Geachte klant,
Dank u voor uw bestelling, deze gaat vandaag bij ons de deur uit.

Whoehoe! Al dagen ben ik aan het surfen, aan het afwegen, reviews aan het lezen, aan het wikken en wegen over welke camera ik nou moest kopen. Een Sony of een Canon zou het worden, zoveel was inmiddels wel duidelijk.

En het was inmiddels ook wel duidelijk dat ik minimaal 300 euro kwijt was. Drie megapixels was nu eenmaal het minimum, en bij de Canon bijvoorbeeld komt er nog een hoop gedoe bij als batterijenoplader dingen en weet ik ‘t wat allemaal.

Tot ik bij Kamera Express kwam. Heee, een demo model voor maar 129 eurie’s. En toevallig had ik in Zeeland met precies zo’n camera gespeeld!

Maarja, twee megapixels. Dan ga ik weinig vooruit, dacht ik bij mezelf. Mijn oude, stukke, Nikon heeft er namelijk ook twee. Ik bedacht me nog even wanneer ik voor het laatst de hoogste resolutie heb gebruikt op die camera.

Hmm, zelden. Dat is op 1 hand te tellen eigenlijk. Kortom: die megapixels ga ik helemaal niet gebruiken! Ik ga geen foto’s afdrukken op a4 formaat. Ik wil alleen maar een beetje kunnen shooten.

Dus ik ga toch weer verder met mijn oude plan. Nu een fijne point and shoot camera, en dan sparen voor de 300d. Die ik toch wel een keer wil hebben. Nu al te koop voor 825, dus die zal over een jaar wel goedkoper zijn.

Ik ben d’r blij mee! Whoei.

Als ik de avond tevoren teveel gezopen heb, ben ik de volgende dag vaak wat meer aan het trillen dan normaal. Dat uit zich vooral in lekkende kopjes koffie en dergelijke. Welnu, dat lijkt mijn motor ook te hebben.

Ik heb geprobeerd erover te praten, maar er komt weinig zinnigs uit.

Nu heeft mijn motor nogal een ochtend humeur hoor. ‘s Ochtends moet hij eerst eens even wakker worden voordat hij werkelijk aan de slag wil. Eerst even ontwaken. Dan rustig een slokje olie. En dan langzaam de benzine tot zich nemen.

Kun je hem beter niet bij storen. Dus dan ga ik maar andere dingen doen. Beetje de sloten eraf halen (altijd handig), m’n jas dichtknopen. Oordopjes in, helm op, zonnebril op. En dat moet overigens in die volgorde. Oordopjes kunnen niet door de helm, en de helm kan niet over de zonnebril.

Nouja, als ik dan klaar ben terwijl mijn motor zich nog aan het uitrekken is, dan ga ik alvast even zitten. Klap het standaardje in, en wacht geduldig tot hij er klaar voor is. Als we een steady beat van 3500 toeren heb trap ik af.

Maarja, ook tijdens het rijden valt er weinig te praten. Veel te veel herrie en wind, en bovendien is hij bang dat ik dan niet oplet. Dus hij antwoordt gewoon niet.

Meneer motor lijkt namelijk wel meer te trillen dan normaal. Misschien dat er alcohol in de benzine zit tegenwoordig?

Vroeger, toen ik hem pas had, keek ik vaker in de spiegel dan nu geloof ik. En dan zag ik achter bij bijvoorbeeld een rode Peugot.

Als ik dan nog eens keek en die Peugot was ineens weg, dan was ik lichtelijk in paniek. Waar is hij heen gegaan? Zit hij soms in die dode hoek waar ik wel eens van gehoord heb? En waar is die dode hoek dan? En hoe is hij gestorven?

Zie ik de rode Peugeot niet meer terug, dan ga ik er maar vanuit dat hij een afslag heeft genomen die ik over het hoofd heb gezien. Zoiets.

Tegenwoordig zie ik dus nog wel de kleur. Ik zie dat er iets achter me rijdt. Maar wat het is? Een auto met 6 koplampen lijkt wel. De spiegel trilt zo hard mee, dat ik eigenlijk alleen maar kan zien dát er iets achter me rijdt, niet precies wát.

