Brommerpech

Wat was ik kwaad vanochtend!

Na een korte nachtrust (net lang genoeg gelukkig om nog een beetje wakker te zijn), op de brommert naar motorrijles.

Ongeveer 500 meter van m’n huis hoor ik ineens de motor toeren maken. Alsof ie heel hard gaat, maar m’n vaart minderde dus alleen maar af.

Ohjah, shit, die ketting. Die zit zo los, dat hij er steeds afkletterd. Nouja. Dat wordt vieze handen. Maargoed, geen tijd om moeilijk te doen, we moeten verder.

Dus ik pak de ketting en leg hem achter om het tandwiel heen. Dan is het effe een stukje achteruit rijden met de brommer, en dan legt hij zichzelf er weer omheen.

Dit keer had ik echter wel heel erg veel ketting over. Hmm, da’s vreemd. Dat was vorige keer toch niet zou? Het zou wel verklaren waarom hij er nu zo snel afvliegt, maar ik denk dat ik dan om de 100 meter weer opnieuw kan beginnen.

Helaas, het was nog veel erger. Er zit ergens in het midden van de brommer ook nog een tandwieltje, en daar was hij ook af gedraaid. Damn. Nouja, die er even omleggen en dan die achterste, en dan moet het wel weer lukken toch?

Ging het maar zo makkelijk. In het midden zit één of ander brommer onderdeel in de weg, waar die ketting precies tussen moet. En dat krijg je dus niet, met de hand. Godverdegodver.

Terug lopen naar huis. En dan tijdens het lopen, vouwt die ketting zich nog effe lekker tussen je achterwiel-as ofzoiets dergelijks. Het resultaat is in ieder geval dat je achterwiel blokkeert, en dat je de ketting er eerst weer tussenuit moet rukken voordat je verder kunt.

Kwaaier en kwaaier werd ik. Schop bewegingen naar mijn brommer. Gelukkig trapte ik mis, want dan liep ik ongetwijfeld te jodelen van de pijn in mijn teen.

Terug thuis heb ik een schroevendraaier en hamer uit de gangkast gepakt, en net zo lang lopen rammen tot de ketting weer achter dat gekke brommeronderdeel viel. Nu kon ik de ketting eindelijk om het kleine rotwieltje leggen.

Kostte me ongeveer 15 minuten. Inmiddels was het dus tien over acht, terwijl ik om acht uur bij motorrijden moest zijn. Er was al gebeld. Ik kon er niks aan doen volgens Sylvia. Nee, inderdaad, maar ondertussen ben ik wel mooi laat!

Aangekomen bij mottorrijden was de ander al begonnen met speciale verrichtingen. Deze zou ik even in sneltreinvaart inhalen, terwijl Silvia de pilonnen opruimt….

Wat was ik kwaad zeg. Nog steeds eigenlijk. Misschien toch eens tijd voor een service beurt voor die ouwe trouwe puch.