XiphiaS is uit logeren. Maar er wordt goed voor gezorgd.

*snif*

Hey Rianne! dacht het wakkere deel van mijn hoofd. De rest van mijn hoofd bleef gewoon naar de muziek luisteren.

Maar Rianne was daar helemaal niet. Ik was op weg naar mijn werk, en sja, daar kan ze gewoon niet zijn zeg maar.

Bleek dat er een vrouwtje voor me liep met dezelfde parfum op.

Dus, kunnen we bij deze effe afspreken dat we allemaal een andere parfum nemen voortaan? Want zo krijgen we mis verstanden natuurlijk. Voor hetzelfde geld was ik in al mijn enthousiasme op haar rug gesprongen om haar eens blij te vermelden dat het een goede morgen was.

Levensgevaarlijk.

Geef mi effe je sleutels van je brommer,,,

Echt niet. Ze waren al bezig met hoe ze naar huis kwaen. En dat mag best op mijn brommer, maar hoe kom ik zelf dan thuis?

Dus nee blief ik volhouden.

Bleek achteraf dat ze mijn brommer wilde hebben zodat ik er niet meer mee naar huis zou rijden. Hoorde ik later.

Vrijwel direct vond ik haasr de liefste, en voelde ik mezelf de stomste. Rustig naar huis, had ik haar en anderen beloofd. En voortaan ga ik meer mijn best doen om op de fiets te gaan.

Wendy, je was geweldig. Wendy, bedankt.

Echt.

Dat je ineens allemaal water op je toetsenbord vindt. Heel gek. Ik heb het daar echt niet neer gegooid.

Als dat maar goed gaat …

Als een kind zo blij dat een P100 weer werkt. Maar wel met cd-brander. Als die werkt trouwens. Onder Windows 2000 was ie niet aan de praat te krijgen (in een andere computer hoor). Alleen drivers voor 98 kunnen vinden.

Dus misschien hebben we nu meer geluk.

Het staat wel interessant in ieder geval, zo’n derde monitor op m’n buro.

Systeembeheerder: Waarom zit er geen ‘shut up button’ op zo’n ding?

Met de tram door Amsterdam …

Gisteren mijn fiets opgehaald bij Rinske. Mijn Amsterdam-fiets. Zodat ik voortaan geen kwartier hoefde te lopen naar het station, maar dit kon reduceren tot 5 minuten fietsen.

En een fiets in Amsterdam is altijd handig natuurlijk. Als je naar vrienden wilt ofzo, die dan ook allemaal met de fiets de stad in gaan. Dat soort dingen.

Dus ja, ik was best blij met mijn fiets. Deed het goed. Licht en alles werkte nog.

Koste me verdomme helemaal een extra kaartje om van Lelylaan naar CS te gaan. Die twee haltes kon ik wel even zwart rijden, dacht ik. Maar toen ik boven kwam was er precies één conducteur die het kaartje even wilde zien. En aangezien je op het perron al een kaartje moet hebben, stond hij best wel in zijn recht.

Dus alsnog naar beneden om kaartjes te halen.

Vanochtend ging ik het dus meemaken. Mijn eerste fietsritje door Amerdam op een eigen fiets. Heb wel eens op andermand fiets gereden, maar da’s toch anders hè. Heb je gewoon minder gevoel mee.

Dus ik loop langs de brug waar ik hem had neergezet. Ja.. hm .. had ik hem zo ver neer gezet? Nee toch?

Ach, ik zal er wel voorbij gelopen zijn. Zo goed ken ik de fiets immers nog niet. Alleen het zadel, dat was wel apart. Laat ik maar naar de zadels kijken, dan haal ik hem er zo tussenuit.

Teruglopen. Zon in de rug nu, dat kijkt een stuk lekkerder. Hm. Nu zijn we weer bijna bij het begin. Daar stond ie zeker niet.

Maar weer richting werk lopen. Voorwaarts dus. Een stuk verder nu. Zo ver kon ie echt niet staan hoor. Nou goed, nog één keertje terug dan, en dan hou ik het voor gezien.

Niks. Nada. Noppes.

Misschien dat ik er alsnog voorbij ben gelopen. En dat ik hem vanavond ineens wel zie staan, als al die andere fietsen weg zijn. Gisteravond stonden er namelijk al meer fietsen, maar vanochtend stond er ineens het drie dubbelle.

Ik hoop maar niet dat die smerige “vrienden” van de politie gewoon elke nacht de boel opschonen. Als de treinen niet meer gaan, en als de onschuldige werknemers die met de trein moeten dus allang naar huis zijn.

We zullen zien.

En dan nog even wat… dat die motoren gewoon maar 140 gaan. Op de snelweg, best rustig, dacht ik, eindelijk mijn kans. Eindelijk eens zien hoe hard die dingen gaan.

Ik reed 140, en had nog een stukkie gast over. Enthousiast draai ik hem helemaal open. En ik wacht. Kijk naar m’n meter. Wacht nog wat. Niks hoor, niks harder.

Die wind begon erger te klapperen, en de motor leek wat meer te slingeren, maar verder gebeurde er niets.

Honderdveertig maximaal dus. Hmpf.

Bij bovenstaande titel moet U even denken aan het lied van Lebbis en Jansen. Of was het alleen Jansen? Nouja, goed, whatever.

Wat blijkt nu … ik was er heilig van overtuigd, dat ik mijn praktijk examen voor mijn motor nog niet kon aanvragen omdat ik geen uittreksel van het bevolkingsregister had. Die was ik kwijt. Vlak na mijn theorie examen was ik het rotding al kwijt.

En maar geen tijd hebben om een nieuwe te halen.

Van de week eindelijk een nieuwe gehaald. Al tijden een oude foto bij mijn ID kaart gestopt, zo gek veel ben ik toch niet veranderd.

Ik naar de balie. Heb je al een formulier ingevuld? vraagt de mevrouw.. Ehh.. nee, volgens mij niet.

Je riep mijn achternaam. Die was je toch? Volgens haar had ik het dus wel ingevuld. Ze nam een kijkje in de archiefbak, en ja hoor, daar kwam ie te voorschijn. Meteen na het theorie examen al ingevuld zie je, alleen je had geen foto bij je.

Het uitreksel zat er keurig bij. Vandaar dat ik hem kwijt was.

Dan te bedenken dat ik al 2 maanden met een oude foto op zak loop. Omdat ik die nodig had voor mijn praktijk examen. Zodat, als ik eenmaal dat uittreksel had, ik zo de boel kon aanvragen.

Goed. Rolandow gaat eindelijk voor praktijk dus. Heel misschien kon het deze maand nog, en anders werd het oktober.

Kom maar op.