(Geen) bruiloft

Da’s toch gek hoor. Moet me toch even van het hart.

In het leven heb je vrienden, vrienden, geliefden en kenissen geloof ik. Vrienden, waar je van op aan kunt, zonder dat je ze altijd hoeft te zien. Waar je grote geheimen en problemen mee deelt. Gewoon een gevoel is dat, dat je weet dat het goed zit. Je vertrouwt ze volkomen.

Vrienden omdat je ze regelmatig ziet, maar nu eenmaal niet dat gevoel hebt. Gewoon, door omstandigheden. Omdat je nooit ècht met elkaar gepraat hebt, omdat daar bijvoorbeeld nooit echt de gelegenheid voor was. Maar toch zie je ze steeds terug: bij feestjes, bij kampvuurtjes aan het Ijsselmeer, bij verjaardagen en bij andere vrienden.

Dan heb je nog geliefden. Daar heb je er wat minder van denk ik. Famillie en mijn vriendinnetje reken ik hier onder. En er zijn denk ik ook wel wat mensen die tussen geliefden en vrienden inzitten. De 1 komt heel dicht bij geliefde, de ander zit iets verder dan vriend.

En dan heb je kenissen. Daar kun je kort over zijn. Mensen die je kent van naam en gezicht, maar waar je verder eigenlijk niets mee hebt. Je zegt ze gedag, en in een dronken bui in de kroeg heb je misschien eens een goed gesprek. Om die de volgende dag weer te vergeten en de relatie zo te houden.

Tot zo ver de verschillen.

Stel nu, zo’n vriend die je bij feestjes ziet, gaat trouwen. Dan zijn daar ook een hoop andere vrienden bij. Uit beide categorieën. En zelfs die van meer-dan-vriend.

Zo’n bruiloft is dan een half jaar (als het niet meer is) van te voren bekend. Er worden plannen gemaakt om wat leuks te doen, als je met je vrienden in de kroeg zit, of met ze op vakantie bent. De bruiloft is vaak gespreksstof in ieder geval. Langzaam leef je naar het moment toe dat het koppel gaat trouwen.

De dag van het vrijgezellenfeest komt. Als vanzelfsprekend krijg je ook een brief, en doe je mee. Lekker ravotten en bieren met een grote groep vrienden, vrienden en kenissen.

Tot ineens het bericht komt dat je niet bent uitgenodigd voor de bruiloft. Dat het toch niet een kwestie van vergeten was, maar dat het wel klopte zo’n beetje.

Dan kan ik zeggen, da’s kut. Ik begrijp het wel, het is mensen hun goed recht om verjaardag-vrienden niet uit te nodigen. Kan me voorstellen dat je op die manier ook een hoop geld en rompslomp bespaart.

Maar, ik had het gewoon niet verwacht. Al die tijd was ik er vanuit gegaan dat ik erbij zou zijn. Dat het 1 van de leukste en beste feesten van het jaar zou worden. En dat het misschien een kans was om verjaardag-vrienden wat meer als goede vrienden te maken.

Niet dus.

Het grote feest gaat aan mijn neus voorbij, en de rest van de vrienden zullen er nog lang over napraten. Het is misschien kinderachtig, maar het voelt een beetje als outcast. Zoiets.

Nogmaals, even goede ‘vrienden’. Aan de trouwenden ligt het niet, denk ik. Gewoon aan de relatie die je met elkaar hebt.

Maar, dus toch is het jammer.

Voor mij.