Die waren er genoeg. Geen probleem.
Morgen komt er ongetwijfeld een uitgebreider verhaal over Parkpop, en komen ook de bijbehorende fotos’s online. Maar nu even niet.
Nu wil ik alleen maar even 1 klein dingetje kwijt.
We waren een behoorlijke tijd bezig om uit te vinden waarvandaan de pendelbus nou eigenlijk ging. Maar uiteindelijk hadden we die toch gevonden.
Naast me in de bus, kwam een meisje staan. Met een radiootje. Een dude vroeg iets over dat radiootje, ik ging er op door. Wat voor zender ze dan wel niet luisterde. Evers? Stelders? Noem er twee en het lijkt net of je er verstand van hebt. Vond ik.
Gezellig aan de praat. De hele reis. Twintig minuten ongeveer. Geweldig. Ik vond het super gezellig.
Uiteindelijk waren we er bijna. Nu of nooit, dacht ik. Of nu, of nooit. Ik geef of nu een kaartje, en dan heb ik kans op een tweede contact, of ik doe het niet en sla me een week lang voor m’n kop.
Uiteindelijk heb ik de moed weten op te brengen om haar het kaartje aan te bieden. Het Woedend! kaartje. Dus niet zomaar een eigen handgemaakte weet-ik-veel-wat kaartje. Nee, een echte.
Ik kon er niet over uit. Louwrens sliep nogal in de bus, maar ik kon er niet over uit. Ze moet me wel mailen. Ik hoop dat ze mailt. God, wat hoop ik dat ze mailt. Wat een leuk meisje. Gewoon, zomaar, was leuk, en ze moet wel mailen.
Dus mailen maar.
Ik hoop het echt. Echt.
hahaha ….het heeft echt indruk gemaakt heh :)
maar idd …ik sliep nogal
“Love is in the air…” lalalalalalalalalaaaahhh! ;-) Ik ga voor je duimen dat ze mailt!
Als het goed is heeft ze al gemaild nu. Wij zijn alleen benieuwd naar het tweede deel van het verhaal ;) Als je dan toch al je kaartje hebt overhandigd, dan heb je vast en zeker ook al een mooie foto van d’r gemaakt natuurlijk die in het tweede gedeelte van dit vehaal te bewonderen zal zijn….
Of niet soms ;)
Nee, niet echt … hehe