Uit het oog, uit het hart

Uit het hart uit het oog.

Jawel, die uitdrukking kennen we allemaal wel natuurlijk. Zie je iemand niet meer, dan denk je er ook niet meer aan. Daarvan zijn er genoeg voorbeelden te noemen. Famillieleden die je alleen bij trouwerijen of begravenissen ziet. Klasgenoten waarvan je de naam niet eens meer weet. Collega’s van die vorige baas die je nooit meer ziet, simpelweg omdat je er gewoon niet meer komt.

Maar hoe zit het eigenlijk andersom?

Mensen waarvan je weet dat het eigenlijk altijd wel goed zit? Mensen die je niet persé vaak hoeft te zien, om toch een gevoel bij te hebben van hechte vriendschap. Waar je het gevoel bij hebt dat je eigenlijk altijd wel bij ze aan kunt kloppen.

Vandaag was ik op bezoek bij Paula. Even bijkletsen. Er zijn een hoop dingen gebeurd, een hoop dingen die we allebei niet van elkaar wisten. Er komen andere dingen in je leven, andere dingen waar je het druk mee hebt, andere dingen waardoor je elkaar niet meer elke dag ziet. Zoals vroeger.

Dan is het dus ook onvermijdelijk dat je uit elkaar groeit. Daar hadden we het in het begin van de avond over. We vinden het allebei ontzettend jammer om niet meer op de hoogte te zijn van elkaar. Niet meer precies weten waar de ander zijn dagen mee vult, wat er nieuw is of nieuw aan gaat komen, en welke grote problemen er misschien spelen.

Maar eigenlijk, dacht ik later, eigenlijk maakt het niet zo gek veel uit. Als het gevoel maar goed zit. Vind ik dan. Als ik wat gevoel betreft maar voel dat het eigenlijk nooit stuk kan.

En dat gevoel hèb ik. Een plekje in mijn hart dat er nooit meer uit kan. Uit het oog, misschien, maar uit het hart, nooit.

Hoeveel mensen kennen we eigenlijk die nooit meer uit het hart gaan?

Uit het oog.

Nooit uit het hart.