Wat gaaf! Wouter heeft precies het goede stukje gefilmd. Namelijk het stuk met het duet met Blof. Geweldig. Hoewel het geluid niet zo goed is. Maar als je erbij was, krijg je dat kippevel gewoon weer terug.

Ook nog een stapelje foto’s trouwens..

Mijn eerste open source publicatie achtig dingetje projectje op het web, hah! Nouja, het stelt weinig voor hoor, maar toch.

Waar het om gaat …

Ik heb nogal eens wat links, die ik telkens weer kwijt raak, omdat ik windows opnieuw installeer, en dat soort ongein. Bovendien, je favorieten staan lokaal. Als je ergens anders bent, ben je al die linkjes mooi kwijt!

Nou, toen collega marnix bedacht dat dit wel op een bookmarnix pagina kon, leek me dat ook wel handig voor mezelf. Maar, misschien ook wel voor u.

Wat doet het?

Gewoon. Een pagina tonen, met drie kolommen. En in die kolommen staan dan een aantal categorie-en, die je zelf gemaakt hebt overigens. Alle vrijheid, wat dat betreft.

In die categorie-en staan dan weer linkjes die je ooit gevonden hebt, en zo handig vindt, dat je ze wilt bewaren.

Om ruimte te besparen kun je categorie-en die je weinig gebruikt gewoon dichtklappen. En dat onthoud ie dan allemaal (met van die cookies), zodat de volgende keer dat je naar de pagina gaat, dezelfde categorie-en weer open of dicht zijn geklapt. Is dat niet fijn?

En als je die pagina dan als startpagina neemt, zoals ik ook doe, dan heb je dus altijd fijn je linkjes bij de hand, en hoef je bovendien niet meer te typen ook.

Bovendien kun je ook even snel wat in google, google groups, of php.net zoeken. Die vakjes zitten er ook alvast bij, bovenaan. Mocht U nou altijd ilse gebruiken, dan heeft U pech. Stap maar over. Hah!

Is dat niet moeilijk?

Nee hoor. Zowel het installeren als het gebruiken heb ik zo simpel mogelijk gehouden. Vind ik. Maarja, aan de andere kant, het is wel mijn eerste keer dat ik zoiets openbaar maak, zeg maar. Dus wie weet snapt U er de ballen van.

Nouja. Dan kunt U mij mailen hoor. Geen probleem.

Okay. Maar waar vind ik dat ding dan?

Ohjah, dat is natuurlijk ook wel handig om te weten. Welnu, er komen ooit nog wat andere projectjes aan ook denk ik, en die verzamel ik allemaal op rolandow.net. Dus, daar staat dit bookmarx ding ook.

Kijk maar!

Toen ik nog bij Woedend! zat, kregen we op een bepaald moment een collega. Een spanjaard. Altijd vrolijk en/of aanwezig, en op geweldige tijden gillend om bier.

Maar vandaag niet.

Vandaag kan hij zich niet concentreren. En gisternacht kon hij niet stoppen met huilen. Logisch, als het om je eigen land gaat.

Dus, het minste wat ik kon doen, is jullie even attent maken op zijn bijdrage aan deze hele situatie.

This page is dedicated to the memory of all those that have died on the 11-M terrorist attack. To the memory of all those that have died on so many other terrorist attacks. In support of those that fight for freedom, for democracy and for the right to live. For all of you and to all of you.

(klik)

Zoals ik al eerder schreef, is het hier traditie om te zingen als iemand jarig is. Een dag daarvoor ongeveer gaat er een kaart door het hele bedrijf waarop iedereen zijn felicitaties zet.

Net kwam er dus weer iemand met twee kaarten. Of ik daar m’n naam effe op wilde zetten, en die van Pim ook gelijk maar. Pim zit niet op zijn plaats, namelijk.

Nu heb ik het origineel zijn allang opgegeven. Hoeveel variaties op Van Harte en Gefeliciteerd kun je nou bedenken? Bovendien probeert iedereen iets leuks op de kaart te zetten, denk ik.

Dus hou ik het altijd maar simpelweg bij Gefeliciteerd.

Zo ook dit keer. In no-time krabbel ik de gelukswens op de kaart. Waarop ik hoor “ehh… het is voor een zieke hoor”.

