Month: September 2004 (Page 3 of 4)

Totdat er ineens een blonde schone bij de bali staat. Dan wil ik best even bali medewerker zijn, voor een paar minuten.

Ze had een taxi besteld voor haar moeder die terug kwam van vakantie. Of ze die hier kon betalen.

Nee, sorry, we nemen alleen betaling in natura aan op kantoor. Komt U vanavond maar even terug, als het donker is, en de kantoren leeg. Zorg ik wel dat ik moet overwerken.

Dank U.

(méér)

Mijke had gisteren niet zo’n zin. Maar ik had het weer in mijn bol: ik moet meer bewegen. Kijk, vroeger liep ik een beetje heen en weer naar de trein, dus bewoog ik automatisch. Niet veel, maar toch voldoende om mijn overgewicht gewoon overgewicht te houden. Niet overovergewicht, zeg maar.

Anywayz… het voedselprogramma is, en wordt nog steeds, aangepast. Kennelijk is dat niet voldoende. We moeten ook bewegen.

Dus, wandelen maar weer. Strenger, dit keer. Geen stops, geen tijd voor fotootjes (ook omdat ik geen camera heb natuurlijk), maar gewoon stevig doorstappen zonder te stoppen.

Ik vond het leuk. Werkelijk, vooral de eerte drie kwartier gingen eigenlijk best goed. Daarna begon ik te merken dat mijn schoenen toch niet helemaal geschikt waren voor dit soort impulsieve sportieve uitspattingen.

Maargoed, ik kwam terug en had hetzelfde aantal stappen gezet als Mijke de hele dag (op haar werk, en daar loopt ze meer dan ik). Mijke heeft een stappenteller, namelijk. Wil ik ook, wil ik ook! Dus waarschijnlijk moeten we even langs te McDonalds, want daar krijg je er eentje. Bij een Active Meal, ofzoiets.

Anywayz, ruim 7500 stappen. Nou, als ik even 60 cm per stap neem, kom ik toch op zo’n 4,5 km dat ik heb afgelegd. In 70 minuten.

Ja hoor, kijkt u gerust hier maar even in het groot wat ik allemaal bewandeld heb! Ik was best trots op mezelf, eigenlijk. Wel wat vermoeider dan ik dacht, maar ach, ik merkte wel dat het effect had.

Nu alleen een zere rechter voet. Ook weer zoiets, de linker geen centje pijn, maar de rechter (en dan eigenlijk alleen het buitenste randje) wel. Vreemd hoor. Gewoon negeren maar.

Moet ik dit alleen nog effe doorzetten. Het liefst twee keer per week, maarja, effe opbouwen hè?

Volgend jaar de Nijmeegse. Zal ik Ruurt effe looples geven.

Update: Ships, m’n plaatje klopt niet. Ik heb meer gelopen! Even opnieuw tekenen… komt U zo maar even terug. Even bezig. Tot zo.

Update (10:15): Nu klopt het beter geloof ik … Anywayz, bij de ingang van de Westergasfabriek zo’n beetje ben ik de Haarlemmerweg overgestoken. Voor de kenners. Jaja.

Ik ga het gewoon weer proberen. Maar nu zonder pauze en op straf tempo. Wandelen. Hopelijk 2 of 3 keer per week.

Een mevrouw in taxi outfit komt hier naar binnen. Of er iemand is die iets met sollicitaties kan, want Wim is naar huis.

Nu was er twee weken geleden ook al iemand die daar naar vroeg. Bij navraag bleek dat er gewoon niemand nodig is. Kut hè, die economie? Dus ik zeg: we hebben niemand nodig.

Of we dan een e-mail adres hebben.

Pffff.. Sja. Uhh.. Ehh.. Nou, even zoeken .. ehh.. tralala .. nou .. ehhh.. geen idee eigenlijk.

Meneer wil toch z’n cv opsturen per e-mail. Fucking eigenwijs, laat me met rust!

Mevrouw in taxi outfit zegt dat zou U toch moeten weten. Eh, hoezo zou ik dat moeten weten? Ja, U zit op kantoor!

Excuse me? Ik werk niet eens bij de taxi! Grmbl de grmbl.

Alsof mensen op kantoor alles maar weten.

Herma gebeld. Onze vroegere bali receptioniste, maar die is om -voor mij- duistere redenen naar boven verhuisd. Waardoor de bali dus onbemand is, en de meeste mensen na een tijdje rond kijken hier maar aan komen kloppen. Herma kwam wel even beneden.

Herma spreekt met de meneer en twee tellen later zie ik de meneer weglopen.

Er is niemand nodig.

Zei ik toch.

Geachte klant,
Dank u voor uw bestelling, deze gaat vandaag bij ons de deur uit.

Whoehoe! Al dagen ben ik aan het surfen, aan het afwegen, reviews aan het lezen, aan het wikken en wegen over welke camera ik nou moest kopen. Een Sony of een Canon zou het worden, zoveel was inmiddels wel duidelijk.

