Rolandow.COM

Koffie met thee is minder lekker

Page 157 of 301

Vroem

De motor is weer gemaakt. Heerlijk, zonnetje, asfaltje, en lekker naar je werk kachelen.

De achterband is inmiddels een beetje ingereden, dus we kunnen er weer flink tegenaan. Op de A8 vond ik dus dat ik wel even de topsnelheid kon proberen te halen. Ging goed. Er kwam een autootje tussen, en net op z’n top moest ik alweer afremmen, maar toch, het was wel effe lekker.

De Citroen voor mij bleef maar links rijden. Ik wilde er wel langs, hoewel het weinig nut had, een stuk verder reed er toch weer een auto. Normaal gesproken helpt een beetje bumperkleven wel, dan gaan ze zo aan de kant. Deze niet.

Gelukkig.

Want even later zag ik een auto met felle kleuren op de rechterrijbaan. Mijn hart maakte een sprongetje. Politie. Voor mij natuurlijk. Heb ik met m’n domme hoofd weer niet gezien dat ik ze inhaalde met 180 ofzoiets. Nou, daar ga je.

Mijn teller weer op dat moment 130 aan. Geen snelheid om je voor te schamen, dacht ik zo. Ik zakte langzaam terug naar 120, en ging op de rechterrijbaan rijden. Kijken wat er gebeurde. De politie ging naar links, en haalde me in.

Op het moment dat ik dacht dat ze voor me zouden gaan rijden, om me van de weg te halen, reden ze rustig door op de linkerrijbaan. Langzaam maar zeker verdween de rood-blauw-witte auto uit het zicht.

Opgelucht haalde ik diep adem.

Zes keer.

Logo

Hah, ziet U dat logootje aan de rechterkant? Welnu, ik dacht dat het wel tijd werd voor een erretje die ik over dingen kan plakken. Over foto’s bijvoorbeeld. Dus voortaan prijkt er een rode R in de hoek van mijn foto’s.

Kan hem namelijk in allerlei kleuren maken die ik wil. Dus ook leuk voor website layouts o.i.d.

Met dank aan marnix :-)

CeBIT

Zo’n 5 uur heen, en zo’n 5 uur terug reizen. En dan een een uur of vijf rondlopen, om tot de conclusie te komen dat er eigenlijk weinig te beleven is op die cebit beurs.

Waarschijnlijk is het wel leuk of nuttig als je iets specifieks zoekt. Dat je een beetje met mannetjes kunt gaan praten, en informatie inwinnen.

Wij zochten eigenlijk naar algemene nieuwtjes. Nieuwe snufjes. Nieuwe dingen waar wij misschien iets mee konden. Maar wat er stond konden we eigenlijk allemaal al.

Digitale cameraatjes, MP3 spelers, grote indrukwekkende storage servers, computer dingen (van volledige pc tot muis). En dat dan allemaal heel ruim opgezet. Want groot was het wel. Waardoor je niet telkens onder de voet werd gelopen door mensen.

Je kon er ook niks kopen. En dat was jammer, want ik was mijn camera vergeten. En Pim wilde toch al eens een digitale, dus die konden we mooi hier aanschaffen. Niet dus. Alleen kijken. Geen prijskaartjes, alleen specs en showmodelletjes.

Dat was overigens wel geinig, vond ik. De camera’s zaten aan een draadje tegen het meenemen, maar werkte voor de rest gewoon volledig. Hoewel er meestal geen geheugenkaartje in zat. Sja, die worden er natuurlijk ook uit gejat.

Maar je kon dus wel leuk een beetje spelen en zoomen met ‘t ding. Wat dat betreft een leuke kans om verschillende camera’s te proberen. Maar als er geen prijskaartje aanhangt, is het lastig vergelijken.

