Werchter 2004: de tekst

Sja, hoe ga je dat allemaal neerzetten? Er is in de afgelopen dagen zoveel gebeurd, dat ik de volgorde van gebeurtenissen kwijt ben, en waarschijnlijk ook de details. Toch maar proberen.

Woensdagavond na de voetbal vertrokken we naar Werchter. Dit na veel discussie over of dit nu wel zo slim was, en of de camping wel open zou gaan. Mijke en ik keken voetbal in Utrecht, om daarna door te rijden naar Tilburg waar de andere helft voetbal aan het kijken was.

We waren nog geen kwartier onderweg toen we erachter kwamen dat de kaas vergeten was. Terug dus. Terug voor de kaas? riep ik nog, maar U moet weten dat het grootste deel van de groep groot kaasliefhebber is. Haast overdreven liefhebber zelfs.

Er was dus een aantal kilo kaas ingeslagen (5 soorten), en die moesten persé mee. Ook wel begrijpelijk als het om die hoeveelheden gaat.

Hierdoor kwamen we vrij laat in Tilburg aan waar we mensen aantroffen die slaperig uit hun ogen keken. Bijna iedereen had nog even een dutje gedaan. Nadat er tien man om en om naar de w.c. was geweest, konden we dan eindelijk vertrekken.

Buiten werd er nog even gediscusseerd over wie in welke auto ging, en welke spullen hiervoor moesten worden overgegooid in andere auto’s. Uiteindelijk ging alles weer terug zoals het zat, en werden de mensen verdeeld over de auto’s waar nog ruimte was, geloof ik. Nouja, het hoort erbij, en is ergens ook wel lachwekkend :-).

Toen op weg naar Werchter. Er was iets met de ring van Antwerpen, waardoor het beter was om binnendoor te rijden. Dus dat deden we. Een aantal mensen moesten nog pinnen, dus stopten we bij elk bordje dat zou kunnen aangeven dat er een pinautomaat zat. De meeste pinautomaten deden het niet, of er zat een deur voor waar je alleen tijdens openingstijden door kon. Na 7 keer stoppen (of 8, dat is het detail dat ik vergeten ben), gaven we het op.

Maar het was wel even grappig om midden in Belgie, langs een weggetje waar je 70 mag (niet al te groot dus) te stoppen. Deuren open, muziek aan, en sigaretjes roken en Schulten Brau regelen uit de bierauto.

Uiteindelijk kwamen we volgens mij om half vier ofzo op de camping aan. Eerst nog wat geharrewar over mensen die niet op hun camping mochten. Wij wilden echter de andere camping op, maarja, de mensen stonden er met hun auto voor. Daar konden we niet langs.

Geen herrie schoppen en wachten leek ons het beste. En dat werd beloond: even later konden we zonder problemen het terrein op. We mochten de auto niet bij de tenten neerzetten om ze uit te laden, maar eigenlijk was dat toch niet zo ver weg. Helemaal toen we erachter kwamen dat er verderop nog een opening was, met twee le-vens gevaarlijke greppels. Vooral in het donker.

Affijn, toen de tent op zetten in het donker. En waar ik al bang voor was gebeurde: het begon te regenen. Razendsnel verdeelde Mijke en ik de taken, en binnen no-time was de tent opgezet, of in ieder geval veilig tegen het regenwater. Ik stond van onszelf te kijken. Wat een tempo.

Het werd al gauw weer droog, waarna het weer ging regenen, en waarna het weer droog werd. Dit zou het ritme van het hele weekend gaan worden. Regen, droog, regen, droog, regen, droog. Op het festival terrein viel het mee, maar bij de tent was dit het ritme.

Danny was overigens ook nog jarig. Toen we aankwamen hebben we ons inmiddels bekende verjaardagslied gedraaid bij de auto en gezongen. En toen kreeg hij zijn cadeau (alvast, hij was later jarig): een nieuwe tent. Ontzettend balen voor zowel Danny als ons, toen bleek dat 1 van de stokken stuk was. Gelukkig kon de tent toch nog opgezet worden, alleen kon de voortent nu niet worden opgezet. Althans, de verlenging daarvan. Je kon de voortent extra lang maken zeg maar. Dat deel kon je er gelukkig ook tussenuit ritsen, wat een stok bespaarde.

