Luciano wees ons op de site gratisoptehalen.nl. Echt leuke dingen staan daar.

Lieve schoonmoeder, handtam,zindelijk,lief voor kinderen. Kan alleen blijven en loopt los.

Op te halen in Rotterdam.

Had ik al verteld? Van die nieuwe collega?

Nou goed, we hebben dus een nieuwe collega. Luciano, als ik het goed schrijf tenminste. Luciano schrijft allemaal dingen in Word, en dat is dan ook een stage. En voor de gezelligheid natuurlijk.

Vandaag moest ik mijn camera meenemen, zodat de jongens boven dingen konden fotograferen die gemoddelled moeten worden in 3d. Dus heb ik mijn camera mee… is het niet meer nodig.

De afgelopen dagen schijnt wel de zon. Ik vind het zo’n gaaf gezicht, als het stadion in het zonlicht staat enzo. Strak blauwe lucht, en van die heldere kleuren. Hopelijk kun je dat een beetje zien hier, maar ik denk het wel.

Op die manier wordt de ochtend altijd een beetje dragelijker.

En voor de mensen die een foto van mij willen zien .. nouja .. misschien is mijn schaduw goed genoeg.

Ohjah, we hebben ook nog heel lame de woedend website gebrowd om de twee pc’s die in een hoek stonden. Als een soort van public terminals.

Toch weer reclame. Enzo.

Flashtival was wel koel. Hoop nieuwe dingen gezien, die volgens Paul wel leuk zijn. En Paul weet het.

Ook dingen gezien die we niet mochten zien. En dat mocht ik dan ook weer niet vertellen. Vooral niet online.

Dus dan vertel ik het maar net.

Over drie weken mag ik het wel zeggen, geloof ik. En dan komen jullie er ook wel vanzelf achter denk ik.

Jammer dat we er niet eerder achter waren gekomen dat dit gehouden werd, en dat dit gewoon in het Olympisch Stadion was. Dan hadden we vast eerder heen gegeaan.

Toch wel effe leuk zo ….

Voor Valentijn heb ik een hartje gekregen in de vorm van een stress ding. Dus je kunt er fijn in knijpen enzo.

En je kunt hem ook leuk in de lucht gooien en dan opvangen.

Evita, die tegenwoordig tegenover mij zit, wordt daar een beetje zenuwachtig van. Ze denkt dat ik de bal niet vang, en dat hij dan richting haar hoofd vliegt.

En terecht.

Net dacht ik even met mijn rechterhand, het stresshartje in mijn linkerhand te gooien, maar mijn linkerhand was te traag. En hups, daar vloog hij, in een rechte lijn, precies op haar linkeroog.

Gelukkig is ze een heel aardig meisje (zoals ze zelf zegt), dus heb ik hem niet heel hard terug gehad. Dat komt nog, denk ik.

Heb het nu wel een beetje afgeleerd hoor. Dat wel.

Enkele weken geleden, kwam ik in een metro waar een klas kinderen met twee begeleiders instapte. Even later kwamen er agenten bij, en vertelde één van de begeleiders voorzichtig dat er achterin de metro een man met een mes zat.

Ohjah? Is dat zo? vroegen de agenten. Altijd effe navragen of het wel klopt huh.

Ja dat is zo antwoordde de begeleider.

Oh, dan gaan we even kijken … antwoordde de politie weer terug. En ze liepen naar achteren. Het eerstvolgende station, het station waar ik er ook uit moest, werd de man met het mes de metro uit gewerkt. Hij stibbelde wel wat tegen, geloof ik. Ik vond het ongepast om er uitgebreid naar te gaan staan kijken. Ben toch zeker geen sensatie zoeker?

Zo gevaarlijk en naar als het toen was in de metro, zo gezellig was het nu. Vandaag heb ik me verbaasd over de goedheid die evengoed in een Amsterdamse metro kan zitten.

Er kwam een man met een elektrisch karretje de tram binnen rijden. Gelukkig was het niet zo heel druk, en kon hij vrij gemakkelijk de tram in.

Toen de deuren gesloten waren, reed hij door het gangpad. Hij begon namen van stations rond te roepen, om uit te vissen waar hij er ook al weer uitmoest. Na station RAI, geloof ik, dat het was.

Iemand links van hem raadde het station. Nee, nee, niet die, die andere. Ja! Dat was hem. Daar moest hij eruit.

De vrouw rechts van hem, die naast mij zat, zei dat ze er ook uit moest bij die halte. Oh, dat was handig zeg. Hij maakte zich gelijk niet meer druk.

Het was een erg vrolijke, blije man, die honderd uit praatte. Mensen doen dat normaal gesproken niet, want je weet nooit wat voor mensen je in de metro treft. Met een handicap moet je waarschijnlijk wel, omdat je er zonder hulp gewoon niet komt. En sja, als iemand dan toch al wil helpen met uitstappen, dan kun je ook wel een gesprekje aanknopen.

De vrouw naast me was al een tijdje bezig met kettinkjes (is het nou kettingjes, kettinkjes of kettingkjes?) in en uit platic zakjes te halen. Dat had ik al gezien. Maar ik zeg daar niks over, natuurlijk.

