Vanmorgen bij de metro werd ik zomaar even herkend, door een oud klasgenootje.

Nu was ik niet de meest populaire jongen in de klas. Dus, alle mooie meiden gingen aan mijn neus voorbij, en kozen voor die patsertjes. Hmpf. Maarja, op de een of andere manier was deze Sacha vrouw nooit te beroerd om wel een gesprekje met me te voeren.

Ze woonde (of woont?) in een dorp waar wij de eerste jaren van mijn Nachthoorn-tijd nog carnaval kwamen vieren. Daar was ze ook een paar keer, en toen was het Heeee Roland!. Erg verbaasd, was ik dan altijd.

De rest van de Nachthoorns dachten altijd dat ik sjans had ofzo. Nouja, laat ze maar lekker denken.

En nu stond ze bij de metro te wachten. Ik liep langs haar, keek haar onbewust aan, en toen zag ik haar “Hoi” zeggen. Ik hoorde het niet erg, denk ik, want mijn muziek stond aan. Tijdens het lopen zei ik Hee! terug, net alsof ik haar herkende. Ik herkende haar ook, maar op het moment dat ik Hee! riep, wist ik nog niet precies waarvan ik haar dan kende.

School dus. De havo. Tijd geleden. Toch leuk, dat je mensen van zo’n lange tijd nog herkend. Als ze er een dezer dagen weer staat, ga ik stoppen en zeggen Hoe ist? .. ofzo.

Misschien maakt Alles kits? meer indruk, dat zegt Bas altijd. Nouja, whatever.

Zo, het probleem met dat netwerkkaartje is opgelost. De dombo’s hadden de verkeerde drivers erbij gedaan. Wel windows 98 drivers, maar geen windows 95.

Gelukkig stonden die op de site. Dus mochten er meer mensen een Realtek RTL8139 PCI Fast Ethernet adapter hebben gekocht, die hem niet op W95 aan de praat krijgen, dan is dat de oplossing. Effe downloaden die zooi en dan werkt het ineens wel.

Bedankt, E-Tech.

Okay, ik kan nu bijna met zerkerheid melden dat die windows dinges dood is. Hij begon te zeuren over een oude reservekopie die terug moest worden gezet. En dan weet je het wel. Dat is het begin van het eind. Niet meer repareerbaar.

Dus ik ben bang dat ik de boel opnieuw moet installeren. Heb ik daar tijd voor? Dacht het niet. Dus wat nu?

Windows is echt gek. Echt, heel gek. Ik had er vorige week al last van met het installeren van het netwerkkaartje. Nu heb ik een 10/100 mbit kaartje gekocht, en krijg ik die ook niet lekker geinstalleerd.

Je blijft bezig. En die Bill maar lachen .. hahaha, blijf allemaal maar lekker betalen.

Ja. Laten we dat maar doen.

Als iemand nog wat weet voor op mijn Kerstlijstje, het mag tot 75 piekkies, laat het dan even weten okay? :-)

Op de weg naar huis, gisteren, was ik precies te laat voor de trein. Iedereen ging weg op het werk, en ik heb geen sleutel, dus moest ik er ook maar uit.

Dat betekent 20 minuten wachten op het koude station. Zo’n beetje. Ja, want de trein had nog iets vertraging ook.

Tegenover me zat een meisje met een rok en lange benen. Brr, koud, lijkt me. Ze leek een beetje op een stewardes van de KLM, alleen hebben die lichter blauw van kleding. Misschien van een advocatenkantoor ofzo, zo’n dure.

Er kwamen twee mensen binnen. Een man en een vrouw. Of eigenlijk een man en een meisje, bij nader inzien. Of eigenlijk, een jongen en een meisje, bij nader inzien. Een vreemd stel. Op de een of andere manier waren ze een stelletje, maar toch zeer apart.

Bij wijze van liefkozing, ging ze met haar hoofd heel licht tegen de bontkraag van de jongen aanstaan. In plaakt van haar hoofd gewoon stevig tegen zijn borst te drukken, en hem tevens vast te pakken. Zoals “normaal” zeg maar.

Vol verbazing zat de stewardes er uit het advocatenkantoor er naar te kijken. Zij zat, die mensen stonden. Ze moest flink naar boven toe kijken, en hield dit behoorlijk lang.