Ergens wel rustgevend. Want nu hoef ik ook niet meer bij te houden waar die auto’s allemaal blijven. Zolang ze niet achter me of naast me zitten vind ik het prima. En meer zie ik dus toch niet.

Overigens resoneert de spiegel voornamelijk bij een snelheid van zo’n 120 km/h. Mooi woord huh? Resoneren. Meetrillen bedoel ik daarmee dus, eigenlijk. Toch niet alles vergeten van de natuurkunde lessen.

Nouja, gelukkig rij ik niet zo vaak 120.

Mijn favoriete thee is zoethoutthee. Dat is de enige smaak die ik echt lekker vind zonder suiker. De rest vind ik toch allemaal maar smakeloos, hoewel ik moet bekennen dat ik geen echte kruidenthee uit wereldwinkels o.i.d. heb geproefd.

Nee, ik heb het hiet over de standaard pickwick smaken, zeg maar.

Zoethoutthee dus. Maar het gekke is, als een slok neem van deze thee, en ik slik dit door, dat het lijkt of mijn keel juist droger in plaats van vochtiger wordt.

Da’s gek. Drink je liters thee, maar je keel droogt eigenlijk alsmaar meer uit.

Heeft U dit ook?

Ohja, we kwamen ook nog langs een schilder. En daar zou ik dan later een sfeervol plaatje van maken in photoshop.

Maar we hadden enigsinds haast, dus geen tijd om te wachten tot de schilder er wat mooier bij zat o.i.d.

En ik had dus ook maar één plaatje.

Nouja, heb toch maar geprobeerd wat ik wilde.

Vanochtend wilde ik een stukje schrijven. Een uur later was ik het kwijt. Peinzen en peinzen, totdat ik bij Bob langskwam. Ohja, Expeditie Robinson.

Vroeger had ik het nooit gekeken. Thuis keken we vaak de hele dag naar nederland 3. Van sesamstraat, naar jeugsjournaal, naar klokhuis, en dan tussen kunst en kitsch of urbania of van gewest tot gewest.

En eigenlijk was het vaak nog best boeiend ook. Beter dan die vermakelijke crap op de televisie. Van die soap series, of spel programma’s, of programma’s die je gevoel voor medelijden op zouden moeten wekken.

Maarja, een vriendin verandert wat dat betreft een boel. Zo keek ik vroeger ineens As the world turns, the bold and the beautiful, goudkust, onderweg naar morgen en goede tijden slechte tijden. Kortom: alle soap serie’s van 16:00 tot 21:00.

Het boeide me eigenlijk niet zo, als ik maar gezellig bij vriendinnetje op de bank zat. Af en toe wat protest, maar dat was behoorlijk zinloos.

En nu dus weer, hoewel ik nu gelukkig een hoop meer inspraak heb. Bovendien werk ik, dus die series van 16:00 tot 19:30 mis ik allemaal. Het is nu een beetje ONM en GTST, maar ik mag ook wel eens wat anders kijken als dit aan de gang is.

Nouja, om een lang verhaal kort te maken, vroeger vond ik Expeditie Robinson dus ook zo’n dom vermakelijk programma. Beetje kijken naar volwassenen die kinderachtige spelletjes kijken, en hoe meer ruzie in de tent, hoe leuker het is. Jaja, ze weten de kijker wel te vermaken hoor.

Nu kijk ik daar iets anders tegen aan. Vorig jaar heb ik het op de voet gevolgd, en gisteren zat ik ook alweer te smullen van de eerste aflevering. Nog steeds ben ik van mening dat het puur een vermakelijk programma is. Maar er komt nog wat anders bij kijken.

Volgens mij kun je hier als student psychologie namelijk op afstuderen. Zowel op het gedrag van de kijker, als op het gedrag van de mensen die meedoen. Als kijker wordt je continu belazerd volgens mij.

