Klein hoekje

Ja, daar zat dat ongeluk dus.

Op de één of andere manier was de lowlife met het stokje gisteren nogal hard handig onderuit geveegd door de straat. Geland op de tanden, en dat doet zeer.

Ziet er ook niet charmant uit, overigens. Die mond op mond beademing kon ie wel vergeten op deze manier. Hij ging flauwvallen, zei ie, en dat deed ie ook.

Nu werd het wel tijd om de paniek toe te laten nemen. 112 bellen. Niet handig met een nagenoeg lege batterij. Telefoon viel uit, maar ik had wel al kunnen melden waar we waren.

Inmiddels was Jurian al weer bij, en hij vond dat 112 maar onzin. We besloten om naar de eerste hulp te fietsen om daar te laten kijken naar het resultaat van deze confrontatie met de straatstenen.

Wat ze nou precies gezegd hebben weet ik niet meer, maar we stonden even later weer buiten. Dat er niks aan gedaan kon worden. Ofzoiets.

Het gaat nu al beter. Na wat sms-en over en weer, bleek het toch handiger om gewoon even te bellen. Hij klonk net als anders. De tanden zitten weer vast, en er moet waarschijnlijk een kroon komen voor de gesneuvelde.

Ook kreeg ik te horen dat dit hele gedoe kwam door een manouvre van mij, waardoor hij plotseling moest uitwijken. Maar dat durf ik te betwijfelen. Daar weet ik niets meer van.

Geen tequilla meer, zeg ik dan. Troep.