Door het natte, stromachtige weer, reed ik de Jan van Galenstraat uit, op weg naar de ring. Dit stuk is altijd ontzettend druk met auto’s, hele rijen staan er te wachten tot ze eindelijk de ring op mogen. Zodat die vervolgens nogal druk raakt.
Als motorrijder kun je er prima langs. Er is best veel ruimte, dus het is een koud kunstje om vooraan te staan bij het stoplicht. Erg veel hinder heb ik dus niet van de auto’s.
Vandaag stond er een motorrijder voor me, toen ik achteraansloot in de rij. En daarvoor stond een golfje. Politie.
Ik vond dit niet echt een reden om de auto’s niet in te halen, maar vroeg me af wat de motorrijder voor me ging doen. Op een bepaald moment stond hij stil. Er was een overgang, een zebrapad, maar ik zag verder niemand. Was druk aan het kijken naar de motor en wat de auto’s gingen doen.
Vanuit bijna stilstand haalde ik de motor rechts van me in. En toen begreep ik ineens waarom hij stil stond (of heel zacht ging, dat weet ik niet meer). Ineens zag ik een heel klein kinderfietsje van rechts aankomen, over het zebrapad. Zo klein, dat het fietsje met gemak verscholen ging achter de grote BMW GS 850.
Dat was schrikken. Boel schrikken. Ik had het kind op het fietsje met geen mogelijkheid kunnen zien, denk ik. Ook achteraf ben ik daar van overtuigd. Het was niet zo zeer onoplettendheid.
Het was meer het ingebakken motor-instinct dat je langs de auto’s moet rijden als de kust veilig is. Waarom wachten als je kunt rijden?
Gelukkig was ik allang voorbij het zebrapad toen het kind kwam waar ik reed. Geen botsing. Had er niet aan moeten denken wat er dan gebeurd was.
En zo word je dan weer even met de neus op de feiten gedrukt. Het blijft een gevaarlijk spelletje, zo in het verkeer. Er blijft altijd een onberekenbare factor.
Een levensgevaarlijke onberekenbare factor.
Ja, Roland.. Dat zijn van die grappen die je in de stad meemaakt. Ik kan er ook wel honderduit over vertellen.. maar dat begrijp je ook wel. Binnen de bebouwde kom (en dan niet op doorgaande wegen) is het bijna niet te doen om alles te zien.
Regelmatig staan er vrachtwagens zodanig dat ik niet rechts kan kijken, dus dan ga ik met 10 er langs.. en dan nog VOL in de ankers als er iemand aankomt. Zeker in de straat waar ik woon (deze is doodlopend, weet je nog?) spelen de kinderen lekker op straat. Dus ik rijd meestal in mijn 1 stationair er doorheen. Beentjes van de stepjes..
en toch ben ik al een keer over een bal heengereden en liep een kind gewoon de weg op en ging een tekening maken. Pas toen ik toeterde keek ze op en schrok ze..