Ik heb nog maar eens twee dagen erbij geschreven bij het Turkije verslag. Hij moet toch nog een keertje af hoor, vind ik.

Dus .. help me herrineren dat ik er maandag ofzo ook wat aan doe.

Zal ik mijn camera meenemen. Dat is de vraag. Het wordt druk, het wordt feest. Straks gaat er iets over heen. Of laat ik hem vallen, en hij is al eens gevallen, door de katten.

Maarja. Op die manier kan ik hem nooit eens ergens mee naartoe nemen. Gewoon een beetje voorzichtig doen is ook een optie natuurlijk. Ben ook bang dat hij tegen mijn beugel gaat stoten de hele tijd. Dan is het zeker onhandig.

Overigens was mijn camera volgens de consumenten bond “redelijk”. Heb ik even nagelezen op de pagina. Hier staat het hele verhaal.

Nouja. Voor de prijs is hij toch wel goed vind ik. Die anderen waren veel duurder, die er allemaal boven kwamen. Behalve die Canon Powershot. Maarja, daar stond wel bij dat het een “druk op de knop” camera was. Dat hij zo bedoeld was.

En ik wil foefjes, natuurlijk. Dat de films die hij opneemt niet zo goed zijn interesseert me niets. Daar heb ik hem ook niet voor gekocht. Eigenlijk heb ik hem als internet camera gekocht. Om jullie wat te laten zien, en mezelf… en vrienden die eventueel kijken. Weet ik veel.

Nouja. Ik ben er blij mee. Lekker puh.

Vreselijk!

Mijn ouders hebben een boot, waar ze altijd mee op vakantie gaan en elk weekend weg, als het mooi weer is. Toen ik vroeger nog geen vriendin had en niks beters had te doen, ging ik altijd gewoon mee.

Tegenwoordig ben ik al een tijdje niet meer meegeweest, jammer genoeg.

Maargoed. Op die boot slaap je dus ook met z’n allen. Mijn broertjes in het voorkajuitje. Bij ons kon de salon (ik geloof tenminste dat het zo heet) worden opgebouwd. De tafel werd naar achteren geschoven. De rugsteun van de bank werd omhooggeklapt, en met twee ijzeren pennen aan de daarvoor bestemde ogen gehangen.

Zo had je dus twee stapelbedden, want de bank is in een L vorm. Hier sliep ik dus, met mijn moeder en diens vriend. Gezellig hoor, maar het was wel zaak dat ik in slaap viel voordat zij het deden.

Daarna was het namelijk onmogelijk. In de nacht wakker worden is wat dat betreft ook niet zo verstandig, want dan kun je de rest van de nacht ook wel vergeten.

Als mijn stiefvader aan het snurken was werd mijn moeder daar vaak wakker van. Of ze was nog wakker. En dan schopt ze hem een paar keer zodat hij weer effe ophoudt. In die korte tijd dat hij dan was opgehouden kon ik proberen om te gaan slapen.

Sliep mijn moeder echter al, dan ging ze zelf vrolijk mee doen. En m’n stiefvader dan de volgende dag klagen dat hij zo slecht geslapen had. Terwijl ik hem gewoon mee hoor snurken.

Om mijn vriendin dat niet aan te doen in de toekomst, moet ik deze URL effe onthouden: www.snurken.be/ ..

Ook weer via een ander natuurlijk. Maargoed. Ik ben dan ook geen linkdumper.

Ik hoop het alleen op deze manier in de archieven te houden, zodat ik er later ooit nog eens op terug kan zoeken. Zaak is dus wel dat deze website online blijft tot in het eind der tijden. Ofzo.

Eindelijk heb ik ook eens een desktop plaatje ingesteld. Normaal gesproken had ik er nooit eentje. Vind het ook een beetje onzin.

Maar ach, ik moet zeggen dat dit toch niet vervelend is om tegen te komen als m’n computer eenmaal is opgestart.

(via maar dan hier)

Dat is toch ook wat. Ik mag niet eens een andere pc kopen voor mijn Paula. En het wordt niet eens een andere pc, het wordt een upgrade setje.

Bij onze computer boer verkopen ze een kast, moederbord, processor en geheugen voor een geinig prijsje. Nou, zeg ik die diskette en cd-rom enzo effe over.. probleem opgelost.