Toen alles stond werden de stoeltjes tevoorschijn getoverd en was het toch echt wel tijd voor een drankje. Het werd langzaam licht. Om half vijf ging iedereen de tent in voor een welverdiende nachtrust.

De volgende dag waren we, naar mijn gevoel, op tijd weer op. Voor twaalven althans, en dat is voor mij nog steeds een “vroeg” tijdstip in weekenden. Verbaasd keek ik toe hoe er een inmens ontbijt bereid werd. Ongelovelijk! Er waren eieren die gekookt of gebakken konden worden, de diverse soorten kaas (anderen hadden ook nog andere kaas mee), vruchtenkorfjes en vers brood. Fantastisch.

Toen iedereen voldaan was van dit feestmaal, werd de boel opgeruimd en kwam de drank te voorschijn. Er waren vaatjes “blauwtje” ingeslagen die op moesten. Verradelijk drankje. Je drinkt het als limonade, maar is wat alcoholpercentage betreft hetzelfde als bier.

De twee vaatjes waren er al gauw doorheen, en toen werd er overgestapt op het sterkere spul. Vodka en rum.

Er werden drankjes bereid voor op het dijkje. Dingen gemixt, wat meestal resulteerde in een mierzoet drankje. Ik nam meestal genoegen met de Schulten gebrauw (zoals we het zelf inmiddels noemden), maar dat was de laatste 3 slokken nogal lauw. Dat krijg je met die halve liters. Dus zo nu en dan een slokje van het zoete spul kon mij ook wel bekoren.

Er werden plastic frisflessen gebruikt om de drank in te mengen die vóór de ingang op moesten zijn. En er werden 2 liter bar le duc pakken gebruikt om pure rum of vodka in te gooien, voor op het festival terrein zelf.

Gek genoeg kreeg je deze pakken zonder problemen mee naar binnen. Niemand die controleert wat er in die pakken zat. En waarschijnlijk wisten ze allemaal wel dat het drank was. Glas mocht echter niet, hoewel we dat toch tot tweemaal toe naar binnen hebben kregen, aangezien ook tassen nauwelijks gecontroleerd werden.

En toen was het biertjes drinken, muziek kijken, muziek luisteren, en lachen met elkaar. Na een tijdje vergeet je de muziek af en toe, en zit of lig je gewoon lekker in het gras. Soms wat minder lekker als het fris is.

De eerste dag ging ik met ontzettende zere voeten weer terug naar de tent. Dacht dat ik de tent nooit zou halen. Later zou blijken dat de zere voeten alleen maar erger zouden worden.

Een goddelijk gevoel toen ik eenmaal in mijn tentje lag en de voetjes tot rust kwamen. Ik viel als een blok in slaap en sliep dwars door de generatoren en muziek van de buren heen.

Als ontbijt hadden we nu de left-overs van de bbq van vrijdagavond. Er waren nog hamburgers over, en veel, veel kippenpootjes en -vleugeltjes. Tjerk was aan het bakken en bakken, en bakte gewoon dwars door de regen heen. Hij had dan ook een prima en schitterend geel regenpak dat een flinke storm op zee nog zou doorstaan. Wij smikkelden, buiten of in de tent, van de chickies.

Vandaag was de dag met bands die ik wel graag wilde zien: Korn en Metallica. En vandaag was ook de dag dat ik nog even een lesje festivallen kreeg. De rest van de groep was namelijk bang dat het erg druk zou worden bij Korn, en hoefde het ook niet zo nodig te zien.

Zij gingen naar de Sugababes en Nelly Furtado. Ik had niet zo heel goed gekeken op het programma, want ik kwam er achter dat ik een groot deel van de Sugababes nog wel mee kon pikken. Dus ik liep een kwartier later ook naar de kleine tent, om daar mijn vriendjes weer op te sporen.

