Paniek

Om 22:00 moeten we verzamelen voor een optreden.

Dus ik was begonnen met het aankleed ritueel. Echter was de plek waar mijn pak altijd hangt dit keer leeg. Ik keek nog eens goed, ja, weg. Hangt er niet.

Paniek.

In het café laten liggen! Sukkel dat je d’r bent! DENK NA. WELK café dan? Nee, dat kan toch niet. Ga toch niet met mn pak naar het café, dan weet ik gewoon dat ik hem verlies.

Maar waar is ie dan? Henco, Henco heeft hem vast. Heb ik vast lopen zeiken dat hij hem maar mee moet nemen. Want ik vergeet hem ook altijd in de was te gooien namelijk.

Eens rondbellen of er nog reserve pakken zijn, anders heb ik helemaal niets als ik kom. Beter mee verlegen dan onverlegen, zeg maar.

Ineens sijpelde er iets verstandigs door mijn hersenadertjes. Harold. Harold had ik ook eens een pak mee gegeven. Hoe zag het tasje er ookalweer uit? Geen idee. Wanneer heb je dat dan gedaan? Was dat de vorige keer, of was dat de keer daarvoor alweer?

Geen idee.

Misschien maar even bellen. Nummer bestaat niet meer. Shit, heb ik zijn vriendin er nog in staan? Jah! … En neemt nog op ook.

Harold, heb jij mijn pak?
– Jaaa…

WHOEI!

WHOEI WHOEI WHOEI!

Da’s pas een opluchting.