Oh.

Shit.

“Als je niet genoeg hebt geslapen .. als je chagerijnig bent, dan moet je gewoon in bed blijven liggen!” riep ze met een Surinaams accent. Ze was ook Surinaams.

Ze was gaan zitten op de stoel, helemaal voor in de bus. De stoel die een kwartslag gedraaid is, waardoor je niet voor of achteruit gaat, maar eigenlijk opzij.

Naast me zat de vrouw die ik al bij de bushalte had zien staan. Na nog wat heen en weer gemopper had deze moraalridder er kennelijk genoeg van. Ge-ergerd draaide ze zich naar de Surinaamse vrouw en vroeg of we het wel een beetje gezellig konden houden.

Ja, gezellig, het is altijd zo gezellig in de bus. Jammer als ik straks weer op de motor moest.

De Surinaamse mevrouw verdedigde zich, terecht naar mijn mening. De chauffeur had (veel) te veel gestempeld, maar wilde niet corrigeren. Haar kaart was nu in ene helemaal vol.

Terecht dat je dan boos wordt natuurlijk. Dus waar bemoeide mijn buurvrouw zich eigenlijk mee? vroeg ik me af. Zo nu en dan werd het gesprek tussen mijn buurvrouw en de Surinaamse vrouw nog uitgebreid met nieuwe argumenten. Mijn buurvrouw was blij dat ze nu wel weer rustig was, zei ze. Pffff…

Eenmaal uitgestapt schreef de Surinaamse vrouw het nummer op van de bus. Waarschijnlijk ging ze een aanklacht indienen, ofzoiets. Hoewel dat dus totaal geen nut heeft, heb ik al mogen ervaren.

Nouja, moraal van dit verhaal is dat ik het best irritant vind als mensen zich met andere mensen gaan bemoeien. Zeker in een overvolle stadsbus in Amsterdam. Kom op zeg, dit is geen dorp waar iedereen elkaar kent. Bemoei je met je eigen zaken.

Bovendien zijn het allemaal hufters bij de GVB. Nouja, 90% dan. Dus hoe kun je nou tegen die vrouw zeggen dat ze het gezellig moet houden. Tssk. Dom wicht.

Wilde nog zeggen, waar bemoei je je mee buurvrouw? Maarja, dan was ik zelf net zo erg. In mijn hoofd was ik al naar de buschauffeur gelopen om te zeggen dat hij godverdee die stempel ongedaan moest maken, en dat hij eerst maar eens op tijd moest komen voordat hij tekeer gaat tegen z’n klanten. En dat als hij de stempel niet zou geven, ik op strenge toon zou zeggen, “Goed, wat is je naam mannetje? Dan zullen we hier eens werk van gaan maken”.

En dat de chauffeur dan zegt “gaat je niets aan!” ofzoiets. En dat ik dan tegen z’n deur trap, waardoor de chauffeur schrikt, onder de indruk is, en direct z’n naam geeft. En dan breekt ie, als het ware. Sorry sorry, en okay, ik zal die stempel wel weghalen.

Nee mannetje, nu is het te laat. Je gaat voor de bijl!

Toen we bij Centraal waren stapte ik zwijgend, zoals ik de hele reis had gedaan, uit.

Held op sokken.

Mooi, was het. Goed. Lekkere muziek, toch wel, die counting crows.

Aan het eind kwam Blof nog even langs. Helemaal geweldig voor mij natuurlijk. De rest vond het belachelijk.

En ik heb toch het idee dat dat komt omdat ze niet van de band Blof houden. Dat kan natuurlijk. Over smaak valt niet te twisten.

Maar op het moment dat ze met een andere band op het podium staan, zijn ze gewoon bezig muzikant te zijn. Dat zag je ook duidelijk, vond ik. Lekker met z’n alleen een stukje fijne muziek maken. En dat kunnen ze gewoon, de mannen van Blof, en de mannen van de Counting Crows.

Dus, denk ik dan, zet je even over het feit heen dat het Blof is die er staat. Maar bekijk het gewoon als muziek an sich. Het duet was geweldig namelijk. Allebei gewoon een goede stem. En het zat gewoon fijn in elkaar.

Vond ik dan.