Vorig jaar vond ik de ene aflevering Robin nog het coolst, maar de volgende aflevering maakte hij zo’n arrogante opmerking dat hij er eigenlijk meteen wel uit mocht. De heren programmamakers spelen met je geest. Ze laten ze de beelden zien waarbij mensen het slechts uit de verf komen. Of de ene keer heel slecht en de andere keer heel goed.

Eigenlijk valt er dus geen pijl op te trekken. Ik vond gisteren Klaartje, de kunstenares, een ongelovelijke trut die nogal dwars lag. Maarja, wat hebben ze ons laten zien? Bij die gesprekjes die je tussendoor ziet, zal er ongetwijfeld een interviewer bij zitten die dingen vraagt. Maar die interviewer laten ze weg, en de antwoorde plakken ze waarschijnlijk handig aan elkaar.

En dan het gedrag van de mensen op het eiland.

Ook hier wordt waarschijnlijk handig geknipt en geplakt, maar toch zie je dat mensen voortdurend afspraken met elkaar proberen te maken, die ze vervolgens allemaal niet nakomen. De mannetjes willen de baas zijn en het zware werk doen, de vrouwtjes blijven een beetje op de achtergrond en houden zich met meer huishoudelijke zaken bezig.

Mooi ook om te zien hoe er eerst democratisch een leider wordt gekozen, maar hoe de andere mannetjes het daar eigenlijk niet zo blij mee zijn. De ene spant samen met de leider, en knappen dus eigenlijk samen het werk op. De ander vindt dat hij het véél beter kan, maar voelt dat niemand naar hem wil luisteren.

En zo zie ik dan dat we eigenlijk toch niet zo heel veel beter zijn dan de apen. Alleen zijn de apen er beter in. Als er eenmaal een leider is, wordt er tenminste naar die leider geluisterd.

Eigenlijk hebben wij nog een hoop te leren van die apen. Ben benieuwd hoe dat afloopt allemaal.

Op naar volgende week zondag!

Even een weekendje naar Zeeland. Daar woont de vader van Mijke namelijk. Sja, een eind weg, maar dan heb je ook wat. Was er nu voor de tweede keer, maar is toch elke keer heerlijk rustgevend en gezellig.

Gelukkig hadden ze daar ook digitale camera’s. Waardoor ik meteen weer in verwarring ben: misschien is dit ook wel wat voor mij. Die heeft de vader van Mijke dus ook. Mooi toestel, valt een hoop aan af te stellen.

Maarja, zou ik die nog meenemen naar de kroeg? Naar feestjes en partijen? Is ie daar niet wat te lomp en wat te kostbaar voor?

Misschien moet ik toch eerst maar een point-and-schoot camera kopen, en dan later eens gaan sparen voor een camera waar ik wat meer mee wil gaan doen.

Anywayz… we hebben lekker gezwommen in de zee. Uit eten geweest. Op het terras gezet in Middelburg. Kortom: nogal verwend!

Nu weer werken. Da’s dan weer het nadeel van de maandag.

Volgend weekend een feestje in Arnhem!

Ongekend triest, dat drama in rusland. Lees er net over in de krant. Hufters!

Met de trein naar middelburg. Twee en half uur onderweg, waarvan 2 in de volle zon. Wil frommel nog wel eens spreken na zo’n reis.

Ohja! Dacht ik toen ik deze foto’s bij Eva zag. Die had gelukkig wel een digicam mee, en was dan ook fanatiek aan het fotograferen.

Bovenaan ziet U het traditionele soep & eieren eten. Op zaterdagavond bij vader Gerrit. Schijnt hij al iets van tien jaar te doen.

Er wordt een grote pan soep (zelf!) gemaakt, en er worden een stuk of 100 eieren ingeslagen. En dan maar bakken, koffie zetten, broodjes maken, terwijl de rest van het volk een beetje half dronken aan het verfen is of met de radio aan het spelen.

Verwonderlijk dat er één kind gewoon doorheen geslapen heeft. Ze zullen het wel gewend zijn. Het andere kind was al rustig aan het oefenen om later goed mee te kunnen komen als er kermis is in zijn dorp.

