Uitvinding van Luciano. Een live-zonnebank-webcam. (Zie ook de post hieronder).

Je hebt zo je twijfels. Je gaat er lang over piekeren, zeg, een dag of drie, en dan wordt het steeds erger. Je kent het wel.

Niet?

Dan leg ik het even uit.

Stel, je weet dat ze een jongen in de bar wel leuk vindt. En ze heeft twijfels, en ze wil meer afstand. Goed, alles begrepen en wel, begrip voor de situatie.

Maar nu zie je haar al ruim 3 dagen niet, en dan ga je toch denken. Wat nou als er meer is, maar dat ze het je niet vertelt omdat ze je niet wil kwetsen?

Wat nou als ze je geen pijn wil doen. Dat ze zichzelf schuldig voelt, zolang ze weet dat jij er nog niet overheen bent. Wat nou, als dat de reden is dat ze je niet alles vertelt?

En daar ga je een tijdje over piekeren. Dan lijkt het ineens allemaal veel logischer op die manier, terwijl het dat helemaal niet is misschien. In de eerste dag weet je dat ook wel te relativeren, maar de tweede dag wordt dat al minder.

De derde dag ga je je eigen verhalen alleen nog maar geloven. En dan krijg je woede, en daar weer woeden over omdat je eigen woede niet terecht is. Dus dan voel je je kut en klote en verrot en naar. Je bent bang dat je gelijk hebt, terwijl je eigenlijk ook stiekem weet dat er geen reden voor is.

En zo blijf je malen. Tot je denkt, en nu wil ik het weten. Ik wil de waarheid. DE waarheid die me gaat schockeren, maar verdomme, ik heb er recht op!

Schrap gezet. Gebeld. Gevraagd. Uitgelegd vanwaar die twijfels.

Maar het is helemaal niet zo.

Zie je wel, altijd al geweten. Hah. Twijfel nou maar niet. Ze is wel eerlijk, zou het je heus wel vertellen. Doe nou maar niet zo stom, zet het gewoon van je af, ga verder, en kijk maar hoe het hele verhaal afloopt.

Ondertussen een kijkje nemen in de sauna met alle collega’s. (Klikken op “gastenboek” en dan op “cam :))“)

Ooit komt het wel goed met me.

Ik weet niet wat er nou erger is. Het vrijgezel zijn, of al die vragen en onzekerheden.

Het laatste houdt me het meeste bezig, dat is zeker.

Ben nu in de doordraaffase. Later meer…

Motor rijden is koel.

Vandaag de eerste les dus, om 8:00. Dus om 7:30 vertrokken vanuit huis op het brommertje. Bleek dat het maar 20 minuten rijden was, dus ik was er wat te vroeg.

De instructeur was nog bezig met kettingen spannen en invetten enzo. Er kwamen twee vrouwen bij, die blijkbaar ook meededen aan de les. Ik had echter het idee dat het niet hun eerste keer was.

Na wat uitleg mocht ik dan rijden, alleen hoefde ik mijn gas niet te gebruiken. Dat deed ik natuurlijk wel effe, gewoon kijken hoe dat voelt. Erg machtig dus, voelt dat.

Na een paar rondjes en beetje slalommen om pionnetjes in stationair-toestand, mocht ik dan eindelijk was gas bij doen. En dan moest ik de trap-rem er maar bij gebruiken.

Goed, zo gezegd zo gedaan. Maar dat valt dus niet mee. Want als je géén gas geeft, dan gaat hij te langzaan. Maar geef je wat gas bij, dan gaat hij eigenlijk net effe te snel. Bovendien schiet hij in één keer weg.

Dus daar moest ik maar mee stoeien. En rondjes draaien. En achtjes draaien.

Meest gehoorde uitspraken: doorkijken! en knieën tegen de tank!.

Bij motorrijden kijk je dus waar je heen wilt rijden, niet waar je op dat moment rijdt. Dat is verwarrend. Want als ik denk dat ik het pillonnetje omver ga rijden, blijf ik niet stug kijken naar waar ik heen moet. En dan raak je in het warretje.

Aan het eind ging het allemaal wel een stuk beter vond ik. Tussen de twee parkoertjes in (een meter of 30 uit elkaar), gaf ik lekker gas, en dat voelt ontzettend machtig en goed.

Zelf heb ik nog wel twijfels of ik ooit wel klaar ben voor de grote boze wereld, maar ik laat het gewoon maar gebeuren. Als de instructeur zegt dat het kan, dan kan het. En zo is het.

Net effe niet mee doen aan het extra stapje. Gewoon je eigen werk, je eigen taak, en meer niet. En dat wel binnen kantoortijden natuurlijk.

Schiet nu net effe in het verkeerde keelgat.

Kan ik net effe niet tegen.

Lasse hopelijk ook weer blij met z’n nieuwe virtuele huisje…

Update: Overigens is het design door Lasse zelf bedacht, hoor :-)

Gesprek met peep. Ongeveer 2 meter van me vandaan.

Rolandow.org says:
hee pannekoek.
Rolandow.org says:
mietje.
Bassie says:
MIETJE

Gewoon, fuck.

Gisteren tijdens het piekeren kwam er een soort van metafoor in me op. Dat heb ik dan wel eens. En dan krijg je een soort filosofische gedachte. En natuurlijk denk je dan meteen in een “logje”, als echte lifelogger. Het ging overgeveer als volgt denk ik ….

De muur die ik probeer op te trekken heeft veel weg van een gipswand. Het is lekker snel klaar, maar tegelijkertijd niet zo stevig. Gooi je er een plens water overheen, of een emmer tranen, en de muur begint zwakker te worden.

Hij stort niet meteen in hoor, maar als je je vinger er overheen laat, geeft hij wel af. De natte plek, is een zwakke plek.

Je kunt er ook met een moker een paar beukers tegen geven. Dan ga je zeker door de muur heen. Kun je weer opnieuw beginnen met bouwen. Kut is dat.

Het is ook een gekke muur. Hij is gewoon recht, en aan het eind stopt hij. Als je wilt, kun je dus gewoon doorlopen naar het eind, en om de muur heen lopen. Maarja, daar moet je maar net zin in hebben.

Er zit ook een deur in de muur. Maar die deur, daar heb ik de controle over. Ik doe hem open voor wie ik wil, en ik ga eruit wanneer ik wil. Alleen ik heb de sleutel op het moment. Maargoed, zoals gezegd, je hebt eigenlijk helemaal geen sleutel nodig. Als je kwaad wilt, haal je die muur zo weer weg.

Zo nu en dan staat de muur op instorten. Moet je er achter gaan staan, en met beide handen steunen om ervoor te zorgen dat hij niet gewoon omvalt.

Ja, het is een gekke muur. Je hebt er geen bal aan, maarja, je moet toch wat huh. Een betonnen muur kan gewoon niet op deze fundering.

Misschien maar eens verhuizen, over een maand of wat. De toekomst zal het leren.