Verder hebben we ons eigenlijk voornamelijk vermaakt met de PR dames. Wie had de leukste dames rondlopen om publiek te trekken? Viel over het algemeen best tegen. We zagen een hoop gemiste kansen. Dames die wel stonden afgebeeld op de stands, maar die dan niet rondliepen. Behalve bij Konica geloof ik, die hadden hun stripfiguurachtige poppetje ook in het echt rondlopen.

En verder waren de dames van Sony wel okay. In grote getale aanwezig, en een leuke outfit waar ze simpelweg een string in moest dragen. Anders viel het direct op. Da’s leuk kijken. Aan de ene kant een groot, plat, TFT scherm. Aan de andere kant een mooie dame.

In de terugweg had iemand in Duitsland niet op zitten letten en knalde kennelijk ergens tegenaan. Een uur later begon de boel weer te rijden, en was er niets meer van het ongeluk te zien. Wel een uur kwijt.

Al met al weegt de reistijd niet op tegen het beursspectacel. Als je naar het internetworking event gaat in de RAI, heb je ongeveer hetzelfde, alleen dan een stuk kleiner.

Nee, geef mij dan maar de HCC beurs, of een PC Dumpdag. Dan kun je tenminste kopen wat je oogjes zien. Dan hèb je nog eens iets aan die beurs.

Nu weten we alleen dat je niet de tussendoor weg van Hannover dan Minnen of Mingel, of weet ik veel hoe dat dorp heet, moet nemen. De snelweg is toch echt sneller, ookal rij je dan om volgens de kaart.

Cebit, de eerste en laatste keer.

Lompe humor

Tijd het voor-het-slapen-gaan gesprek kwam het vrouwenkijken en vrouwen keuren naar voren. En hoe bedreven wij daarin zijn. Wij, als groep, die regelmatig zitten te posten achter het raam van Swaf.

En als je het eens van een afstandje bekijkt, is het misschien inderdaad wat overdreven. Waar we ook mee bezig zijn, onze sensoren spotten altijd direct vrouwlijk schoon als het langskomt.

Als we aan het schaken zijn bij het raam (want de tafel is beschilderd als schaakbord), of bezig zijn met diepgaande gesprekken, wordt er altijd even gepauzeerd als er een groepje jongedames langswandelen die er fysiek niet onaantrekkelijk uitzien. Niemand voelt zich beledigt hoor, als je een diepgaand gesprek even onderbreekt voor deze visuele tussenstop.

Maar vaak wordt het voorbijkomend “vlees” ook uitvoerig gekeurd. En kijk, dat snappen vrouwen niet helemaal. En als ik er over nadenk, is het eigenlijk ook moeilijk uit te leggen.

Ik ben er dan ook van overtuigd dat er een soort van lompheid inzit, die je zover kunt doorvoeren, dat het humor wordt. Je kunt elkaar even aantikken, of even met z’n allen een blik werpen, maar soms is het gewoon geestig er nog even een kwartier over door te discusseren.

Voorbeeld.

Vorige week, of twee weken terug misschien, zaten wij weer bij ons raampje. Aan de overkant gingen er (erg) jongedames naar binnen. Even later hingen ze uit het raam. Aangezien we onbeschaamd naar ze kijken, leek het me net zo netjes om even naar ze te zwaaien. Vrolijk zwaaide ze terug.

En sja, in de ogen van een lompe vrouwenspotter ben je dan natuurlijk botergeil, en wacht je gewoon op ons om even keihard verwend te worden!

Dus we spraken af dat, als ze nog eens uit het raam zouden hangen, we ze zouden ver-eren met een bezoekje. Heel stoer zeiden we dat.

Ondertussen weten we allemaal dat dit nooit gaat gebeuren, en dat de hele groep stilvalt als het betreffende meisje langs zou komen en “hoi” zou zeggen. Het is dus puur de humor waar het om gaat, denk ik. Gewoon zo lomp maken, dat je er om kunt lachen.

