Vrijdag begon de carnaval voor mij wat prijziger dan voor anderen. Na het indrinken bij de Schoor (wat overigens op zich al prima gelukt was), vond ik het nog geen tijd om naar huis te gaan. Ik kon Swaf immers nog in.

Zo gedacht, zo gedaan. Het brommertje aangelopen, en hups, zo door naar het cafe. Brommer voor de deur, tegen het hek.

Meneer! klonk het volgens mij. Ik keek achter mij en zag twee donkere gedaantes aan komen lopen. Behulpzaam bleef ik wachten. Ze moesten zeker weten waar café Bruintje zat ofzo. Dan zijn ze bij mij aan het goede adres natuurlijk, dat weet ik wel hoor.

U reed zonder helm, zagen we net, klopt dat? … Inmiddels begreep ik uit deze vraag, en het feit dat de twee mensen allebei gelijksoortige kleding droegen dat het hier om politie ging. Uitleggen waar café Bruintje zit, zou hier niet volstaan.

Ja, nee, dat klopt inderdaad. Het had nog weinig zin om er tegen in te gaan als ze me net voorbij zien komen en mijn brommer soepeltjes op slot zagen zetten.

Nou, dat werd dus een bekeuring. Bromfietscertificaat bij me? Nee, wel een rijbewijs, haha, da’s ook stoer huh? Ja nee, ik rijd alleen motor hoor. Auto’s zijn voor mietjes, haha. Ja. Nee, altijd helm op hoor.

Zo, ik ruik dat U gedornken heeft? wist de vrouwlijke agente zeer charmant op te merken. Mwhoaaaahhh, 1 of 2 biertjes hoor. Het leek me verstandig de nullen erachter maar even weg te denken, en me stevig vast te houden aan de muur. Dan viel het vast niet op.

Hiervoor werd ik dan ook niet beboet, of hoefde niet te blazen. En U gaat nu naar het café? Ja, dat was correct. Lekker even biertje doen nog. Gezellig.

Maar als we U straks pakken, is de boete nog veel hoger hoor! … en ze waren er van overtuigd dat ze nog wel langs zouden komen als ik het café uit kwam.

Nou dat zien we dan wel weer! riep ik enthousiast, en zwaaide het café binnen. Nico, doe maar een biertje!

Geen idee hoe ik thuis gekomen ben. Maar boetevrij was het wel!

Het was deze ochtend niet wat het hoort te zijn. Na ruim 14 uur slaap, stapte ik toch niet helemaal frips m’n bedje uit.

Warm – koud – warm – koud. Koorts? Geen idee. Geen tijd om over na te denken, er moest gewerkt worden! Dus pak aan zeulen en hops, de motor op na 6 dagen stil staan.

Ging op zich best redelijk zo… klein beetje wennen effe. En het regende. Eerste keer met regen rijden. Hoi hoi, mijn ruitewissertje-op-linker-handschoen werkt! Wat geinig.

De snelweg op. Helemaal voorop reed een grote oranje vrachtwagen, die niet harder wilde gaan dan 40 of 50 km/h. Ja hallo, we moeten straks invoegen ja? Schiet eens even op!

Gelukkig was het niet zo druk, en kon ik meteen invoegen. Gas open. Die vrachtwagen voorbij, irritant ding. Bovendien zie ik zo weinig voor me, dus ik ga eigenlijk vrachtwagens altijd voorbij. Ookal rijden ze 80 waar je 70 mag.

Ik noem het onveilig. Als motorrijder moet je ver voor je kunnen kijken en de ruimte hebben. Dus dan mag je een vrachtwagen gewoon inhalen, ongeacht hoe hard hij rijdt.

Zo gezegd zo gedaan. Twee autootjes, en toen was de vrachtwagen aan de beurt. Keurig op snelheid, de vrachtwagen was vlot ingeha… WHHOEEESSHHHH

Sjezus! Dat was schrikken. Daar kwam de vangrail wel even erg dichtbij. Gauw corrigeren, de rechterbaan op en even bijkomen. Sjongejonge, dit is geen goede dag om 140 te rijden, dat was wel duidelijk.