En het was inmiddels ook wel duidelijk dat ik minimaal 300 euro kwijt was. Drie megapixels was nu eenmaal het minimum, en bij de Canon bijvoorbeeld komt er nog een hoop gedoe bij als batterijenoplader dingen en weet ik ‘t wat allemaal.

Tot ik bij Kamera Express kwam. Heee, een demo model voor maar 129 eurie’s. En toevallig had ik in Zeeland met precies zo’n camera gespeeld!

Maarja, twee megapixels. Dan ga ik weinig vooruit, dacht ik bij mezelf. Mijn oude, stukke, Nikon heeft er namelijk ook twee. Ik bedacht me nog even wanneer ik voor het laatst de hoogste resolutie heb gebruikt op die camera.

Hmm, zelden. Dat is op 1 hand te tellen eigenlijk. Kortom: die megapixels ga ik helemaal niet gebruiken! Ik ga geen foto’s afdrukken op a4 formaat. Ik wil alleen maar een beetje kunnen shooten.

Dus ik ga toch weer verder met mijn oude plan. Nu een fijne point and shoot camera, en dan sparen voor de 300d. Die ik toch wel een keer wil hebben. Nu al te koop voor 825, dus die zal over een jaar wel goedkoper zijn.

Ik ben d’r blij mee! Whoei.

Als ik de avond tevoren teveel gezopen heb, ben ik de volgende dag vaak wat meer aan het trillen dan normaal. Dat uit zich vooral in lekkende kopjes koffie en dergelijke. Welnu, dat lijkt mijn motor ook te hebben.

Ik heb geprobeerd erover te praten, maar er komt weinig zinnigs uit.

Nu heeft mijn motor nogal een ochtend humeur hoor. ‘s Ochtends moet hij eerst eens even wakker worden voordat hij werkelijk aan de slag wil. Eerst even ontwaken. Dan rustig een slokje olie. En dan langzaam de benzine tot zich nemen.

Kun je hem beter niet bij storen. Dus dan ga ik maar andere dingen doen. Beetje de sloten eraf halen (altijd handig), m’n jas dichtknopen. Oordopjes in, helm op, zonnebril op. En dat moet overigens in die volgorde. Oordopjes kunnen niet door de helm, en de helm kan niet over de zonnebril.

Nouja, als ik dan klaar ben terwijl mijn motor zich nog aan het uitrekken is, dan ga ik alvast even zitten. Klap het standaardje in, en wacht geduldig tot hij er klaar voor is. Als we een steady beat van 3500 toeren heb trap ik af.

Maarja, ook tijdens het rijden valt er weinig te praten. Veel te veel herrie en wind, en bovendien is hij bang dat ik dan niet oplet. Dus hij antwoordt gewoon niet.

Meneer motor lijkt namelijk wel meer te trillen dan normaal. Misschien dat er alcohol in de benzine zit tegenwoordig?

Vroeger, toen ik hem pas had, keek ik vaker in de spiegel dan nu geloof ik. En dan zag ik achter bij bijvoorbeeld een rode Peugot.

Als ik dan nog eens keek en die Peugot was ineens weg, dan was ik lichtelijk in paniek. Waar is hij heen gegaan? Zit hij soms in die dode hoek waar ik wel eens van gehoord heb? En waar is die dode hoek dan? En hoe is hij gestorven?

Zie ik de rode Peugeot niet meer terug, dan ga ik er maar vanuit dat hij een afslag heeft genomen die ik over het hoofd heb gezien. Zoiets.

Tegenwoordig zie ik dus nog wel de kleur. Ik zie dat er iets achter me rijdt. Maar wat het is? Een auto met 6 koplampen lijkt wel. De spiegel trilt zo hard mee, dat ik eigenlijk alleen maar kan zien dát er iets achter me rijdt, niet precies wát.

Ergens wel rustgevend. Want nu hoef ik ook niet meer bij te houden waar die auto’s allemaal blijven. Zolang ze niet achter me of naast me zitten vind ik het prima. En meer zie ik dus toch niet.

Overigens resoneert de spiegel voornamelijk bij een snelheid van zo’n 120 km/h. Mooi woord huh? Resoneren. Meetrillen bedoel ik daarmee dus, eigenlijk. Toch niet alles vergeten van de natuurkunde lessen.

Nouja, gelukkig rij ik niet zo vaak 120.

Mijn favoriete thee is zoethoutthee. Dat is de enige smaak die ik echt lekker vind zonder suiker. De rest vind ik toch allemaal maar smakeloos, hoewel ik moet bekennen dat ik geen echte kruidenthee uit wereldwinkels o.i.d. heb geproefd.

Nee, ik heb het hiet over de standaard pickwick smaken, zeg maar.

