Vrouwen

Wat is dat toch met vrouwen, dat geordende gedoe. Dat anti-jongens-kamer gedoe. Die paar spinnenragjes die er hangen die “vies” zijn. Puur natuur, zeg ik dan.

Eens in de zoveel tijd moet het er dan van komen: de boel moet opgeruimd. Minimaal tien keer kan dit weg? en zeker 15 keer NEE! als antwoord. Heel af en toe iets als Neee! … *ploink* .. okay, dat kan wel weg en dat is dan ook gelijk een soort consessie.

Ik heb er zo’n hekel aan. Zo’n verschrikkelijke hekel. Ik weet dat het af en toe moet gebeuren, maar wat mij betreft ligt die troep allemaal prima op zijn plaats. Bij de spullen die ik nodig heb, kan ik bij. Af en toe moeten andere spullen, die perfect uitgebalanseerd staan op weer andere spullen, even aan de kant. Maar ik weet in ieder geval waar ik het ongeveer kan vinden, en hoe ik de boel in balans hou.

Vrouwen hebben daar geen oog voor. Ga jij nou maar achter je computer zitten, dan ruim ik wel op … Klinkt goed. Klinkt als de ideale vrouw (en die heb ik ook, laat daar geen misverstand over bestaan!). Maar evenlater hoor je KLEBENG, en zie je je perfect uitgebalanseerde cd’s over de vloer vliegen. Ik noem maar een voorbeeld, het was vandaag gelukkig niet gebeurd.

Vandaag ja. Vandaag was zo’n opruimdag. Ik kan een tweepersoonsbed krijgen, maar dan moeten wat meubelen verplaatst worden hier in deze kamer. En mijn eigen, super lekkere bed, moet weg. Dat laatste, daar kan ik dan wel mee leven, er komt immers een ander bed voor terug. Dat verplaatsen van meubelen, is ook zo gebeurd. Ware het niet dat die meubelen vaak de ondergrond zijn, de stevige basis, van die perfect gebalanseerde spullen.

En dan moet je wel opruimen. En dan heb ik er een nog grotere hekel aan. Ben ik nog aan het nadenken waar die cd hoesjes heen zouden kunnen gaan, zodat je er nog wel makkelijk bij kunt, is zij alweer met het volgende bezig, en heeft ze ongemerkt spullen in dozen gedaan. En spullen in dozen, die vind je niet makkelijk meer terug, en daar kun je dus al helemaal niet meer makkelijk bij.

Inmiddels begin ik me er wel steeds meer bij neer te leggen hoor, dat wel. Een hoop ouwe troep moet ook gewoon weg, want eigenlijk kijk je er nooit meer naar. Het is een illusie te denken dat je dit later, over een jaar of 5, wel ineens gaat doen.

En als het dan toch moet gebeuren, dan ben ik blij dat ik zo’n vrouw heb. Okay, vriendin. Ik ben nog wat jong om een vrouw te hebben misschien. Maar ik denk dat ik haar hou, totdat het een vrouw is. Niet alleen omdat ze zo verschrikkelijk goed kan opruimen, maar ook omdat ze zo verschrikkelijk lief is, en samen met mij kan opruimen. En geloof me, dat is een hele kunst. Ik denk niet dat iemand anders dat kan.

Bedankt liefje.