Month: October 2002 (Page 3 of 5)

Mijn dagelijkse reis naar Woedend! begon dit keer wat later, door een motorles ervoor. Ik wandelde de centrale stationshal uit met mijn broodje in de hand, en sloeg als gebruikelijk links af.

Daar kwam een moeder met kind me tegemoed. Het kind probeerde haar eigen kinderwagen voort te duwen, maar ze was net iets te klein. Ze kon bij de handvatten, maar daardoor kantelde het wagentje iets naar achter.

De moeder probeerde mee te sturen. Toen er van achter een tram aankwam, waarschuwde ze het kind. Moeder stuurt nog steeds mee. Het kinderwagentje begint op 1 wiel te rijden, omdat de moeder meer naar rechts wil, maar het kind de wagen nog steeds vast heeft.

Paniek slaat toe. Moeder pakte de wagen bij beide handvatten en zet het hardhandig recht op de grond neer. Er komt een tram aan, luisteren nu! riep ze tegen het kind.

Nu liepe ze keurig over het voetgangerspad, voor zoverre je daar van een voetgangerspad kunt spreken. In ieder geval zat er ruim anderhalve meter tussen kind en moeder en de tram. Mijns inziens ruim voldoende om de tram zonder enig probleem te laten passeren.

Waarschijnlijk kon het, naar schat ik, 4 jarige kind de situatie beter inschatten dan haar moeder.

Ik liep door. Stak over, en kwam bij de coffeeshop uit die ‘s ochtends vroeg al geopend is, en ook dan vaak al bezocht wordt. Links af, de weg volgen, langs het VOC restaurantje. Verderop de brug over.

Hier kwam ik een gezinnetje tegen. Ik zag de vader zijn arm op te steken om ergens naar te wijzen. Hij wees naar de huizen in de straat waar Luna spoedig komt te wonen. Hij zei tegen zijn dochter dat de huizen naar voren komen. Zie je dat?

Ja, misschien zijn het wel oude huizen. Misschien hebben ze krukken nodig!

Logisch natuurlijk. Ondersteuning, dat is wat er hier mist. Toen pappa zijn been brak bij het skieën had ie ook krukken nodig. Anders zou ie omvallen.

Dus waarom zou dat niet met huizen kunnen? Gewoon krukken eronder. Probleem opgelost.

Dat gemeente Amsterdam daar nou niet aan gedacht heeft.

Sja, zo’n vlag moet je ook niet laten hangen aan je feesttent. Dan neemt Rolandow hem mee als ie om een uur of één naar huis gaat.

Maar bedankt hoor. Hij staat best aardig.

Altijd als ik er een cd ingooi, maakt niet uit welke, altijd is er commentaar. Het is oudbollig, het is herrie, het is Nederlandstalig. Opzich argumenten die niet per definitie slecht zijn, maar hier dus wel.

En nu … bart doet er wat in .. en ik hoor niks. Helemaal niks.

Michael Jackson.

AUW!

Even wat mensen bellen om te informeren wat ik gisteravond allemaal heb gedaan. Het was gezellig, hoorde ik.

Bedankt voor de gezellige avond dan, Jur! :)

Het weer was kut.

Maar wel lekker gereden opzich. Opzich goed genoeg om te kunnen slagen, ware het niet dat ik het laatste stukje een foutje maakte.

Een stuk voor we de snelweg gingen (nog op de proviciale weg) wat de lang aan de linkerkant blijven hangen. Ik wilde voorbij een busje, maar wist niet of ik het zou halen. Te lang getwijfeld dus.

En op de snelweg, invoegen, knipperlicht aanlaten, en zo door naar de linkerbaan. Ik had wel goed gekeken enzo, maar het schijnt dus dat je eerst je knipper uit moet doen. Effies op de rechterbaan, de boel goed bekijken, en dan naar de linkerbaan om eventueel in te halen.

Nouja. Dat zijn wel dingen die ik kan onthouden voor woensdag. Wordt gewoon slagen dus.

Hoop ik.

Bij station Zaandam kwam hij de coupé binnenlopen. Hier gaan we zitten! riep hij, en hij ging tegenover me zitten. Ik ga bij het raam, zei hij terwijl hij doorschoof en schuin tegenover mij kwam te zitten.

Komt er nog een conducteur? vroeg hij aan zijn moeder terwijl hij het kaartje al in de aanslag had. Zijn moeder dacht van niet. Dat was jammer.

Het mannetje was erg wijs, vond ik. Klein, maar alles wat hij zei kwam er foutloos en overduidelijk uit. Conducteur, dubbeldekker, allemaal woorden zonder te hakkellen en zeer zeker van de betekenis van het woord.

Later op de reis zei z’n moeder ineens, nog één nachtje slapen, en dan? Alsof de hele wereld het moest weten riep het jongetje dan ben ik jarig! Dan word ik vijf! Niet vier hoor, nee, vijf!

We kwamen station Amsterdam Centraal binnenrijden. Hij zag de treinen die op de verschillende sporen geparkeerd stonden. Kijk mam, wat een hoop treinen! Die hebben allemaal vertraging.

Hij zat er niet eens zo heel ver naast.