Zoethoutthee dus. Maar het gekke is, als een slok neem van deze thee, en ik slik dit door, dat het lijkt of mijn keel juist droger in plaats van vochtiger wordt.

Da’s gek. Drink je liters thee, maar je keel droogt eigenlijk alsmaar meer uit.

Heeft U dit ook?

Ohja, we kwamen ook nog langs een schilder. En daar zou ik dan later een sfeervol plaatje van maken in photoshop.

Maar we hadden enigsinds haast, dus geen tijd om te wachten tot de schilder er wat mooier bij zat o.i.d.

En ik had dus ook maar één plaatje.

Nouja, heb toch maar geprobeerd wat ik wilde.

Vanochtend wilde ik een stukje schrijven. Een uur later was ik het kwijt. Peinzen en peinzen, totdat ik bij Bob langskwam. Ohja, Expeditie Robinson.

Vroeger had ik het nooit gekeken. Thuis keken we vaak de hele dag naar nederland 3. Van sesamstraat, naar jeugsjournaal, naar klokhuis, en dan tussen kunst en kitsch of urbania of van gewest tot gewest.

En eigenlijk was het vaak nog best boeiend ook. Beter dan die vermakelijke crap op de televisie. Van die soap series, of spel programma’s, of programma’s die je gevoel voor medelijden op zouden moeten wekken.

Maarja, een vriendin verandert wat dat betreft een boel. Zo keek ik vroeger ineens As the world turns, the bold and the beautiful, goudkust, onderweg naar morgen en goede tijden slechte tijden. Kortom: alle soap serie’s van 16:00 tot 21:00.

Het boeide me eigenlijk niet zo, als ik maar gezellig bij vriendinnetje op de bank zat. Af en toe wat protest, maar dat was behoorlijk zinloos.

En nu dus weer, hoewel ik nu gelukkig een hoop meer inspraak heb. Bovendien werk ik, dus die series van 16:00 tot 19:30 mis ik allemaal. Het is nu een beetje ONM en GTST, maar ik mag ook wel eens wat anders kijken als dit aan de gang is.

Nouja, om een lang verhaal kort te maken, vroeger vond ik Expeditie Robinson dus ook zo’n dom vermakelijk programma. Beetje kijken naar volwassenen die kinderachtige spelletjes kijken, en hoe meer ruzie in de tent, hoe leuker het is. Jaja, ze weten de kijker wel te vermaken hoor.

Nu kijk ik daar iets anders tegen aan. Vorig jaar heb ik het op de voet gevolgd, en gisteren zat ik ook alweer te smullen van de eerste aflevering. Nog steeds ben ik van mening dat het puur een vermakelijk programma is. Maar er komt nog wat anders bij kijken.

Volgens mij kun je hier als student psychologie namelijk op afstuderen. Zowel op het gedrag van de kijker, als op het gedrag van de mensen die meedoen. Als kijker wordt je continu belazerd volgens mij.

Vorig jaar vond ik de ene aflevering Robin nog het coolst, maar de volgende aflevering maakte hij zo’n arrogante opmerking dat hij er eigenlijk meteen wel uit mocht. De heren programmamakers spelen met je geest. Ze laten ze de beelden zien waarbij mensen het slechts uit de verf komen. Of de ene keer heel slecht en de andere keer heel goed.

Eigenlijk valt er dus geen pijl op te trekken. Ik vond gisteren Klaartje, de kunstenares, een ongelovelijke trut die nogal dwars lag. Maarja, wat hebben ze ons laten zien? Bij die gesprekjes die je tussendoor ziet, zal er ongetwijfeld een interviewer bij zitten die dingen vraagt. Maar die interviewer laten ze weg, en de antwoorde plakken ze waarschijnlijk handig aan elkaar.

En dan het gedrag van de mensen op het eiland.

Ook hier wordt waarschijnlijk handig geknipt en geplakt, maar toch zie je dat mensen voortdurend afspraken met elkaar proberen te maken, die ze vervolgens allemaal niet nakomen. De mannetjes willen de baas zijn en het zware werk doen, de vrouwtjes blijven een beetje op de achtergrond en houden zich met meer huishoudelijke zaken bezig.

Mooi ook om te zien hoe er eerst democratisch een leider wordt gekozen, maar hoe de andere mannetjes het daar eigenlijk niet zo blij mee zijn. De ene spant samen met de leider, en knappen dus eigenlijk samen het werk op. De ander vindt dat hij het véél beter kan, maar voelt dat niemand naar hem wil luisteren.

En zo zie ik dan dat we eigenlijk toch niet zo heel veel beter zijn dan de apen. Alleen zijn de apen er beter in. Als er eenmaal een leider is, wordt er tenminste naar die leider geluisterd.

Eigenlijk hebben wij nog een hoop te leren van die apen. Ben benieuwd hoe dat afloopt allemaal.

Op naar volgende week zondag!