Dus de rest van de weg een stuk voorzichtiger gereden, waarbij ik af en toe een beetje naar rechts moest hangen om recht door te kunnen blijven rijden. Had het gevoel dat de motor ieder moment grip kon verliezen, en de wielen zo onder me vandaan geblazen zouden worden. Onzin natuurlijk.

Gelukkig haalde een andere motor me in. Die ook schuin hing. Het was dus volstrekt normaal. En uiteindelijk heb ik het gewoon gered.

Weer wat geleerd.

Eerst de wind checken, dan de snelweg opjekkerren.

Het zit er weer op. We zijn thuis, en we moeten weer normaal doen.

Maar het was geweldig. Thema aan het begin was après-ski, waarbij de waterscooter natuurlijk de topper was. Maar wat mij betreft was het ook een soort confronteer-maar-gewoon weekend.

Van het onschuldig contracteren van opa Tonnetje, tot het versieren van meisjes met vleugels aan toe.

Zo was er een lieveheersbeestje, dat opzich wel iets moois had. Vonden wij dan. Dus je kunt dan wel een kwartier met de camera in de aanslag wachten tot ze zich omdraait, maar je kunt het ook gewoon even vragen. Volgens mij zei ik letterlijk ja hallo, we staan nu al een kwartier te wachten tot je je eens omdraait, maar dat schiet zo niet op met jou huh?

Even later had ik mijn volgende versierzin bedacht. Overigens waren we deze versierzinnen luid en duidelijk aan het bedenken, zo luid en duidelijk dat ze er openlijk van mee kon genieten. IK HEB HEM! riep ik dus even later.

Liep naar d’r toe en zei .. weet je wat mijn lievelingsdier is? Lieveheersbeestjes! Echt heel stom toevallig! Ik heb d’r drie op m’n kamer.

Ze wees naar de mensen die voor haar stonden. Dit zijn mijn vader en moeder, zei ze. Daar zakte de moed al een flink eind in de schoenen. En da’s m’n vriend, wees ze naar een andere gozer.

Einde oefening.

Maar er was nog hoop. Want in Helmond zouden we onze eigen begeleidsters krijgen, hadden we al op het programma gezien. Sabine. Dat klonk al goed.

Dit verhaal was allemaal in de plaats gebeurd waar Lotte toevallig woont, Geleen dus. Zo kom je nog eens ergens.

En ook hier maar de confronterende methode toegepast. Gewoon meteen vol op de foto, daar worden ze alleen maar mooier van. Sabine en Eelke.

Twee heel gezellige meiden die we volgend jaar zeker weer mee moeten hebben! (Mochten ze dit lezen, mailen alstublieft!)

In Helmond hebben we de eerste plaats weten te bemachtigen bij een wedstrijd meer zeer veel en dolenthousiast publiek. Da’s pas mooi om voor te spelen.

Hierna nog even wezen stappen in Helmond… en dat waren de hoogte punten opzich wel zo’n beetje. Het is niet te doen om alle avonturen hier neer te zetten, maar misschien bedenk ik me morgen ofzoiets nog een leuke anekdote.

Foto’s vertellen mischien wel meer (dan genoeg).

Alweer op de terugreis. Begin ik net aan de katers te wennen, is het afgelopen. Beetje jammer. Nouja, mijn stem werd toch al minder.

Eindelijk amstel!

Wat kunnen sommige mensen rot zijn zeg. Beetje jammer dat dit in gas vorm naar buiten moet komen.

Het lukt deze carnaval maar niet om meisjes met vleugels te versieren. Zeker een nieuw thema ofzo.

De busreis was even minder succesvol. Moest bij het raam zitten om het gif van gisteravond binnen te houden. Maar nu hebben we wat te even gehad en heb ik mijn eerste biertje naar binnen getrapt. Straks meet ik Lotte nog en heipaal komt ook nog langs. Gezellig hoor! Pils!

Varkenshaas als eten. Biertje. Gezellig. Wat mij betreft perfect. Had ik al gezegd dat we leuke begeleidsters mee hebben? Bij deze anders. Hatsee we gaan nog even door!