Schrijf je ook wel eens gedichten? vroeg hij me in de kroeg. Nee, eigenlijk niet. Gedichten zijn maar lastig. Om ze goed te maken.

Gek genoeg deed ik toch een poging onderweg, en kwam er wat uit. Of we van een gedicht kunnen spreken weet ik niet, maar what the heck. Het is wat dramatischer dan bedoeld, maarja, je moet van de stemming gebruik maken zullen we maar denken. Komt ie….

Mijn tranen zijn vol, door de leegte van binnen.
Wat gaat er gebeuren, moet ik opnieuw beginnen?

Vragen blijven vragen zolang ze niet gevraagd zijn.
Maar ik wil niet vragen, bang voor het antwoord en de pijn.

Eenzaam over straat, eenzamer dan ooit.
Eenzaam als altijd, maar toen merkte ik het nooit.

Alleen naar m’n werk en alleen weer naar huis.
Tuurlijk rijden er mensen mee, maar ik voel me eenzaam, net als thuis.

Langzaam loop ik naar mijn werk nu. Het beeld begroet mij.
Hij staat hier al jaren alleen, dat gaat nooit voorbij.

Misschien ga ik maar naast hem zitten, het arme beeld.
Naast hem, samen alleen, ben nu toch maar verveeld.

Heb het idee dat het nog niet helemaal af is. Maar weet even niet wat er nog meer bij moet hoor. Nou goed. Hoe is ut, zo voor een eerste poging? Zal hem eens op het dichtersboard plaatsen, ofzo. Kijken wat de specialisten er van zeggen.

Niet echt een naam om te onthouden. Maar volgens mij wilde Jurrian ook een weblog. Dus ik heb effe wat gedaan.

Marnix had wat mooiers gemaakt, maar ik wil nu zelf eens wat kunnen. Goed. Misschien is het principe wat afgekeken, maar misschien ook weer niet. Weet ik veel. Hoe dan ook, het is zelf gemaakt.

Ben benieuwd wat hij ermee gaat doen en of ie het wat vindt.

jaffalaffa.woedend.nl

Mijn moeder maakt zich zorgen om me. Dat ik niet teveel ga drinken, en dat ik zelf ook goed moet bedenken wat ik wil enzo.

Lief huh.

Ik vind het echt lief.

… is ook niet echt super als je het alleen doet. Leek me wel effe lekker. Frisse wind door den kop. Maar ik kwam juist thuis met koppijn. Heb het denk ik zo’n 45 minuten volgehouden.

Ben wel nageroepen, vanuit een geopend autoraam, uit een auto die voorbij reed.

Hé sukkel! Fietsen moet je!

Hou je bek mafkees.

Als je verliefd bent, is het altijd wel leuk om alle liedjes te draaien in het repertoire die over liefde gaan enzo.

Als het uitgaat, kan het helpen om de liedjes te draaien die dáár dan over gaan. Maar daar heb ik dus geen zin in. Alleen, je kan er niks aan doen. Voor je het weet heb je er één te pakken.

No woman, no cry.

Ja jezus, ik vind het gewoon een lekker nummer. Laat me effe ja!

… maar daar gaat dit lied niet over.

Zal er niet over gaan schrijven,
ookal schrijf ik graag.

Best een mooie dag vandaag,
maar daar gaat dit lied niet over.

Niet over gaan schrijven, niet vandaag
ookal schrijf ik graag, niet vandaag.

Erg klopt iets niet. Ik voel me tè goed. Dat kan helemaal niet.

Heb zin om hard muziek te draaien. En dat doe ik als ik vrolijk ben.

Duidelijk symptonen van het-nog-niet-beseffen en we-zien-het-wel gedachten. Pff. Wat moet ik dáár nou weer mee?

Nooit geweten dat het dáár over ging :-). Onbewust opgezet, hoor.

Best leuk hoor, als je schoonouders achter je staan. En het zijn super lieve mensen. Maar nu voel ik me een klein beetje een jo-jo.

Nu heeft ze d’r moeder gesproken, en haar lijkt het beter om een maandje uit elkaar te gaan. En dan na die maand te kijken hoe het verder gaat.

En nou weet ik het niet meer. Kutzooi. Het is wel een stuk veiliger en makkelijker, maar … is dat wel de goede beslissing?

Fuck zooi.

Uit.

Zoals een echte lifelog betaamt, gelijk de uitslag online. Paula zal het misschien als een soort bedrog, of achter haar rug om kletsen zien. Maar voor mij is het meer van me afschrijven. Zal haar ook op geen enkele manier zwart maken of wat dan ook.

Maar het is dus uit.

Gek genoeg heb ik nu een redelijk vredig en rustig gevoel. Het werd me een tijdje terug wel even te gek, waardoor ik mezelf heb horen huilen als nooit tevoren. Althans, niet sinds ik geen kind meer ben.

Ze voelt zich te gebonden. Logisch. Ze is pas 19, en dan al zo lang een relatie, da’s natuurlijk niet echt ideaal. Kan ik best alle begrip voor opbrengen. Maar fuck zeg, het doet toch zeer.

De gaten die ik voor ogen heb. Tijd om op te vullen. Dat lege bed. Dat warme lekkere lichaam niet meer naast me. De knuffels. De warmte. God wat ga ik dat missen. Kan me nu nauwlijks voorstellen hoe erg, maar denk dat het wel erg is.

Toen ze naar huis ging heb ik gezegd dat ze altijd kan bellen als de situatie veranderd. Ze moet maar ontdekken hoe het is om uit te gaan, het vrijgezelle leven. Maar als ze erachter komt dàt toch ook niet ideaal is, dan mag ze altijd bellen.

Ergens heb ik ook wel het gevoel dat het nog niet helemaal over is. Of we worden goede vriendin de loop der tijd. Of ze komt na een tijdje terug. Of ik vind eerder dan verwacht een ander. Hoe dan ook, het komt allemaal wel goed.

Maarja. Het is pas een uur uit ofzo. Een uur. En ik moet nog zo lang.

Fuck zeg.