Tijd het voor-het-slapen-gaan gesprek kwam het vrouwenkijken en vrouwen keuren naar voren. En hoe bedreven wij daarin zijn. Wij, als groep, die regelmatig zitten te posten achter het raam van Swaf.
En als je het eens van een afstandje bekijkt, is het misschien inderdaad wat overdreven. Waar we ook mee bezig zijn, onze sensoren spotten altijd direct vrouwlijk schoon als het langskomt.
Als we aan het schaken zijn bij het raam (want de tafel is beschilderd als schaakbord), of bezig zijn met diepgaande gesprekken, wordt er altijd even gepauzeerd als er een groepje jongedames langswandelen die er fysiek niet onaantrekkelijk uitzien. Niemand voelt zich beledigt hoor, als je een diepgaand gesprek even onderbreekt voor deze visuele tussenstop.
Maar vaak wordt het voorbijkomend “vlees” ook uitvoerig gekeurd. En kijk, dat snappen vrouwen niet helemaal. En als ik er over nadenk, is het eigenlijk ook moeilijk uit te leggen.
Ik ben er dan ook van overtuigd dat er een soort van lompheid inzit, die je zover kunt doorvoeren, dat het humor wordt. Je kunt elkaar even aantikken, of even met z’n allen een blik werpen, maar soms is het gewoon geestig er nog even een kwartier over door te discusseren.
Voorbeeld.
Vorige week, of twee weken terug misschien, zaten wij weer bij ons raampje. Aan de overkant gingen er (erg) jongedames naar binnen. Even later hingen ze uit het raam. Aangezien we onbeschaamd naar ze kijken, leek het me net zo netjes om even naar ze te zwaaien. Vrolijk zwaaide ze terug.
En sja, in de ogen van een lompe vrouwenspotter ben je dan natuurlijk botergeil, en wacht je gewoon op ons om even keihard verwend te worden!
Dus we spraken af dat, als ze nog eens uit het raam zouden hangen, we ze zouden ver-eren met een bezoekje. Heel stoer zeiden we dat.
Ondertussen weten we allemaal dat dit nooit gaat gebeuren, en dat de hele groep stilvalt als het betreffende meisje langs zou komen en “hoi” zou zeggen. Het is dus puur de humor waar het om gaat, denk ik. Gewoon zo lomp maken, dat je er om kunt lachen.
Zo heb ik ook regelmatig van zulke gesprekken met Ton. Ton is onze opa bij de muziek. Het oudste lid, en inmiddels de vijftig al een aantal jaren gepasseerd.
Bij een optreden wil het wel eens voorkomen dat we er een tijdje moeten wachten. Of dat we er gewoon de hele avond zijn, zoals op carnaval. Op bijzonder serieuse toon bespreken we dat de meiden die hier lopen nu eenmaal automatisch onze prooi zijn. Hadden ze hier maar niet moeten zijn.
Allemaal onzin natuurlijk. Ton is al jarenlang getrouwd. Ik heb een vriendinnetje thuis waar ik uiteraard trouw aan blijf. En de bezette jongens achter het raam bij Swaf zijn vaak ineens niet meer zo enthousiast over voorbij lopend schoon als hun vriendin in de buurt staat.
Al met al onverklaarbaar dus. Maar naar mijn mening een stuk onschuldiger dan het misschien overkomt op mensen die dit niet zo gewend zijn. Mensen als mijn vriendin :-). Of daar weer vrienden van.
Ik kan er hartelijk om lachen in ieder geval. Het zou alleen jammer zijn als mensen er de onschuld niet van in zouden zien. Hoewel ik me dat dus wel kan voorstellen. Welnu, misschien helpt dit iets ;-)