Ik keek naar hoe ze keek. Dàt is pas grappig. Toen ze langs me heen keek zag ze mij. Gauw keek ze weer terug naar boven. En weer erlangs, en toen moesten we lachen.

Grappig, is dat. Oogcontact.

De (vet) vertraagde sneltrein naar Alkmaar kwam. Ze stond op, en ging met die trein mee.

Weer een kennismaking niet nooit een gevolg zal hebben. Nouja, dat houdt het leuk, waarschijnlijk.

Krijg nou wat, die Puck logt ook pas sinds ausgustus ofzow. Ik ook! Misschien ben ik dan toch minder nieuwkomer dan ik dacht?

En die test berichtjes heb ik netjes verwijderd. Werkte overigens vrij snel.. mjah, ik had dan ook geen Blog, Blogger of Pivot, maar gewoon een eigen systeempje.

Screenshot?

Screenshot.

Inmiddels was er een nieuwe indicator gekomen. De AD-4328 of 4348 .. weet ik veel. Hoe dan ook, daar mocht ik een handleiding van maken.

Aan de hand van een indicator die er erg op leek, moest ik een handleiding zien te bedenken. Een handleiding die dus naar al die klanten gaat, als hij eenmaal af is.

Best verantwoordelijk werk, vond ik. Voor een scholier, zeg maar.

Hoe dan ook, het was erg gezellig. De reis was prima voor elkaar, goed bereikbaar met de bus. Ik had een 0-uren contract. Dit hield in dat ik kon komen en gaan wanneer ik wilde.

Als ik vroeg uit was van school, dan kwam ik ‘s middags. ‘s Morgens vrij? Dan kon ik ‘s morgens komen. Vakantie? Kwam ik gewoon full time. Tenzij ik een kater had, dan kon ik thuis blijven.

Ze hadden een eigen systeem, DTR. De vaste werknemers hadden een vast aantal uren, en kregen dus altijd hetzelfde uitbetaald. Ik kreeg uitbetaald wat ik had ingevuld op DTR. En dit werd ongeveer gecontroleerd. De chef belde af en toe met de vaste werknemers of alles wel klopte.

De vaste werknemers liepe vaak 2 maanden achter met DTR-en. Die waren dan een ochtend bezig om alles in te voeren. Overal vulde ze gewoon hetzelfde in .. “Support” ofzoiets.

Op een zeker moment was het vakantie. Een week ofzoiets. Ik vroeg aan mijn baas of ik die week fulltime kon werken. Dat was geen probleem. Dus dat was min of meer afgesproken.

Inmiddels had in een vriendinnetje.. en die vroeg of we samen niet iets konden doen. Geen probleem, zei ik.

Jeroen had als lijfspreuk altijd Het heeft toch allemaal geen zin meer… De verschillende afdelingen binnen DIGI werkte zo klote samen, dat iedere afdeling voor zichzelf werkte, en niets meer deed.

De test afdeling testte alleen de geconstateerde problemen. Als ze problemen tegen kwamen die niet op het test lijstje stonden, gaven ze dit niet door. Stond er een error op het lijstje die er niet bleek te zijn, dan zochten ze niet verder om te zien waar deze error vandaan kwam.

De programmeer afdeling bedacht oplossingen die ze niet met ons afspraken. Er verder dus software versies gemaakt waar wij niets vanaf wisten. Erg lastig, als er een klant belt met een probleem. Vraag je om een software versie. En dan bestaat die software versie helemaal niet, voor zover je weet.

Vandaar waarschijnlijk zijn lijfspreuk Het heeft toch allemaal geen zin meer… Om een uur of 15:00 begonnen we te klagen dat we wel genoeg hadden gewerkt. Om 16:00 gingen we alleen nog kletsen, tot 17:00 toen we naar huis konden. Zonder verlies te maken in je DTR.

Toen Paula die week vrij vroeg, stuurde ik dus een mailtje naar Jeroen, Olof en Olaf. Dat ik die week toch niet zou komen, omdat we op vakantie gingen ofzoiets.. En aan het eind van het e-mailtje, in een geintje, “En ach, het heeft toch allemaal geen zin meer”.