En daar zat hem de kneep: dat opsporen is behoorlijk onmogelijk. Zeker als je telefoon over is geschakeld op dat verrekte Mobistar, dat kennelijk behoorlijk over belast was. In het begin kwam 1 op de 10 berichten door, maar al gauw werd dit 1 op de 30, waardoor je het telkens weer opgeeft. Nog maar eens lopen en kijken dan.

Toen de Sugababes bijna af waren gelopen vond ik ze eindelijk. Een kwartier later zou ik alweer weg moeten om naar Korn te gaan. Maar, zo beurde ik mezelf op, ik wist nu in elk geval waar ze zouden zijn!

Ik ging naar Korn, en zag de band nu van dichterbij dan waar we normaal stonden. Het was helemaal niet zo druk, en het concert was leuk!

Toen Korn was afgelopen zou het nog drie kwartier duren voordat Metallica zou aftrappen. Bovendien zou Metallica erg lang spelen, dus ik kon daar ook wel wat later komen. Nog even terug naar de vriendjes dus.

U raadt het al: ze waren verhuisd. Kon ik ze wéér niet vinden, en het netwerk van Mobistar was overbelaster dan ooit. Uiteindelijk vond ik ze toch, op aanwijzing van de smsjes die uiteindelijk toch binnenkwamen, en bleek dat er nog wel wat mensen naar Metallica wilde. Met z’n vieren gingen we heen.

Daarna zijn we volgens mij vrij snel terug gegaan naar de tent. Eenmaal buiten gekomen bleek dat meer mensen dit plan hadden opgevat. Er stond een ontzettende file. Er werd ongeveer 1 stap per 5 minuten gezet. En pas toen we eenmaal op de doorgaanse weg naar het dijkje waren, werd dit tempo wat opgeschroefd. We hebben er zeker een half uur langer over gedaan op deze manier.

Wederom viel ik als een blok in slaap in de tent. Heerlijk.

De volgende dag wilde Anne graag Franz Ferdinand zien. Slim als hij was, zat hij de rest van de groep op te jutten dat we naar Daan moesten, dat was helemaal geweldig! Het optreden waar iemand heen wil, wordt namelijk altijd gemist.

Op het moment van vertrek, moeten mensen zich nog even omkleden, tanden poetsen, drank mixen, of naar het toilet. Hoe dan ook: we missen het bijna altijd.

Toen we goed en wel onderweg waren naar Daan bekende Anne dat hij geen flauw idee had wie of wat Daan was. Geen minuut te vroeg arriveerden we bij Franz Ferdinand, wat inderdaad leuke muziek was.

Daarna zijn we nog even gebleven. Kwam mooi uit, want ik wilde Joss Stone nog wel even zien. In het boekje had ik gelezen dat ze erg mooi was, en ook wel aardig kon zingen. Precies iets voor mij. Maar zo mooi was ze niet, althans, het was niet goed genoeg te zien op het scherm. Het zonnetje scheen wel heerlijk, en daar genoot ik dan ook meer van.

We gingen door met Moloko, Muse en Lenny Kravitz. Tijdens Lenny waren Mijke en Tamara zo moe, dat ze liever naar huis gingen. Ik was de uitputting ook nabij, en vond het dus verstandiger mee te gaan. Weer die file zou ik niet zo goed trekken, en bovendien was Lenny een beetje saai. Beetje jamsessies maken van 10+ minuten. Hey, als ik dat wil horen ga ik wel naar je concert! Bekende liedjes willen we, en mee zingen willen we.

Achteraf hoorden we dat het er niet veel beter op was geworden na ons vertrek. Verstandige beslissing dus, vond ik van mezelf.

De laatste dag, zondag, was de dag van het Experiment. Ik kwam er achter dat PJ Harvey een vrouw is, en dat Roy Paci erg leuke muziek is. Daar moet ik ook eens meer van hebben trouwens. Air heb ik gemist, hoewel ik dat wel wilde zien. Maarja, het viel nogal samen met Placebo.