Inmiddels had hij ook al uitgevogeld wanneer ze er nou uit moesten. Toen de trein ging stoppen voor Amsterdam Sloterdijk informeerde hij bij zijn moeder of ze er al uit moesten. Nee, de volgende pas.

Ja, maar dan moeten we wel eerst helemaal stoppen, zei hij zeer wijs.

Nu is het vaak zo dat er vóór Amsterdam CS al gestopt wordt om even te wachten op de treinen die nog in de weg staan. Dus we gingen stoppen.

Kom, we moeten eruit, zei het jongetje, en hij stond alvast op.

Zijn moeder keek even op uit de krant en zei nee hoor, nog even wachten, we zijn nog niet bij het perron, kijk maar naar buiten.

Hij keek naar buiten.

Ja, verdomd. Geen perron. Je zag hem denken. Geen perron, en toch stoppen. Hier is iets eigenaardigs aan de hand. Waarom zou een trein stoppen als er geen perron is?

Hij kwam er alleen niet uit, en besloot het te vragen. Zijn moeder wist het ook niet precies. Nouja, het zal wel vertraging zijn dan, concludeerde het jongetje.

Na een minuut of 2 wachten, riep de conducteur dan eindelijk om dat dit Amsterdam Centraal was, en we begonnen weer te rijden. Zie je wel, we hebben toch geen vertraging! riep het jongetje uit.

Inmiddels had de rest van de coupé het jongetje ook opgemerkt, en begon iedereen te grinniken om deze geweldige uitspraak.

Morgen wordt ie vijf. Nog twintig jaar erbij, en dan is hij vast beroemd om het één of ander. Let maar op.

woensdag 16 oktober 2002, 21:22

Ineens heb je het. Je bent aangestoken. Maar je merkt het niet, je loopt er rustig mee door en ondertussen gaan er allerlei dingen aan je veranderen. Een hoge incubatietijd, bij de ene soort hoger dan de ander.

Dan kom je op het punt dat je er ziek van wordt. Hevige pijnen, onmogelijk om nog normaal te functioneren. Het genezingsproces duurt lang.

Maar beter word je. Je krabbelt weer op en gaat weer verder, ervan overtuigd dat je genezen bent. Maar pas op, er zijn varianten die in je lichaam blijven. Ze steken de kop op, op momenten dat je het niet verwacht, om je weer even neer te slaan.

Intussen maak je jezelf sterk. Dit gebeurt me niet nog eens, denk je, en je gebruikt alle mogelijke manieren om jezelf te beschermen tegen njeuwe indringers.

Tot plots iemand zegt dat je het weer hebt. Pats, klap in het gezicht. Dat had je niet verwacht! Niet gewild ook misschien zelfs.

Maar het is te laat. Er heeft zich een virus genesteld naast het oude virus. Iets minder hardnekkig door de bescherming, maar toch, het zit er.

Het liefdekiem is een hardnekkig virus.

Het wordt tijd voor een flink anti-biotica kuur. Uitzieken.

Whooo.. dat was spannend. Gewoon niet harder dan 120 willen omdat je dan van je motor geblazen wordt. Ik dacht echt dat ik het niet vol zou houden.

Echter, we gingen ook nog een stukje terug. Dezelfde snelweg, maar nu de andere kant op. Een beetje heen en weer aan het rijden waren we.

En kijk, nu ging het ineens heel soepel. Ik wilde gaan inhalen, en eigenlijk werd ik niet eens van mijn motor geblazen. Toen ik op de meter keek, wees die ineens 160 aan, en eigenlijk was ik nog niet helemaal op full-speed.

Maar dit vond ik eigenlijk wel hard zat. Beetje schrikken was dat. Maargoed, alles is veilig verlopen enzo, ik leef nog steeds, en al met al ging het alweer een stuk beter dan gisteren.

Toen we de “speciale-verrichtinge-pauze” hadden, riep de instructeur zelfs dat ging goed Roland, volhouden zo!, hoewel het voor mijn gevoel toch nog wat rommelig ging.

Volgens mij heb ik wel een kans van slagen, als ik deze stijgende lijn even vol blijf houden. En als ik dan ook mijn dag nog eens heb (de ene dag gaat alles veel soepeler en makkelijker dan de andere dag), dan komt het vast allemaal wel goed.

Misschien moet ik ook nog even laten vallen dat ik geen auto rijbewijs heb, bij die examinator. Dat verklaart altijd een hoop namelijk, als ik dat zeg :-).

We zullen zien. Nog 7 dagen.

Toch ook maar zo’n wie ding genomen. Hopelijk verkloot ie m’n layout niet. En anders stop ik hem wel ergens anders, ofzo.

Als je om 6:40 een brommer hoort knetteren, word ik niet blij. Want dat is dan waarschijnlijk mijn broertje. Die moet werken bij Deen, en dus de brommer mee heeft.

Dat heeft tot gevolg dat ik moet fietsen naar Wognum, om te kunnen motorlessen. En dat is zo’n 25 minuten fietsen.

Niet echt fijn, als je er om 8:00 moet zijn.

Ruim op tijd vertrokken, en om 7:43 gearriveerd. Weer eens wat anders dan precies op het nippertje :-).