Zo heb ik ook regelmatig van zulke gesprekken met Ton. Ton is onze opa bij de muziek. Het oudste lid, en inmiddels de vijftig al een aantal jaren gepasseerd.

Bij een optreden wil het wel eens voorkomen dat we er een tijdje moeten wachten. Of dat we er gewoon de hele avond zijn, zoals op carnaval. Op bijzonder serieuse toon bespreken we dat de meiden die hier lopen nu eenmaal automatisch onze prooi zijn. Hadden ze hier maar niet moeten zijn.

Allemaal onzin natuurlijk. Ton is al jarenlang getrouwd. Ik heb een vriendinnetje thuis waar ik uiteraard trouw aan blijf. En de bezette jongens achter het raam bij Swaf zijn vaak ineens niet meer zo enthousiast over voorbij lopend schoon als hun vriendin in de buurt staat.

Al met al onverklaarbaar dus. Maar naar mijn mening een stuk onschuldiger dan het misschien overkomt op mensen die dit niet zo gewend zijn. Mensen als mijn vriendin :-). Of daar weer vrienden van.

Ik kan er hartelijk om lachen in ieder geval. Het zou alleen jammer zijn als mensen er de onschuld niet van in zouden zien. Hoewel ik me dat dus wel kan voorstellen. Welnu, misschien helpt dit iets ;-)

Dus

Kijk, dat bedoel ik …

ROLAND m English, French
Pronounced: RO-land (English), ro-LAWN (French)

Means “famous land” from the Germanic elements hrod “fame” and land. Roland was a legendary French hero whose story is told in the epic ‘Chanson de Roland’, where he is a nephew of Charlemagne killed in battle with the Saracens.

Vroem

Nog even, en dan zijn jullie verlost van de vervelende bus en GVB verhalen hoor. Vanmiddag gaat mijn motor naar de reparatiemannen. En dan maar hopen dat ze het redden voor mij budget.

De nieuwe achterband, ketting en tandwielen moet in ieder geval wel lukken voor dat geld. Misschien kan ik met dat lichtelijk lekkende cylinderding nog wel eventjes doorrijden.

We zullen het wel horen… ik verheug me er in ieder geval al weer op om te rijden. Zeker als ik nog eens een blik naar buiten neem. En het idee dat ik weer veilig in de bocht kan hangen. Dat je niet in je achterhoofd het idee hebt dat je elk moment kunt wegslippen.

Nu wil ik eigenlijk alleen nog een helm met zonnebril erin. Maarja, dat zal nog wel even duren.

IBB Feest (2)

De zaterdag begon al zwaar. Toen de deurbel ging, wist ik plotsklaps wie er al een paar keer gebeld had. Peter. Ik had afgesproken om te helpen bij het overzetten van gegevens van zijn oude pc naar de nieuwe.

Om 9:45 zou hij me ophalen. Da’s best vroeg, als je om 6:00 ineens stil staat bij het feit dat je morgen vroeg op moet.

Snel schoot ik in wat kleren, en tien minuten later zat ik niet zo fris en fruitig in de auto. Mijn geest was nog niet helemaal wakker.

Het overzetten ging best voorspoedig, en rond een uur of één was ik weer thuis. Om te voorkomen dat ik een kater zou krijgen, ben ik nog even in bed gekropen. Vanavond moest ik weer. Blokfeest in Utrecht.

En zo’n blokfeest is dus best gaaf! Om een uur of zeven begon ik aan de reis naar Utrecht. Eerst nog even langs het ouderlijk huis om mijn cowboy hoed op te halen. Op elke verdiepeing van het blok (vandaar blokfeest) was er een thema. Country, Science fiction en horror. Ik heb geen si-fi en horror dingen, dus dan maar country.

Toen ik aankwam in Utrecht, om een uur of tien, bleek dat er eerst een voordrink sessie, gecombineerd met Idols aan de gang was. Opzich wel goed, om even rustig te wennen aan de nieuwe avond van feesten en drank.

