Month: September 2011 (Page 2 of 3)

Nou verdorie, dit weblog was vorige maand jarig. Helemaal vergeten! Tien jaar alweer.

En er is best wat veranderd in die tijd. Sowieso vind ik het verschrikkelijk om mijn oude stukken terug te lezen. Wat een open boek! Daar heb ik wel e.e.a. van geleerd. Je kunt niet zomaar alles online gooien, ook al vond ik censuur destijds onzin en zwak. Ik ben wie ik ben, accepteer dat maar, dacht ik. Maar dat er dingen verkeerd opgevat kunnen worden, of dat sommige dingen beter niet bij sommige mensen bekend kunnen zijn, dat zag ik niet. Een wijze les, waar ik nu wel een hoop aan heb, want nu plaats ik al mijn tweets, blogs, en andere online dingen vrij bewust. Maar nog wel steeds open, persoonlijk, zoals het ooit begonnen was.

Laatst zat ik er nog eens over te denken. Tien jaar is tegenwoordig best lang voor een weblog. En vroegah, toen ik net begon, toen waren systemen als WordPress en Pivot nog niet zo makkelijk en goed als nu. Bovendien kon ik dat zelf ook wel, vond ik. Dus dit weblog heeft jaren lang op mijn eigen systeem gedraaid. Volgens mij heb ik dit in 2010 pas omgezet naar WordPress, want daar valt inmiddels niet meer tegenop te programmeren, als je from scratch zou beginnen.

Dit migreren naar WordPress is nooit helemaal goed afgerond. Er zijn nog wat pagina’s hier die niet goed werken. Moet ik nog steeds eens goed maken. En ook de template is niet volgens de laatste HTML en CSS technieken. Het moest gewoon werken, kan mij die divjes en weet ik ‘t wat schelen.

Verder is dit weblog ook wat naar de achtergrond verdwenen, zoals de paar bezoekers die hier nog komen wellicht al gemerkt hadden. Maar sluiten denk ik niet aan. Ik vind het toch een fijne plek om dingen op te schrijven die niet in de 140 tekens van twitter passen. Of dingen die niet direct iedere facebooker of hyver hoeft te weten. Het lijkt wel wat intiemer hier. Kom je op deze plek, dan kom je kennelijk voor mij. Dus zo nu en dan blijf ik hier gewoon mijn mening verkondigen. Of liever een guitig verhaaltje, over wat me wèl de moeite lijkt om te vermelden.

Op naar de volgende tien jaar dus!

Hiep hiep hoera.

Een nadeel van het landelijk wonen, merkten we al snel, is het aantal spinnen op en om het huis. Iedere avond voor we gingen slapen moesten we een stuk of tien spinnen verwijderen, want het idee dat er zoveel rond lopen terwijl je slaapt is niet echt prettig. Vooral voor vrouwen. Bijna iedere avond zeiden we tegen elkaar: we moeten ècht een hor hebben hoor.

We hadden al een tijdje een bruynzeel hor systeem gekocht. Helaas paste deze niet bij ons op de slaapkamer, dus Tom kreeg de eer van het eerste hor. Kostte me zo’n 3 uur om te installeren. En daarna nog eens anderhalf uur omdat zijn rolgordijn ook verplaatst moest worden. Blijkt dat het gesteente bij onze raamkozijnen nogal hard is, dus die klus kostte ook nog eens behoorlijk wat tijd.

Maargoed, nu ik de truuc eenmaal door had, kon het tweede hor in onze eigen slaapkamer ook snel geplaatst worden. Dit keer had ik de klus in twee uur geklaard geloof ik. Een super de luxe systeem waarbij je, als een soort rol gordijn, het hor naar beneden of boven kan doen. Met een telescoop arm zit het raam vast. Dus sinds kort slapen we weer met raam open, in de frisse gezonde buitenlucht.

Heerlijk!

“En merk je nu ook verschil?” vroeg mijn moeder, doelend op het feit dat er sinds kort papa naar me geroepen wordt, ookal versta ik het niet altijd.

“Mwhoah”, zei ik, “bepaalde dingen op tv vind ik wel aangrijpender. Kindermisbruik. Geweld. Dat soort dingen, dan denk ik wel, hoe moet dat later, en zal dat wel goed gaan? Blijft Tom wel op het rechte pad? Overkomt hem niks?”

Dat ik ook met tranen in mijn ogen zou kijken naar één of andere gozer die zich enorm uitslooft om z’n vriendin ten huwelijk te vragen, dat had ik nooit verwacht.

Gelukkig gaan wij nooit trouwen, want hier kan geen mens tegenop natuurlijk.

(gezien bij jeanique)

– Posted using MobyPicture.com

Aan het aantal tweets was het misschien al te merken, maar ik vind Expeditie Robinson dus wel leuk. Mooi om te zien hoe allerlei persoonlijkheden bij elkaar toch weer botsen.

Ook mooi is het hele gedoe rond het stemmen. Zeker in het begin is er volgens mij geen touw aan vast te knopen wie op wie gaat stemmen. Later trouwens ook niet. Pacts worden altijd wel weer verbroken.

Dus eigenlijk is het gewoon domme pech. Mooi om te zien dan dat de slachtoffers toch een verklaring willen hebben. Waarom stemmen ze op mij?

Als er dan vervolgens een verklaring komt, waarvan te betwijfelen valt of die authentiek is, dan volgt er meestal een excuus van degene die gestemd had op het slachtoffer.

Het slachtoffer zegt op zijn beurt weer dat het niet erg is, en alles is weer koek en ei.

Grappig toch?

Na jaren lang expededitie robinson kijken zou je zo hobby psycholoog kunnen worden.

– Posted using MobyPicture.com