April 2011 - Page 2 of 2

Een paar weken geleden gebeurde er iets verschrikkelijks. Alle pizzaatjes waren ontdooid! En dat vlak voor ons feestje dat we voor groep6 zouden geven.

In eerste instantie dacht ik dat de koelkast in een soort beveiligingsmode was gesprongen. We hadden net strenge vorst gehad, dus het was buiten in feite kouder dan in de vriezer zelf. Dan zou ik persoonlijk ook stoppen, als ik vriezer was.

Maar het weer werd beter en mooier, maar de vriezer bleef dienst weigeren. Aan de geur en temperatuur in het koelgedeelte te merken was de vriezer niet alleen, maar werkte de gehele combinatie niet meer. Alleen de lampjes deden het nog.

Dat was flink balen, want we hadden de koelkast pas geleden gekregen toen we naar Hoorn verhuisde. Nu al stuk? Dat weigerde ik vooralsnog te accepteren. Een belletje naar de witgoed reperateur stemde echter niet veel vrolijker. Aan het voorrij tarief te merken rijden die mensen rond in grote Hummers op kerozine. Toch maar even bellen.

Beide onderdelen deden het niet? Oh, dan is het vast de thermostaat. En toen schatte meneer de monteur een bedrag waarvan ik nogal ondersteboven was.

Eerst maar eens een beroep doen op mijn vertrouwde klusjesmannen. Ik mocht MarkyCee niet noemen, want dan staat iedereen straks voor z’n deur, maar ach, dit leest verder toch niemand. Die was gelukkig bereid om af te reizen naar de polder om de koelkast eens grondig te inspecteren. Dat vond ik zelf ook reuze interessant, dus ik stond achter hem om me op de meest ongewenste momenten te bemoeien met zijn geknutsel.

De onderkant was al opengeschroefd in de tijd dat ik Tom in bed aan het doen was. Er lag al een wit kastje naast de kast waar ik nog een consensator en spoel in herkende. Ja mensen, ook ik heb ooit een beginnerscursus electrotechniek gehad. Dat zat nu eenmaal in mijn opleiding.

Op de achterkant van de koelkasten hadden de mannen van Samsung een tekeningetje gemaakt, met rondjes en vierkantjes, waar mensen die door hebben geleerd uit op kunnen maken hoe het ding in elkaar steekt. Vol enthousiasme begonnen we onderdeeltjes te inspecteren en te testen. Een overload protector en PTC werden grondig bestudeerd. Beide onderdelen werden vakkundig ge-bypasst. Zelf op veilige afstand staande werd de stekker tot 5 maal toe in het stopcontact geduwd, met 5 verschillende test opstellingen. Vijf maal verwachtte we een knal, geknetter, rook pluim, of in het gunstigste geval een compressor die aan zou springen. Vijf maal gebeurde er niets.

Ineens herrinerde me ik weer de uitspraak van de monteur: de thermostaat. We moesten gewoon op zoek naar de thermostaat! Terwijl Mark aan de achterkant fotonnetjes terug aan het plaatsen was, en onderdeeltjes op z’n plaats zette, begon ik dingen los te schroeven in de vriezer. Geen idee wat, maar in het koelgedeelte viel niets los te schroeven.

Het was reuze interessant, er zaten nog wat draadjes achter waar we verder niks mee konden. Ze waren wel vrolijk gekleurd. We probeeden de kleurtjes te herleiden naar het tekeningetje en andersom. Het leidde tot niets.

Wat kan er nog meer kapot? Uiteindelijk hadden we alleen het lampjes ding aan de bovenkant van de koelkast nog niet los gemaakt. De groene lampjes die aangeven in welke stand hij staat; beetje koel doen of juist heel erg koel doen. Het bleek nog een hele uitdaging om dit onderdeel open te krijgen, maar een beetje grof geweld doet wonderen.

Toen hadden we een printplaat te pakken. Printplaten zijn cool, hoe dan ook. Kan er uren naar kijken. We kwamen nu ècht in Marks vak gebied, dus we beredeneerden er op los. Dit draadje zou dat wel eens kunnen zijn, en dat draadje zou dit wel eens kunnen zijn. Als we die en die nou eens doorverbinden, dan moet hij aanspringen toch? Een en anders losjes onderbouwd met het tekeningetje op de achterkant van de koelkast.

De zoektocht naar de thermostaat was allang weer vergeten. Mark zette zocht wat soldeerpuntjes uit om met zijn multi meter aan te beprikken. Ik stond klaar bij het stopcontact om op afroep de stekker erin te steken. Ook niet geheel zonder risico, leek me.

Klik klak, deed het relais. Klik klak, klik klak. Blijkbaar had Mark de gevoelige punten van het relais gevonden. De compressor bleef echter zwijgen. Klik klak klik klak klik klak, leuk hè? Maar als we de klik of de klak van het relais nou eens nabootsen met jouw multi meter, opperde ik. Het vak jargon mocht ik dan wel niet beheersen, de ideeën waren toch best okay voor een leek, vond ik zelf. Dat relais kan wel klik-klak roepen, maar doet hij ook wat?

Zo gezegd zo gedaan, en tot ieders verbazing begon de compressor geluid te maken. Whoei! Niet alleen hadden we nu bewezen dat de compressor niet stuk was, eigenlijk hadden we het euvel ook gelijk gevonden.

Het lag dus niet aan de -ohja, dát zochten we- themostaat! WAUW!

Even ander relais erop solderen dus, en het euvel zou verholpen moeten zijn. En daar ben ik best trots op!

Dus mocht u nog een kapotte koelkast hebben, geen probleem. Bel gewoon even met de witgoed monteur. Ze zitten er zelden naast, maar mocht dat wel zo zijn, dan betaalt u alleen 55 euro onderzoekskosten. Heeft u wel een half uur een Hummer voor de deur.

Ik ken verder ook niemand die koelkasten repareert namelijk.