Bier was al op. Er was nog de keuze tussen witte en rode wijn, of vieux cola. Nu loopt het bij mij dikwijls slecht af als ik aan dranken begin die sterker dan 15% zijn. De ervaring leert dat de alcoholdeeltjes ineens allemaal tegelijkertijd aanvallen, en mijn hersenen verliezen vrijwel direct.

Bij bier gaat dat gelukkig heel gelijdelijk, zodat mijn hersenen langzaam kunnen wennen aan de indringers, en eigenlijk een soort vriendschap sluiten. Ze zitten elkaar niet zo in de weg, maar feesten gezamelijk lekker door.

Dus ik besloot te beginnen met wijn. Ondertussen keken we Idols. We hadden discussies over de performances, en we scheldden mensen uit, en sommige van ons gingen stemmen. Voor mij was dit denk ik de tweede keer dat ik Idols keek. En dan tel ik de eerste serie, met Jim enzo, ook gewoon mee.

Gelukkig keek niet iedereen, zodat ik ook nog gewoon met mensen kon kletsen, en dus vermaakte ik me wel.

Om een uur of twaalf was er geen druppel alcohol meer te vinden in het huis. Vloekend zochten we tervergeefs naar nog wat wijn. Niet te vinden. Dus dan maar naar het feest.

Het duurde even om de hele club te mobiliseren. Waardoor iemand de CD maar weer aanzette en begon te dansen. Ik hou er nooit zo van, dat wachten. Als ik mijn zinnen eenmaal op vertrekken heb gezet, dan moet dat allemaal niet te lang duren. Maargoed. Een minuut of 20 later gingen we dan eindelijk. Door de kou. Gelukkig was het niet ver.

De zeven euro entree vond ik geen probleem voor een avond feest. Geweldig. Ik wou dat ik student was geweest op deze manier. Men neme een zooitje kratten bier, iemand bij de ingang om entree te heffen, op elke afdeling wat muziek, en een boel, heleboel, studenten … en hoppeta. Een blokfeest.

Het was druk. Erg druk. Zo druk dat je lijf aan lijf stond. Zowel bij cowboy, sci-fi als horror. We begonnen beneden bij cowboy, maar daar gingen we al gauw weer weg. Hopende dat het op de andere verdiepingen beter toefen was.

Alles was druk. Maar nu we toch eenmaal boven waren, konden we hier net zo goed blijven. Achterin kregen we na verloop van tijd steeds meer ruimte. Toen we pal voor de box stonden, vonden we het nuttig om te weten hoe deze uitkon. Gelukkig zat er gewoon een aan- uitknopje op.

We hebben daar een hele tijd gestaan en gedronken. Iemand vond het nodig om telkens mijn hoed te pakken als ik langsliep. Ik weet nog steeds niet of ik dat nu grappig vond of niet. Opzich had ze niet de intentie om de hoed terug te geven, als ik hem niet zelf iedere keer terug pakte.

Nouja, het was evengoed gezellig.

We hebben tot laat gedanst. Op een bepaald moment had ik er echt genoeg van en wilde ik naar huis. Ik was best trots op mezelf. Het wil nog wel eens gebeuren dat ik zulke signalen van mijn lichaam negeer, en vrolijk doorga. Drinken kreng, dan gaat het vanzelf over, zoiets. Maar dit keer niet. Want de volgende dag zouden we naar de film. Een kater kon ik me niet veroorloven!

Dus ik ging naar huis, om een uur of zes. Er was al een delegatie eerder weg gegaan. Gek genoeg was deze delegatie nog wakker toen ik en Karin (die me even wegbracht, omdat ik geen sleutel had) aankwamen.

Er was ingebroken op de kamer van Jolanda. De kamer waar ik sliep die avond, en waar mijn spullen ook lagen. Mijn portomonaie en camera had ik gelukkig bij me. Tijdens het dansen stond ik er nog bij stil, zo’n portomonaie bij je hebben is niet echt handig als je toch niet meer hoeft te betalen. Een moment maakte ik me zorgen of ik niet gerold zou worden.