Mooie ketting heb je! riep de man in het elektrische karretje ineens best wel hard. Hij sprak ook niet normaal, dus naast een lichamelijke handicap, had hij ook een geestelijke handicap, denk ik.

Ja, die maak ik zelf zei de vrouw terug.

Ik maak kaarten! riep hij terug, terwijl hij het kartonnen doosje schuin hield, dat voorin zijn karretje zat, zodat de vrouw erin kon kijken.

Nouja, hij moest wel eerlijk blijven. Hij maakte ze niet, zijn vriendin maakte ze. Hij verkocht ze alleen maar. De man van het geld, was hij. En daar moest hij hartelijk om lachen.

Toen ik uit de metro stapte was ik verbaasd over zoveel vriendelijkheid en behulpzaamheid. Normaal gesproken is het een kwestie van overleven. Je hebt een grote overlevingskans hoor, zo’n 98% toch zeker wel denk ik. Maar toch, voor die 2% moet je blijven uitkijken.

Mannen in elektrische karretjes niet. Die schakelen gewoon hulp in van wildvreemden.

En zo hoort het, eigenlijk.

Kijk.. Je hebt dus van die mensen, die gewoon gezellig een flesje whiskey meenemen als hun computer gemaakt is door onze vakkundigheid.

Je hebt ook mensen, die na een kleine hint, alsnog zo’n heerlijke fles whiskey meenemen. Dat zou dan de tweede fles kunnen zijn, zeg maar.

Ten derde heb je mensen, en dat zijn de mensen die je de meeste tijd kosten, die wel van je diensten gebruik maken, maar flikker op zeggen als je hen er op attandeert de fles aardig leeg begint te raken.

En dat deze flessen normaal gesproken worden aangeleverd door mensen die van onze diensten gebruik maken. Terwijl we het eigenlijk heel ontzettend druk hebben, maarja, we zijn er om de mensen te helpen.

Zulke mensen noem ik dus uitzuigers. Uitzuigers zijn het gewoon. Wel zeiken over dingen die niet werken, maar niet afkomen. Nee, dat zijn gewoon zeikers.

Wie de schoen past trekke hem aan. Ofzoiets. Ennuh, het is alsnog goed te maken door zo’n flesje goudgeel spul hoor. Geen probleem. Zo zijn we dan ook wel weer.

Overigens denk ik wel dat ik door dat geintje van louwrens een webcam ga installeren hier. Zodat mensen mij ook een beetje kunnen volgen. Ben ik wel echt aan het werk? Of is het al tijd voor whiskey.

Uiteraard zet ik hem wel op tijd uit enzo. Anders danneh .. nouja, anders.

Maar nu ik dat zo bij louwrens zie, is het toch wel geinig. En die dingen zijn niet eens zo gek duur. Dus, ach, waarom niet? Kan hem thuis ook altijd nog neerzetten.

Die Louwrens. Die zet er gewoon effe een pctje bij. Alsof het niets is.

Hij loopt nu stage bij Trueserver en doet meer dan hij ooit gedaan heeft geloof ik. Althans, zoiets zei hij.

Gelukkig kunnen we hem live bekijken alleen moet je wel zelf op f5 drukken af en toe. Nouja, dat nemen we dan maar op de koop toe.

Heb trouwens wel wat beters te doen hoor, dan de hele dag op f5 drukken. Hmpf.

Ja, daar zijn wat problemen mee geloof ik. Het probleem is dus, dat het er niet is.

Het schijnt dat er nu mensen aan het shoppen zijn bij de AH maarja, wanneer dat arriveert?

Jasper stelde al voor om pizza te bestellen.

De pizzahut, de pizzahut, kentucky fried chicken en de pizzahut brulde ik. Sja, Carnaval zit er nog steeds een beetje in. Sorry hoor. Ik zal me inhouden vanaf nu.

Maargoed. Waarschijnlijk is het nu wel geregeld, en kunnen we straks vers lunchen. Blijkbaar is het toch wel lastig als je afhankelijk bent van Max, hoewel dat vroeger bij Woedend! geen enkel probleem was. Beetje gek dat het nu zo’n probleem is.

Gisteren was hun site dus uit de lucht, schijnt het. Nouja, dat schiet het ook niet op natuurlijk.

En bovendien was de W! lunch van vroeger heel simpel. Kaas, ham, pindakaas, sambal en één of ander yoghurt-sinasappel drankje. En ik had trouw mijn danoontje mee, waar ik twee dagen mee kon doen.

Verder heel veel koffie, en dan kom je de dag wel door. Overigens begon die lunch ook om een uur of drie. Tegenwoordig beginnen we om één uur al te klagen, en de vrouwen hier zie ik constant met rijstwafels en crackers rondlopen.

Op die manier schiet de bezuiniging ook niet op natuurlijk. Nou goed, ik zal me er niet mee bemoeien. Maar wil nu wel graag lunchen. Nu, op dit moment.

Nu dus.