Maar ze vindt het te duur.

Nu ze internet leuk begint te vinden, moet je dat wel stimuleren natuurlijk :). Dus ach. Laat ik maar eens kijken wat ik van dat salarisje over hou .. haha.

Hm. Evita op vakantie naar Israel. Jasper famillie weekend. Ben ik helemaal alleen hier! Nouja… op deze “afdeling” dan. Haha. Zo groot is het hier nou.

Nouja. Kan ik tenminste mijn muziek, heel hard, op koptelefoon draaien. Koptelefoon van Paul. En da’s best een goeie denk ik. Klinkt in ieder geval wel goed. En zit ook nog wel lekker.

Ik hoor alleen niets meer om me heen, maar dat maakt vast niet uit.

Vandaag het verhaal van H. du bois gezien in de spits. Om je toch super kwaad over te maken?

Die arme man heeft ruim 6 jaar vastgezeten, onschuldig, zomaar. En niemand die het horen wou, zeg maar. Wat lijkt me dat vreselijk als je dat overkomt.

Ik hoop dan ook dat de verantwoordelijke hiervoor zelf worden opgesloten. Minstens dezelfde tijd als dat H. opgesloten heeft gezeten. Lijkt me wel zo eerlijk toch?

Dat er niet afkomen omdat ze toevallig van de politie zijn, en dus van de “goede” kant. Belachelijk zeg.

Als treinreiziger, of openbaar vervoer reiziger in het algemeen, bouw je denk ik een bepaalde mentaliteit op. Die overigens alleen van toepassing is tijdens het reizen.

Mensen die elke dag met de trein gaan, weten waar de lege plekjes zijn. Kunnen inschatten of ze een zitplaats kunnen veroveren. En weten dat je niet meteen bij de trap moet gaan zitten, omdat er heus nog wel een plaatsje is.

Bovendien moet je proberen om vooraan bij de deur te komen. Dan heb je de meeste slagingskans. Sommige mensen gaan dan zelfs al naar binnen, als nog niet eens alle mensen eruit zijn. Maar dit is eigenlijk een beetje tegen de etiquette, want zo geef je de mensen aan de andere kant van de deur geen eerlijke kans.

De reizigers die eruit gaan, wijken namelijk wat meer de tegenovergestelde kant op, van waar de ongeduldigste mensen er alvast instaan. Dus terwijl de rij aan de linkerkant van de deur er alvast insneakt, moet de rij aan de rechterkant van de deur toezien hoe het een chaos wordt, en hoe er een paar zitplaatsjes verloren gaan.

Gelukkig komt dit weinig voor. Alleen de a-sociale treinreizigers doen dit.

Maar het is wel zo dat mensen die lang treuzelen, of onhandige dingen doen, door de doorgewinterde treinreiziger aan de kant worden geduwd.

Zo heb je bijvoorbeeld mensen die bij de uitgang gaan staan, om te zijn of ze hun kennis kunnen vinden. Zodat ze kunnen gebaren dat ze hìer zitten.

Dat is natuurlijk heel erg irritant, want als je naar binnen wilt, en iemand steekt z’n kop om het hoekje, sja, dat past niet zo goed. Dus dan kun je van mij wel wat gemompel verwachten, en zeker niet dat ik effe wacht tot je uitgekeken bent en de gebaren over en weer geseind zijn.

Ik loop gewoon door. Opsouten, het gaat hier wel om mijn zitplaats. Die ik eerlijk veroverd heb door vooraan te gaan staan. Het is namelijk wel zo dat de deur even verderop de coupe vanaf de andere kant binnenvalt. Als die dus veel eerder zijn, dringen ze door tot aan het begin van de coupe, bij mijn ingang.

Snelheid is dus een vereiste. Iedereen moet gewoon doorlopen en niet al te kieskeurig zijn over een zitplaats. Dan is er niets aan de hand.

Je merkt ook dat de treinreizigers die je vaker tegen komt, dit spel net zo goed kennen, en zich gewoon aan deze ongeschreven regels houden.

Maargoed, waar ik eigenlijk heen wilde met dit verhaal… In de Albert Heyn is het namelijk ongeveer net zo. Effe gauw wat kopen, maar je moet zorgen dat je heel rap in de rij staat. Anders is de rij zo groot geworden, dat je de trein of metro niet meer gaat halen.