Op het tweede plaatje zien we dus wat er na verloop van tijd met de vingerverf gebeurt. Toen was ik al naar huis overigens. Had het nooit toegestaan natuurlijk.

Op het derde plaatje zien we Hans in de ochtend. Hier zaten we binnen in het café nadat we waren opgehaald met de trekker. Ongeveer 6 bier later kwam ik een beetje tot leven, en was verplaatst van positie-in-de-zaal.

Kwam ik naast hans te zitten. En die had een merkstift. En dat moest op mijn voorhoofd. Prima hoor, maar dan krijg je wel iets terug. In eerste instantie kreeg ik hem met mijn suffe hoofd niet klein, maar gelukkig waren er wat omstanders die bereid waren zijn handen en voeten vast te houden. Kon ik hem rustig onder tekenen.

Moet zeggen, het is er wel op vooruit gegaan met dat baardje.

Na verloop van tijd waren we klaar bij het café. Of nouja, die lange Kees gaf dus nog een borrel, en daar moesten we natuurlijk ook even heen. Dus daar werd even een dj sessie weg gegeven door Kees, wat helemaal nergens op leek.

Ohja, en daarna gingen we ergens anders heen. Naar de moeder van het meisje dat achter de bar stond. Daar was ook een kermisborrel bezig, wisten we. En daar gingen we dus heen om te zwemmen.

Het vierde plaatje dus. Dat was boel koud zeg! En als je er dan zo in springt, weet je gewoon effe niet wat nou boven en wat nou onder is. Eigenlijk levens gevaarlijk als je alle risico’s optelt. Uitglijden, duiken met je dronken hoofd, of op elkaar springen.

En als laatst het gedoe met de bordjes. Dat was nog bij Kees thuis trouwens, nog voor het zwemmen. Er lagen daar bordjes, om een spel mee te spelen. Kon je een soort poppenspel doen denk ik.

Maargoed. Bij ons was het alleen maar. “Hoi, ik ben Cees”, “Hoi, ik ben Johan”, “Neuken?”, “Ok!”, en dan een beetje tegen elkaar slaan en wrijven met die bordjes.

En dat hielden we lang vol. Niet 1 keer, niet 5 keer, maar gewoon tientallen keren. Misschien was ik wel de enige die er nog plezier in had, maar ach, er deed altijd wel iemand mee. Na verloop van tijd kwam er vanzelf iemand met een ander bordje, en dan ging ik daar maar eens mee neuken.

Zo zie je maar, hoe er ineens weer van die flauwe, kermisachtige, dronkenmansdingen boven komen drijven.

Nog een reden waarom ik niet zonder camera kan. Het is een verlengde van mijn geheugen!

Sja, niet zo best dus.

Na lappendag viel het me allemaal 100% mee, maar ik geloof dat nu toch echt die griep eruit komt waar ik al 2 weken over loop te zeuren tegen mensen.

Heb het me hier een partijtje warm en koud, gek word ik er van. Gisteren de hele dag geslapen, ook op die manier. Koorts, volgens mij.

Maar het was wel geweldig. Een boel, boel mensen gesproken en leren kennen. Waarvan een deel al bij lappendag was, maar een deel ook niet. En zo vier dagen kermissen in ‘t dorp is toch wel even andere koek.

Met als klapper de maandagochtend, pyamabal. Waarvan we gelukkig toch nog wat fotootjes hebben via André. Wel zo handig.

Nog gezweefd met Kees, die nogal lang is. Dus ik dacht, daar moet ik bij gaan zitten, die kan het vast het best van iedereen. Het leek me niet verstandig om op eigen kracht dat bakkie meteen maar te besturen.

Maarja, we waren te zwaar. Da’s opzich niet zo gek natuurlijk. Dus pas aan het eind werd het een wild ride. Vond het toch wel stoer van mezelf. Meestal blijf ik zo ver mogelijk uit de buurt van dit soort misselijkmakende apparaten.

Volgend jaar hopelijk weer. Kijk er alweer naar uit ;-).