Month: November 2002 (Page 3 of 4)

When you’re in need of love, who give you care and attention

Nog nooit in mijn leven heb ik me zo hoeven vergissen in iemand denk ik. Of misschien is er nog nooit zo’n groot verschil geweest tussen wat de één vrienden zijn vindt, en wat de ander ervan vindt.

Voor mij is vrienden zijn, goede vrienden, iemand die je kunt vertrouwen. Waar je op kunt steunen. Waar je mee kunt lachen, feesten, uitgaan, maar waar je ook kunt huilen als het moet.

Vriendschap kost ook moeite af en toe. Want wie kan je nou kwader maken dan een goede vriend? Als je het niet eens bent met elkaar, laat je het niet zomaar zitten. Het gaat tenslotte om je vriend, dat is belangrijk, dus het moet uitgepraat worden!

Dat heb ik dan. Als ik iets stoms heb gedaan tegenover een vriend of vriendin, dan wil ik daar over praten. Hey sorry, verkeerd gedaan, maar het zal nooit meer gebeuren. Dat probeer ik dan.

Daar heb je credits voor opgebouwd bij elkaar. Je weet, als goede vriend zijnde, zelf wel hoe fout je zit. Of hoe fout de vriend zit.

Dat iemand beweert om vrienden te zijn, en dan gewoon wegloopt als het even te zwaar wordt, dat kan ik niet begrijpen. Dat gaat er bij mij gewoon niet in. Misschien is diegene te stoer ofzo, om toe te geven, denk ik dan. Misschien voelt diegene zich dan afhankelijk, of klein, of zielig.

Da’s nu juist het mooie van vrienden. Die vinden je nooit zielig of klein. Zelfs al weet je het even niet meer, die helpen je dan gewoon. Zo hoort dat.

Een vergissing als deze is zeer pijnlijk, kan ik u melden. Ik moet het kwijt. Weet niet hoe. Misschien helpt dit iets, maarja …

Gelukkig heb ik vrienden, waar ik dingen kwijt kan.

Friends will be friends.

Volgende poging.

Update: Om eventuele verwarringen te voorkomen, dit is dus de tweede poging dan dus die derde december dus.

Terwijl van Inkel slap aan het ouwehoeren was, of prijzen aan het weggeven, kwam zij de coupé binnenlopen bij Amsterdam Sloterdijk. Aangenaam verrast keek ik meteen om me heen om te zien waar haar gezelschap was.

Die was er niet.

Puur toevallig kwam ze naast me zitten. Ik herkende haar natuurlijk vrijwel direct. Geen idee of dat wederzijds was. Helaas zat ze niet tegenover me, waar ook ruimte genoeg was.

Al gauw begon ze te frummellen aan wat snoertjes. Ik herkende het driehoekkig witte dingetje. Ze had ook een Nokia, waar deze handsfree set voor geschikt was.

Even later pakte ze e-mails. E-mails met attachments, die blijkbaar doorgelezen moesten worden. E-mails die bij KLM vandaan kwamen. Blijkbaar werkt ze daar, ofzoiets. Zou ze dan toch aangenomen zijn?

Op een gegeven moment zag ik haar tikken. Precies op dezelfde maat als mijn muziek. Waarschijnlijk had ze dezelfde zender op als ik. Een grote glimlach kon ik niet onderdrukken. Een glimlach die ze haast wel gezien moet hebben, en ze moet haast wel geweten hebben waarom ik glimlachde.

Dat was zo’n beetje de enige kans ook verder. Had ze tegenover me gezeten, dan had ik 538? kunnen vragen. Nu was contact bijkans onmogelijk.

Maar okay. Als ik haar zo’n beetje om de twee weken tegen kom in de trein, is dat voor mij een goede reden om voorlopig nog even niet met de motor naar Amsterdam te rijden.

Tot over twee weken, meisje!

Daar gaat de alcoholloze maandag.

Morgen herkansing. Voeren we de alcoholloze dinsdag gewoon in.

Met mijn broodje zalm in mijn hand liep in de stationshal uit van Centraal Station. Door mijn radio 538 heen hoorde ik Mag ik je iets vragen?