Ook hier is het ongeveer hetzelfde principe. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Wie te lang treuzelt over zijn belegkeuze, of wat dan ook, die heeft pech en komt achteraan de rij.

Daarom was ik zo verbaasd. Vanochtend stond ik tweetst of drietst in de rij ofzo, en degene voor me was blijkbaar aan het treuzelen ofzo. Hoe dan ook, de rij naast me was ineens leeg. Heel snel sloten er nieuwe mensen aan natuurlijk, maar ik bedoel .. degene die in die rij op dezelfde positie stond, was al weg. De rij ging dus sneller.

Ik keek naast me en zag dat. Balen doe ik dan wel een beetje, maar ik blijf toch ook maar staan in de rij. Achteraan sluiten in de nieuwe, snellere rij is meestal het domste wat je kunt doen. Je positie behouden komt dan meestal veel sneller uit.

Maar het meisje van de nieuwe rij zag me kijken. En ze zei “ga maar voor hoor”. Hoorde ik door de Metallica herrie heen. Ik hoorde en zag het haar zeggen.

Verbazing. Ik kon alleen maar heel verbaasd “Oh” uitbrengen. En zelfs toen ik dat wilde uitbrengen, weigerde mijn stem. Terwijl ik beter “dank je!” had kunnen roepen of “nee! ben je gek joh”. Maar ik wist niet hoe snel ik bij de kassa moest komen, en kon alleen maar “Oh” proberen te zeggen.

Ik probeerde zo snel mogelijk af te rekenen, zodat het meisje niet zo lang op me hoefde te wachten. Zeker tien minuten daarna heb ik er over gedacht. Dat ik dus wel even had mogen laten zien dat het erg schattig was wat ze deed. Of dat ik haar gewoon voor had moeten laten. En waarom ze me eigenlijk voor liet.

Zo zie je maar… er zijn toch nog mensen die je in de Ik-Ik-Ik mensenmassa voorlaten. Die mensenmassa waarvan ik zelf net zo hard deel uit maak. En dat bracht me best van m’n stuk.

Gek is dat.

En dat was dus de zoveelste keer. Nu word ik er echt een beetje schijtziek van. Wat? Die wekker natuurlijk!

Het wordt nu wel een beetje erg vervelend. Als ik ‘s ochtends wakker word, wil ik namelijk een paar keer opnieuw gewekt worden. De snooze functie dus. Dat je na 9 minuten gewoon weer de radio hoort.

Meestal hoor ik de tweede of derde keer dan alleen maar geouwehoer van Evertsen.. en dat is dan wel grappig. Dus dan word je rustig wakker.

Maargoed. Mijn oude wekker ging een tijd geleden dus kapot. Ik drukte iets te enthousiast op de GA UIT button, en toen drukte ik hem er doorheen zeg maar. De functionaliteit was er meteen uit. De wekker bleef voortaan loeien.

Er moest dus een nieuwe komen. Had ik er gelijk eentje uitgezocht met wekkerradio enzow, zodat ik nu dus Evertsen kan horen. Dat is best grappig hoor.

Maar wat blijkt nou. De Snooze-knop en de GA UIT knop, zitten verdacht dicht bij elkaar. Hoewel ik steeds voorzichtiger ben met het uitdrukken, en ik eerst probeer te controleren of ik wel de goede knop heb, is het nu al een paar keer gebeurt dat hij gewoon uitging.

Vraag ik me af of het nu mijn schuld is, of dat dat ding een eigen willetje heeft. Maargoed, met je slaperige hoofd ga je natuurlijk niet eerst tien minuten nadenken of je wel de goede knop te pakken hebt, om daarna weer verder te gaan slapen. Dus het kan best eens zijn dat ik net een slaperig hoofd gewoon de uitknop geraakt heb, per ongeluk.

Toch blijft het vervelend. Ik begin die wekker steeds minder te vertrouwen, en ik dacht vandaag zelfs even aan een andere wekker. Maarja, die dingen zijn toch dertig piek, en aan twee wekkers heb je ook weer zo weinig.

