uit op hun bedrijf waar ze werkte. Vreemd genoeg hadden ze het even later over de website van hun bedrijf.
Wie heeft die website gemaakt? vroeg de een. Dat wilde ik ook wel weten. Nou, ze had hem niet zelf gemaakt, maar ze hield hem wel zelf bij.
Maar het was nog niet helemaal optimaal geloof ik. New York hield zich nu bezig met de site, en dan kon je wel dingen opsturen, maar het schoot niet echt op zeg maar.
Zou ik naar mijn kaartje grijpen? Ze waren erg enthousiast over elkaar kaartje, dat het sjiek was enzo. Nouja, ik heb toevallig ook een kaartje hoor! En opzich zelfs een goede reden om hem weg te geven.
Toch hield iets me tegen. Waarschijnlijk het feit dat het niet netjes is om andermans gesprekken af te luisteren, al weet iedereen in de trein dat de rest van de coupe je gesprek kan volgen. Maar het is niet netjes, dus mensen doen vaak alsof ze je niet horen.
Nog minder netjes is het dan natuurlijk om je in een gesprek te mengen. Heel af en toe gebeurt het toch. Of dat mensen zich in jouw gesprek gaan mengen. Over het algemeen vind ik dat wel gezellig, en toch gebeurt het maar weinig.
Volgens mij moet je OF heel zeker zijn van je zaak, dat je iets kunt toevoegen aan het gesprek. Dat je kennis hebt, dat je zeker weet dat jouw kennis slaat op het gesprek, en dat die kennis van pas komt voor die mensen als ze die kennis ook hebben. Dan is het gerechtvaardigd om je in het gesprek te mengen.
Of, natuurlijk, als er vertraging is. Dan praat ineens iedereen met elkaar, want je zit allemaal in hetzelfde schuitje. Misschien is het een soort verwerkingsproces. Groepstherapie.
Hoe dan ook, uiteindelijk hadden ze het weer ergens anders over, en was mijn kans voorbij. Als ze het over de verhuizing van hun bedrijf hebben is het niet echt gepast om nog eens terug te komen op die website van ze.
Maar, zo heb ik mij voorgenomen, de volgende keer DOE ik het gewoon. Ik geef dat kaartje gewoon, en ze vinden het vast net zo leuk als ik als ik me in hun gesprek meng.
