Opzich zijn er wel wat dingen die verhuisd moeten worden. Een aparte server ruimte is dan ook geen overbodige luxe, als je Ron mee neemt als “roomy”.

Even een kort overzicht, waarbij er nog dingen weggelaten zijn overigens.

Wij (Louwrens, Ron en ik) hebben een date met de makelaar. Donderdagochtend, mogen we komen kijken. Waar?

Venelaan 17.

En om even te laten weten wat erin zit, hier de beschrijving.

Objectomschrijving
Sfeervolle 6-kamerhoekwoning met HR c.v., tuin en berging gelegen in het Venenlaankwartier op loopafstand van de binnenstad. Indeling: hal met toilet en trapopgang, verdiepte trapkast, royale woonkamer en suite met erker, eiken plankenvloer en dubbele openslaande tuindeuren, dichte keuken met rechte keukenunit voorzien van uitgebreide inbouwapparatuur en terrazzo aanrecht. 1e Verdieping: overloop, 3 slaapkamers en wit/zwarte badkamer met douchecabine, 2e wandcloset, urinoir, ligbad en 2 wastafels. Vaste trap naar 2e verdieping met 4e en 5e slaapkamer en 2e badkamer met douchecabine en wastafel, bergvliering. Grotendeels stucwerk wanden en plafonds. Huurtermijn minimaal 2 jaar, maximaal 5 jaar.

Het moet toch wel heel gek lopen willen we dit aan onze neus voorbij laten gaan.

Kijk nou, een open uitnodiging :-).

Heeft U 15 maart niets te doen? Dan kunt U gezellig bij mij op verjaardag komen. Even een mailtje sturen en hoppeta, het is geregeld.

Bij deze is dit meteen de uitnodiging voor mensen die ik vergeten ben je mailen, hehe.

Om 22:00 moeten we verzamelen voor een optreden.

Dus ik was begonnen met het aankleed ritueel. Echter was de plek waar mijn pak altijd hangt dit keer leeg. Ik keek nog eens goed, ja, weg. Hangt er niet.

Paniek.

In het café laten liggen! Sukkel dat je d’r bent! DENK NA. WELK café dan? Nee, dat kan toch niet. Ga toch niet met mn pak naar het café, dan weet ik gewoon dat ik hem verlies.

Maar waar is ie dan? Henco, Henco heeft hem vast. Heb ik vast lopen zeiken dat hij hem maar mee moet nemen. Want ik vergeet hem ook altijd in de was te gooien namelijk.

Eens rondbellen of er nog reserve pakken zijn, anders heb ik helemaal niets als ik kom. Beter mee verlegen dan onverlegen, zeg maar.

Ineens sijpelde er iets verstandigs door mijn hersenadertjes. Harold. Harold had ik ook eens een pak mee gegeven. Hoe zag het tasje er ookalweer uit? Geen idee. Wanneer heb je dat dan gedaan? Was dat de vorige keer, of was dat de keer daarvoor alweer?

Geen idee.

Misschien maar even bellen. Nummer bestaat niet meer. Shit, heb ik zijn vriendin er nog in staan? Jah! … En neemt nog op ook.

Harold, heb jij mijn pak?
– Jaaa…

WHOEI!

WHOEI WHOEI WHOEI!

Da’s pas een opluchting.

Ja, daar zat dat ongeluk dus.

Op de één of andere manier was de lowlife met het stokje gisteren nogal hard handig onderuit geveegd door de straat. Geland op de tanden, en dat doet zeer.

Ziet er ook niet charmant uit, overigens. Die mond op mond beademing kon ie wel vergeten op deze manier. Hij ging flauwvallen, zei ie, en dat deed ie ook.

Nu werd het wel tijd om de paniek toe te laten nemen. 112 bellen. Niet handig met een nagenoeg lege batterij. Telefoon viel uit, maar ik had wel al kunnen melden waar we waren.

Inmiddels was Jurian al weer bij, en hij vond dat 112 maar onzin. We besloten om naar de eerste hulp te fietsen om daar te laten kijken naar het resultaat van deze confrontatie met de straatstenen.

Wat ze nou precies gezegd hebben weet ik niet meer, maar we stonden even later weer buiten. Dat er niks aan gedaan kon worden. Ofzoiets.

Het gaat nu al beter. Na wat sms-en over en weer, bleek het toch handiger om gewoon even te bellen. Hij klonk net als anders. De tanden zitten weer vast, en er moet waarschijnlijk een kroon komen voor de gesneuvelde.

Ook kreeg ik te horen dat dit hele gedoe kwam door een manouvre van mij, waardoor hij plotseling moest uitwijken. Maar dat durf ik te betwijfelen. Daar weet ik niets meer van.

Geen tequilla meer, zeg ik dan. Troep.

Jezus ik besef me net dat ik een broodje heb gekocht van 7 gulden 70. Weg met de pleuro zeg ik dan nog maar eens.

Ja, hoe was het dan? Gezellig hoor!

Ik was zelf geloof ik in een wat minder vrolijke of gezellige bui. Beetje jammer vond ik dat van mezelf. Maar niks aan te merken op Hilversum, het huisje van Martine, of de kookkunsten van Martine. Pasta met iets erover waar ook tonijn bij zat, zeer speciaal.

Heb nu ook voor het tweedst in mijn leven Idols bekeken. Hoe vreselijk moet dat wel niet zijn als je het alléén moet kijken ;-).

Site seeing in Hilversum hebben we nog gedaan, waarbij het overigens hard ging regenen na een tijdje. 10e heeft daar een mooie capuchon voor, maar ik dus niet. Althans, die had ik niet mee. Is een afritsbare.

Spontane idee-en bloeide op om een meeting te organiseren. Maarja, wat nou als er niemand komt? Zijn we achteraf toch niet zo populair als we zelf wel denken, hahaha. Nee, dat kunnen we niet helpen. Dat fiasco willen we onszelf besparen.

Dus we vragen Gaby er gewoon bij, ondanks dat we niet langs mochten komen. Want Gaby is natuurlijk wel een grootheid, dat spreekt voor zich. Ofzo. En ik weet de weg, ongeveer.

Dit moet herhaald worden in vrolijkere tijden! Da’s zeker. Ohjah, en ook minder moeie tijden :-).

Bedankt Martine, ik vond het gezellig.

Er staat een dude hier iets te prediken. Dat heb ik nooit in de trein naar hoorn. Benieuwd wat me in hilversum te wachten staat.