Boem

De man voor mij fietste langzamer dan ik, toen ik ‘het tunneltje’ onderdoor ging. Ik moest rechtsaf, en de man ook. In de bocht raakte ik bijna zijn achterwiel, waarop ik besloot hem maar in te halen.

Juist op dat moment sloeg de man linksaf, naar het kleline weggetje waar ik zelden iemand in of uit zag fietsen. Zonder te kijken, zonder een hand uit te steken zwaaide de man naar links, terwijl ik al half naast hem was.

Hij reed me aan, en een valpartij kon ik niet meer voorkomen. Pijnlijk kwam ik op mijn knie terecht, waardoor er een flink gat ontstaan was, in mijn broek en in mijn knie. Sukkel! riep ik uit, terwijl ik naar mijn knie greep. De man stamelde van sorry en sorry, duidelijk geschrokken door zijn stomiteit.

Dat gaat je kosten broer!, quotte ik Thomas Acda. Maar ik meende het serieus.

Ik kon er toch ook niets aan doen, begon de man zich nu te verdedigen.

Nee? Je had gewoon uit moeten kijken. Kijk mijn broek nou eens. Ga jij die maar lekker betalen! riep ik. Het is toch jouw schuld dat mijn broek stuk is!

Nou, dat lijkt me allemaal wat overdreven, zei de man en hij maakte aanstalten om weg te gaan. Hij pakte zijn fiets weer op, en wilde opstappen.

Gauw pakte ik mijn telefoon om een foto van hem te kunnen maken. Als bewijs. Ik was niet van plan het hier bij te laten zitten. Ik zou ermee naar de politie gaan, en net zo lang zeiken tot er een staartje kwam aan dit verhaal. Gerechtigheid zou ik krijgen!

De man werd nu pissig en sloeg de telefoon uit mijn hand, terwijl ik een foto aan het nemen was.

En dat was de druppel. Mij eerst omver rijden, mijn broek en knie slopen, en dan ook nog eens mijn telefoon uit de hand slaan? Wat dacht hij wel?

Klootzak! schreeuwde ik, en voor ik het wist stompte ik hem op zijn gezicht. Zijn bril vloog van zijn gezicht en kletterde stuk op straat. Ik had het nauwelijks meer door, en kreeg een waas voor mijn ogen. Toen de tweede stomp in zijn maag belandde klapte de man dubbel. Een loeiharde trap tegen zijn been zorgde ervoor dat hij onderuit ging.

In de foetus houding lag hij nu op de grond. Ik schopte hem nog een paar maal, waar ik hem ook maar raken kon, terwijl ik langzaam weer wat rustiger werd. Mijn mist trok op, en ik zag een man op de grond liggen. Ineens besefte ik waar ik mee bezig was.

De rollen waren nu omgedraaid. De man zou wel eens een aanklacht tegen mij kunnen indienen. Ik keek om mij heen. Mensen reden gewoon door, zonder al te veel aandacht te schenken aan dit taffereel.

Razendsnel verzon ik wat ik zou gaan zeggen tegen de politie. De man had mij eerst geslagen, en toen ging ik door het lint. Kon ik het helpen dat ik wat sterker was, of kennelijk op een pijnlijke plek sloeg? Het was gewoon verdediging.

Getuigen zouden niet gevonden kunnen worden, en het zou zijn woord tegen het mijne zijn.

Verward pakte ik mijn fiets op, en liet de man voor wat het was. In gedachte verzonken fietste ik naar mijn werk. Wat zou er nu gaan gebeuren? Zouden er toch mensen zijn die alles gezien hadden?

Zo hád het kunnen gaan.

Maar zo ging het niet …

Toen de man linksaf sloeg, hoorde hij mijn geschrokken kreet. We raakte elkaar wel, maar ik kon hem voldoende ontwijken om een valpartij te voorkomen.

In het voorbijgaan riep ik “Sukkel!”, maar door de muziek die ik ophad hoorde ik verder geen reaktie, en wist ik eigenlijk ook niet goed met welk volume ik dat gezegd had. Misschien had de man me niet eens gehoord.

Verder zei ik niets. Daar liet ik het bij. Een sukkel, dat was het. Een volwassen kerel zou toch moeten weten hoe je moet fietsen?

In gedachte verzonken, over wat er gebeurd kan kunnen zijn als ik gevallen was, fietste ik door naar mijn werk. In gedachte schold ik de man nog eens uit. Het volgende nummer van Daft Punk begon, ik stak mijn hand uit, en sloeg linksaf, richting het stadhuis.