Toen ik terug kwam lag er een brief van Digi op de mat. Ze hadden mijn diensten niet langer nodig, en ik hoefde niet terug te komen. Totaal verbaasd en geschokt stond ik eerst een paar minuten stil. Toen begon ik te schelden. Ik kon het niet geloven.

Toen zag ik dat er een oud e-mail adres op het briefpapier stond, en ik dacht dat collega’s een geintje hadden uitgehaald. Dus ik belde mijn chef op.

Die was heel vaag en chaggerijnig, terwijl hij dat normaal nooit was. Hij noemde het voorval van de tekeningen die waren verdwenen. Toen ik vroeg waarom hij me daar niet eerder over had gesproken, had hij geen antwoord.

Je moet niet denken dat het hier een speeltuin is had hij ook nog als commentaar. Nee, dat moet je zeker niet denken, als er wordt overgegooid met voedingen. Als telefoons worden ingeprogrammeerd om de koffiepauze aan te geven. Als er mensen van andere afdelingen de halve dag bij ons hangen om te kletsen. Als er handleidingen gecopyeerd worden als handleiding.

Nee, dat is een proffesioneel bedrijf.

Kwaad was ik. Onrechtvaardig was het. Ook omdat ik zeker een paar maanden heb doorgewerkt nadat Louwrens weg was gegaan. Zou het toch daardoor zijn gekomen? Ik denk het wel.

DIGI was slecht voor zijn personeel. Dat is een ding wat zeker is.

Inmiddels schijnt het overgenomen te zijn. De opper-baas had er geen zin meer in en heeft de hele boel verkocht aan de Chinezen. Volgens mij de gasten van Anristu enzo. Of gewoon de Japanse delegatie van DIGI.

Eens in de zoveel tijd denk ik terug aan die tijd. Het was leuk, super gezellig, leuk werk, enz. enz. Maar ik heb me nog nooit zo bedrogen gevoeld als toen. Nooit zo op mijn ziel getrapt. Dat mensen zo gezellig met je kunnen doen, om je dan volledig de grond in te trappen als je er niet bent.

Toen ik ophing, of liever gezegd, die chef het gesprek afrondde, kon ik het nog steeds niet geloven. Volgens mij heb ik gehuild van woedde. Heel even maar, maar toch. Woedde, en tegelijkertijd het gevoel van “en nu?”. Hoe vind je zo snel een ander baantje dat zo goed verdient, en waar je zoveel uren kunt maken?

Ik ga ze vernederen! dacht ik. We gaan het verhaal verkopen aan iedereen die het horen wil. We gaan naar Berkel, de concurrent. We vertellen hoe je in de weegschaal kunt komen, zodat je zelf instellingen kunt veranderen! (Shit, dat ben ik weer vergeten). Dat gaat ze raken, dat gaat ze geld kosten.

Ik deed niets.

Misschien is dit dan toch nog iets. Bovendien is het misschien leuk leesvoer. En anders maar niet. Nu kan iedereen het weten. Hopelijk kom ik hoog in Google als men zoekt op “DIGI”. Zodat de vleesboer op de hoek weet wat voor klote bedrijf het was. Ik hoop van harte dat het nu een stuk beter is.

Mijn voorganger, dat klasgenootje werd op een hele lullige manier weggestuurd. Zijn moeder werd beschuldigd van bedreiging via de telefoon. Een telefoon binnen ons bedrijf. Vanaf haar toestel.

Op die tijd was zij er helemaal niet, in haar kantoor, en kon dus iedereen haar toestel gebruikt hebben. Maargoed, ze werd erom ontslagen. Volledig onterecht. Louwrens (dat klasgenootje) geschokt, ik geschokt, collega’s geschokt.

Niet veel later was Louwrens ook weg. We hebben het daar wel over gehad, en hij had er geen problemen mee als ik zijn plaats in nam. Hoewel ik me er zelf niet zo prettig bij voelde. Maarja, een baan opzeggen is ook weer zonde. Het was wel een hele mooie baan, en ik wist verder ook niet waar het om ging.

Dus ik bleef.

Op de plek van Louwrens kwam ik. Op die gare computer. Daarvoor had ik met een laptop gewerkt, en was er alleen plaats voor me op dat kantoortje als er iemand niet was, omdat die naar klanten was bijvoorbeeld.

Nu zat ik op zijn plaats. Met 14″ en een trage pc. Ik was een document aan het fatsoeneren. Van de SM-90 volgens mij.