Mijn discman zat ook nog in mijn jas, bedacht ik me. Toch maar even checken of er niets van mij weg is. Gek genoeg hadden ze allerlei waardevolle dingen laten liggen. De discman van Jolanda, de discman van mij…

Er was geld weg, en portomonaies. En dan krijg je de ellende van blokkeren. Blokkeren van pinpassen, en blokkeren van credit cards. Bij de één ging dat vrij eenvoudig, maar de ander had zijn financiele dingen bij de Postbank geregeld.

Toen ik aankwam hadden ze daar al mee gebeld, geloof ik. Alleen je moet het nummer weten van de credit card, anders konden ze niets voor je doen. Dat leek me sterk. Nog eens bellen, ik wil een credit card blokkeren, maar hij is niet voor mij hoor, nee, we hebben geen papieren, ik ben op visite.

Ze begreep er niets van. Nog eens uitleggen van voren af aan. Nu begreep ze het. Vervelend dat er was ingebroken. Ja, vonden wij ook. Na veel gedoe werd alles dan toch geblokkeerd.

De politie was gebeld, en die zou komen om sporen onderzoek te doen. Het werd licht, en het werd vroeg. Ik had bedacht dat ik toch beter kon gaan slapen. De vermoeidheid sloeg genadeloos toe, en er was verder niets meer te regelen.

Ik werd wakker door allemaal geluiden om me heen. Toen ik weer een beetje Nederlands kon verstaan, begreep ik dat ik mijn bed uit moest. De politieman vroeg zich af hoe laat ik erin was gegaan. Kwart over acht, hoorde ik een ander zeggen.

Toen vond ik het tijd om me af te vragen hoe laat het nu dan was. Negen uur. Ah, vandaar.

Ben maar gaan douchen. Je moet toch wat. De deur van de douche ging lastig dicht, maar bij de tweede keer duwen viel hij toch in het slot. Toen zag ik dat er geen klink was aan de binnenkant van de douche. Die zal wel ergens liggen, dacht ik nog. Niet dus.

Geprobeert om met een handoek de deur open te maken. Er kwam geen beweging in het staafje ijzer. Eerst maar douchen. Misschien werd het allemaal wat helderder, en kon ik de klink dan wel vinden.

Maar ook na het douchen was de deur niet open te krijgen. Na een keer roepen kwam er gelukkig meteen iemand aan. Bij het vorige feestje waren er ook al mensen opgesloten. Was dus niet de enige. Ik voelde me al een stuk minder dom.

Het mannetje was weg, en het leek me verstandig om nog even een paar uurtjes bij te slapen. Anders weet ik wel hoe dat gaat. Dan maak je die kater mee als je wakker bent, en dat is nooit leuk. Bovendien is de káns op een kater ook nog eens veel groter.

Uiteindelijk heb ik langer dan verwacht geslapen. Tot een uur of drie geloof ik. Het doel dat we allemaal kwamen dit weekend was een beetje voorbij gestreefd. We gingen niet naar de film waarbij we figuranten rollen hebben gespeeld (Feestje!). Nouja… was ook niet zo heel erg.

Bovendien moesten de gedupeerden nog naar het politieburo om aangifte te doen.

Al met al een rottig einde van een feest. Maar het feest zelf was erg leuk, vond ik. De portomonaies zijn verderop bij een viaduct terug gevonden, met de pasjes er nog in allemaal. Wellicht valt de schade dus mee, en kunnen de pasjes gewoon weer geactiveerd worden.

Met een uur was ik weer terug in Amsterdam, waar ik en Mijke fijn een DVD hebben gekeken. En zo was ook dit weekend weer ten einde. Op naar het volgende.

« Older posts Newer posts »

© 2025 Rolandow.COM

Theme by Anders NorenUp ↑