Sta je in rotterdam bij de counting crows, zie je toch weer mensen uit hoorn. Wat een wereldstad niet?

Hoe weten ze zelf eigenlijk het goede antwoord?

Kijk, dat is nou jammer.

Volgens mij zijn er een hoop mensen die, als ze om zich heen kijken, concluderen dat het triest is gesteld met de zorg. Oma die thuis nog maar even moet doorploeteren tot er een plaatsje vrij is in het tehuis, of alleen overdag nog een hartaanval mag krijgen. Het verzorgend personeel moet namelijk om 18:00 naar huis. Bezuinigingen.

Dat soort dingen.

Lange wachtrijen voor medische ingrepen. Steeds meer dingen die we zelf moeten betalen.

En wat blijkt? De mensen die wij moeten vetrouwen, de mensen die in ons lichaam lopen te wroeten als we gewond zijn, die mensen belazeren de zaak. Als een politie die zelf steelt. Of een monteur die remleidingen doorknipt, misschien wel in samenwerking met ziekenhuizen die daardoor weer extra patienten krijgen.

Overal is een tekort. Niks kan geld meer krijgen, want overal moeten we op bezuinigen. En dan blijkt aan het eind van de rit ook nog eens dat het geld dát ze krijgen gewoon totaal verkeerd besteed wordt.

Sja. Dan weet ik het ook niet meer hoor. Waar moet je dan nog voor knokken. De zorg moet meer geld! Hup, protesteren met z’n allen. En dan krijgt de zorg meer geld, en dan verdwijnt het naar zwitserse bankrekeningen, of weet ik veel waar.

Jammer hoor. Erg jammer. Mijn conclusie is dan maar weer dat je er eigenlijk gewoon alleen voor staat. Red je eigen kont maar. En wie gaat mij dan zeggen dat ik niet illegaal een donor mag kopen? Wie gaat mij zeggen dat ik een dief niet voor z’n pannetje mag schieten als ie mijn spulletjes komt jatten waar ik zo lang voor gewerkt heb?

Wie wil dat glashard tegen mij beweren, terwijl de mensen die op de legale trajecten zitten de boel keihard belazeren?

Misdaad loont niet. Yeah right. Maak dat de kat wijs.

Zo, dat hebben we ook weer gehad. Vreselijk zeg, al die aandacht.

Dat je niet nietsvermoedend achter je bureau zit, en je gewoon wéét dat je collega’s vroeg of laat het kantoor binnen komen om te zingen. Horror. Zit je dan. Zingen voor collega’s is erg, maar als collega’s voor jou zingen, is het nog veel erger.

En dan het gesodemieter met uitdelen enzo. Heb de taart gewoon in de keuken gezet, jullie pakken zelf maar. Hoppeta, lekker makkelijk.

Nu zijn jullie misschien benieuwd wat ik allemaal gehad heb. Welnu, weinig origineels, op de Senseo na. Jawel, een heuse Senseo! Ben er boel blij mee. Nu kan ik bij Mijke thuis ook lekker een verse koffie nemen. Fantastisch.

En verder, tot nu toe, geld. Ja, sorry, het is niet erg origineel. Zei ik toch al? Maar ik heb het echt hard nodig. Mijn motor moet nog steeds gefixt worden. Nieuw achterbandje, nieuwe ketting, nieuwe tandwielen, en eigenlijk moet hij ook al heel lang een grote beurt. Geen idee wat ze bij een grote beurt doen. Olie verversen denk ik. Misschien wat filters.

Al met al een grapje waar ik zo’n 500 euro zou moeten uittrekken. Maar als ik 450 heb ga ik het proberen. Doen ze het vast wel voor. En dat bedrag heb ik dus lekker bij elkaar. Ben ik eindelijk weer van die bus af, en kan ik eindelijk weer af en toe een rondje rijden bij mooi weer. Heerlijk.

Nouja. Tot zover het verjaarnieuws. En voor degene die het weten willen, vanavond ben ik in Hoorn. Ik vier (nog) niets overigens. Er komt later, in april of mei, wel een feestje. Als ik die reperatie-slag teboven ben.

Update: Okay, ik heb niet zo duidelijk neergezet dat dit allemaal gisteren was. Gisteren was ik jarig. Hah! Verrassend huh? :-)