Op een bepaald moment wilde ik even wat in Paint tekenen, om dat in mijn document te zetten. Ik trok een lijntje, en kreeg de melding dat mijn harddisk vol zat, en dat de opdracht niet kon worden uitgevoerd.

Toen was ik het zo zat, dat ik ruimte MOEST hebben. Er stond een map PAOLO op mijn harddisk. Ik wist van Louwrens dat het de werknemer was die voor hem op die computer werkte. En dat hij, toen Louwrens kwam, al een jaar weg was ofzo.

Inmiddels dus al twee jaar. Het mapje van 1 GB groot ofzo. Als ik die nou eens wegdeed, dan kon ik vast wel een lijntje maken in Paint. Dus, zonder navragen (want dat vonden ze toch niet goed), had ik de boel weggesodemieterd. En toen ging het een stuk beter.

De maandag erop kwam in binnen, en vroeg Olaf of ik soms tekeningen had weggegooid. Ik wist wel dat het autocad tekeningen waren, maar ik wist niet dat ze die dingen zo snel zouden missen. Ik kreeg het Spaans benauwd, en antwoorde met Euuhh.. kweenie, ik heb wel wat opgeruimd, maar of daar tekeningen bij zaten?.

Ze hebben het wel 6 keer nagevraagd. Laat me met rust! dacht ik na een tijdje. Nou weten we wel dat ze weg zijn, je krijgt ze hoe dan ook niet meer terug.

Bleek dus dat het tekeningen waren van machines. En dat het ongeveer 1,5 jaar werk was, wat ik had weggegooid. Behoorlijk stom dat ze op zo’n oude PC 1,5 jaar werk laten staan wat ze niet backuppen. Voor een groot deel dus ook hun fout, vind ik.

En dat vonden ze dus een grote fout. Niet laten merken, maar daar kwam ik achteraf dus achter… hier had ik verder niets meer over gehoord.

Lees eerst het verhaal hieronder :-)

Op een dag was weer in de weer met handleidingen. Mijn klasgenoot had voor een soort huisstijl gezorgd. Alle documenten zagen er nu hetzelfde uit, en waren op dezelfde manier opgebouwd.

Elk document bestond uit drie delen. Zodat de documenten niet te groot zouden worden. Ze waren evengoed nog tussen de 3 en 5 mb, maar anders had je dus documenten van 15 mb.

DIGI bestond uit twee gebouwen. Het hoofd gebouw, waar sales zat en weet ik veel wat nog meer. En ons gebouw, de produktievloer en PSI. PSI waren wij. De afkorting weet ik niet meer, maar het kwam op Product Support neer. Als winkeliers niet-werkende weegschalen hadden, kwamen ze bij ons.

Daar zat ik dus ook.

De printer stond in het hoofd gebouw. Ongeveer 5 minuten lopen vanaf mijn werk plek. Alle 200 medewerkers konder hierop printen geloof ik, als ze wilde.

Het was een groot bakbeest. Hij kon dubbelzijdig printen. En hij kon een hele stapel bewaren, onderin, bij een speciale bak. Deze printer gebruikte ik doorgaans om handleidingen te printen. Meestal werden er 3 tegelijk gedaan (dus 9 documenten).

Op de kantoren zelf waren vaak kleine printers aanwezig. Voor als je een e-mailtje wilde uitprinten. Zo ook bij mijn baas. Alleen had die de gewoonte om gewoon de netwerkprinter te gebruiken. Waar ik ook aan het printen was.

En zo kreeg hij het voor elkaar, om zijn e-mail precies tussen mijn printopdrachten te krijgen.

Nadat ik de handleiding had uitgeprint, had ik hem een stuk of 20 keer gecopyeerd. Bij het inbinden kwam ik er na het 5e boek achter dat er een vreemd e-mailtje tussen zat. Van zakelui uit China ofzo. We deden ook zaken met Anritsu enzo, daar was het van geloof ik.

Ik vond het zo ongelovelijk stom van mijn baas, dat ik het gewoon heb laten zitten. Het was immers puur toeval dat ik hem tegen kwam. Voor hetzelfde geld had ik hem nooit gezien. Dat zou mijn verweer worden: “oh, niet gezien”.