Er vanuit gaande dat het niet voor mij was, sloeg ik linksaf om mijn weg te vervolgen naar Woedend!. Ik hoorde nogmaals dezelfde vraag, maar werd nu ook aangetikt.

Dit was al de tweede vandaag. De vorige kwam om geld vragen (wat de meeste doen) toen ik geld wilde gaan pinnen. Daar heb ik al helemaal een hekel aan. Oprotten.

Nu ik werd aangetikt werd het wel erg persoonlijk. Ik keek om, en in een flits van een secode zag ik het gezicht van de jongen. Hij leek me student. Vast een lang interview vanwege een of ander onderzoek wat hij wilde houden.

Geen zin. Geen tijd. Ik ben aan het ontbijten en ik moet naar m’n werk. Laat me met rust. Ik bromde een HMM en schudde met mijn hoofd om aan te geven dat ik er geen zin in had. Ondertussen liep ik onbeschoft door.

Een paar stappen later begon ik te twijfelen of ik dit gezicht niet kende. Volgens mij wel. Volgens mij was het Stephan.

Woensdag is hij vast bij de jamavond, dan zal ik het even checken. Maar voor nu alvast: sorry :-).

In mijn gedachten fotografeerde ik de terugrijs al. Het zag er best mooi uit zo, vanuit het trein, over de vlakte met een zonnetje erbij. Dan weer eens een dorpje, wat langzaam steeds meer dorp werd. Een woonwijk ging over in een grasveldje, en de afstand tussen de boerderijen werd steeds groter.

Mooi, zo’n compact cameraatje, gewoon om leuke dingen onderweg te forograferen. Die je altijd makkelijk bij je steekt.

Die wil ik. Al een tijdje, maar nu ik bij Tweakers Pricewatch had gezien dat ze ook bij MediaMarkt werden verkocht was de beslissing niet zo heel moeilijk weer. Als ik vandaag op tijd wakker werd, zou ik (voor de zesde achtereenvolgende dag, maargoed) een reisje naar Amsterdam ondernemen.

Dat kostte me 7,50. Want ik vond dat ik het stukje van Amsterdam CS naar Amsterdam Bijlmer niet hoefde te betalen. Het was namelijk een grote chaos bij de NS natuurlijk, en bovendien was de metro gratis geweest door mijn abbonement.

Maar ik wilde de trein. Vast een stuk sneller.

Niet dus. Niet alleen mocht ik niet gratis, maar de mevrouw tegenover me vertelde me dat het niet zo heel veel meer scheelt of je nu met de trein of met de metro gaat.

Lekker dan.

Eenmaal aangekomen bij de Mediamarkt kwam alles me weer bekend voor, hoewel ik er pas voor de derde keer kwam. Ik liep in één keer door naar afdeling Digitale Camera’s, alsof ik er elke dag kwam.

Geen Mustek Mini 3 te vinden. Misschien boven, bij de computer afdeling.

Een hoop webcams, die tevens als cameraatje konden dienen (de Spycan, en de l’Epsilon (ofzo?)). Maar niks geen Mini 3.

Bij navraag bleken ze hem wel gehad te hebben, maar nu kwam ie dus niet meer.

Lekker dan.

Dan maar een headsetje voor mijn Nokia kopen. Kan ik in ieder geval radio luisteren op de terugweg. En heb ik tenminste nog iets gekocht.

Drie uur verspilde moeite op de zaterdag.

Volgende week kom ik maar niet op tijd uit bed.

Paul is geld aan het inzamelen. We zitten al op 70 euro.

Als Mark zijn hoofd kaalscheert met een epilady, kan hij dus 70 euro verdienen. Maar hij doet het niet.

Watje.

Update: We hebben net besloten dat hij ook zijn schaamhaar mag afschreren. Het bedrag blijft gelijk natuurlijk.

Ik weet nu dat er salsa wordt gedraaid en gedanst in de kroeg naast Woedend! … En dat de treinen niet rijden als de stroom uitvalt. En dat de bank prima slaapt voor 4 uurtjes.

En hoe het is om als eerste te zijn :-).

Wat die gozer allemaal voor vakantiefoto’s heeft …