Het experiment zegt U? Ohja. Vandaag zou ik Envedra’s proberen. Volledig legaal, gewoon te halen bij de smartshop. Hoewel ik had begrepen dat ze tegenwoordig al wat minder makkelijk te krijgen zijn, en niet elke smartshop ze meer verkoopt. Whatever, iemand in onze groep had genoeg voor ons allemaal.

Uitwerking volgens deze bekende: energie, en geen honger meer. Oorspronkelijk was het dan ook ontwikkeld om vrouwen te helpen afvallen.

Ik kreeg er gelijk twee in mijn handen gedrukt. Nouja, ze zal het wel weten dacht ik. Mijn zere voeten verdwenen als sneeuw voor de zon, en een derde kon ik dan ook wel gebruiken vond ik.

Ging allemaal prima. Heerlijk staan dansen op David Bo.. ehhh…. 2 many DJ’s. En genoeg energie om probleemloos de weg naar huis te lopen.

En weer viel ik als een blok in slaap, tegen alle verwachting in. Het deed me weinig schadelijks dus, die envedra. Had niet anders verwacht ook, eigenlijk. Geinig detail is ook dat je haren extra gevoelig worden. Als iemand anders door je haar kroelt voel je dat “in” je hoofd lijkt wel.

De volgende dag stond ik fris als een hoentje weer op. Als een berg tegenop ziend tegen al dat inpakken en opruimen. Daar heb ik altijd zo’n hekel aan. Als we weggaan, wil ik ook snèl weggaan. Niet eerst allerlei dingen opruimen en regelen. Het liefst flikker ik alles zo in de achterbak en weg ermee. Maarja, zo werkt dat niet.

Het opruimen ging gelukkig voorspoedig en snel genoeg. Na het ontbijt waren we een uurtje bezig denk ik, en konden we vertrekken. Op weg naar de Mac, want dit was traditie.

En in de auto kreeg ik het zwaar. Erg zwaar. Een kater die ik eerder nog niet had meegemaakt dit weekend maakte zich meester over mij. Had het gevoel dat ik elk moment zou moeten uitstappen om e.e.a. te lozen, maar gelukkig hield ik alles binnen.

Ik was niet de enige met problemen, hoorde ik, en de schuld werd dan al gauw toegewezen aan de envedra. Bij de mac wist ik nog een salade naar binnen te werken en daarna ging het eigenlijk alleen maar beter. Zelf denk ik dus eerder dat het kwam door een gebrek aan ontbijt (twee crackers met kaas). Of een combinatie.

Al met al een geweldig weekend gehad dus. Het weer had wat beter gemogen, hoewel het voor mij ook niks is om continu in 25 graden zon te zitten. Zou ik ook gek van worden. Zonnesteek, ongetwijfeld.

Volgens jaar weer mee, alleen weet ik wel dat ik nu ga trainen. Sowieso hadden Mijke en ik het plan opgevat om twee maal per week een uur te gaan wandelen. Leer ik gelijk Amsterdam wat beter kennen. En het is stukken goedkoper dan die dure fitnessruimte!

Mochten we dat volhouden, dan kunnen we altijd nog gaan fitnessen. Anywayz, wat ik zeggen wou: volgend jaar dus meer trainen. En minder gewicht meenemen, dat zal ook wel helpen. Want die pijn in de voeten is echt niet prettig. Niet grappig meer. Vraag me dan ook af hoe ik dagen als Forever Young heb doorstaan.

Wat camperen en drank gebruik betreft was het perfect. Geen enkele dag een kater, behalve de laatste dag dan, maar die was eigenlijk ook wel snel weer weg.

Kortom: volgend jaar weer.

Update: Vergeet ik helemaal te vertellen over het steek incident. Volgens mij hoorde ik dit nieuws zaterdag- of zondagavond. Iedreen in onze groep was zeer geschokt. Je gelooft je oren niet als je dit soort berichten hoort. Een nekslag voor de mensen die dit geflikt hebben.