Wat ik me onderweg ook bedacht. Misschien kan ik een kaartje tussen die grote knop doen, zodat ik zeg maar alleen maar hoef te voelen of ik voor het opstaande randje zit te drukken. Als dat het geval is, heb ik de grote knop en dus de snooze knop te pakken. Da’s wel handig.

Maarja. Zul je net zien dat het kaartje er elke keer uitvalt.

Wat een wekker-problematiek toch. En het is niet eens maandag.

Gekregen voor het installeren van een nieuwe pc, waar de rest van Woedend! waarschijnlijk ook wel blij mee is: Four Roses Bourbon.

Wat ik wilde dinken voor het maken van dat ding. Nouja, doe maar Whiskey, want dat lust de rest ook. Maar ik vind het niet meer dan redelijk dat ik zelf eerst even ga proeven of dit niet toevallig veel te smerig is voor de rest.

Beneden ook nog wat ijsklontjes gevonden in de vriezer, en koud vind ik het toch net effe lekkerder dan op kamer temperatuur. Zeker de kamer temperatuur die we hier hebben. Die is best hoog.

Goed. Effe een Sloggi, ehh, slokkie.

Hm. Best lekker. Wat scherper dan degene die ik de vorige keer had, denk ik. Maar voor een drankje dat uit 1888 komt is het heel goed te drinken hoor. Toch handig dat ze toen al wisten dat die bende in vaten moest enzo, zodat wij er nu van kunnen genieten.

Maargoed. Niet te veel, want ik moet nog helpdeskeren. Laatste avond, van al die volgeplande avonden. Echt … je begint als bijbaan, maar uiteindelijk heb je het niet meer nodig, en dan gaat het goed lopen.

Dan ben je dus dinsdag, woensdag en donderdagavond bezig. En dat vind ik eigenlijk weer net effe te veel van het goede. En als ik daar nou eens een fles whiskey voor kreeg?

Maar die kan ik natuurlijk wel zelf kopen voor het geld ofzo. Wat me opzich geen verkeerd idee lijkt. Ik bedoel, die whiskey blijft heel erg lang goed. En het lijkt me best lekker om af en toe zo’n bodempje te nemen tijdens het computeren thuis.

Het is ook bewezen dat het goed is. Elke dag een borreltje. Dus sja, als er onderzoek naar is gedaan, en dit blijkt positief te zijn, dan moet ik dat natuurlijk ook doen. Want we moeten wel zo gezond mogelijk blijven. Dus hups, elke dag een borreltje whiskey.

Doe ik nog wel een paar maanden met een fles denk ik.

Nee, als je hem bij Woedend! laat staan, dan gaat het hard. Ik denk dat er laatst nog zeker een derde in de fles zat, toen ik naar huis ging. Kom je de volgende dag, is die hele fles leeg. Dat krijg je als Baas Bas aan het stressen is. Dan gaat dat er zo doorheen. Geen enkel probleem. Kloek-kloek-kloek.

Nouja. Goed. Ik heb teminste whiskey verdiend. Four Roses. Vraag je je toch af wat het met rozen te maken kan hebben. Dachten ze, in 1888, misschien .. nou .. als we er nou een paar rozen bij gooien, een stuk of vier, dan stinkt het niet zo. En mocht de man dan een borreltje doen op het werk, en hij komt thuis, dan merkt vrouwlief daar niks van.

Want anders krijg je geen eten. Zo ging dat natuurlijk. Vrouw kookt eten. Man dronken? Zonder eten naar bed.

Tegenwoordig nemen gewoon effe een magnetronmenuutje, en gaan we gewoon met eten naar bed. Net zo makkelijk.

Maar die rozen smaken er wel bij hoor. Merk je niks van verder. Misschien kan ik het over me heen sprayen, als een soort luchtje. Beetje duur misschien, dat wel. Hoewel een lekkere Hugo ook best duur is. Koop je nou whiskey, dan heb je gelijk wat te drinken tijdens het aftershave sprayen. En die alcohol die in aftershave zit, nou, dat zit met whiskey ook wel snor.

Goed. Dit gaat dus weer helemaal nergens over. Laat ik maar afhaken. Straks gaan mensen nog denken, dat die whiskey iets met je doet. Die verzend button kan ik gerust wel vinden. Ik weet zelfs welke van de twee ik moet hebben. Puh!