Month: October 2001 (Page 3 of 8)

Verdorie. Ik dacht eerst dat er misschien veel stof zat in het matras van mijn nieuwe bed. Maar ook hier op mijn werk begin ik steeds meer te snotteren. Dus toch kou gevat?

Nouja. Als het goed is hebben we nog neusdruppels thuis. Dan overleef ik het wel. Maar NU dus niet. Ik wil het NU overleven! Bah.

Oei, is het dan nu toch zo ver gekomen dat ik ook mee mag doen? Ik heb in ieder geval een stokje van Mark gehad, dus nu zal ik die maar gauw door gaan geven ook.

Hoewel ik de vragen wel lastig vond om een leuk of goed antwoord op te geven. Eerst maar gauw lunchen, wat we hebben uitgesteld door een gesprek met een klant.

Okay, uitgegeten. Komt ie:

Waar was je vroeger bang voor?
Vroeger had ik een vriendinnetje waar ik altijd mee speelde. We waren zo jong, dat we niks wisten van verliefd zijn ofzo, en daar ook niets van moesten hebben.

We wilden altijd voorkomen dat ze dachten dat we vriendje en vriendinnetje waren, en dus liepen we ver uit elkaar als er andere kinderen (of “grote jongens”) kwamen. Bang dat ze ons zouden gaan pesten.

Als ze voorbij waren, gingen we weer samen verder, spelend of gewoon slenterend over straat uit verveling.

Hoe luidt de stelling van pythagoras?
c^2 = a^2 + b^2 .. maar da’s niet zo moeilijk, want het antwoord had je zelf al verklapt. Flauwe vraag dus, vind ik.

Ik nog liever dood dan dat ik…
… voor de rest van mijn leven ongelukkig zou zijn. Als je zeker weet dat je nooit meer gelukkig wordt, kan ik geen reden verzinnen om te blijven leven.

Wat heb je het laatst gekocht?
Een gevulde koek. Gisteravond had ik zo’n honger, toen ik met de trein naar huis ging, dat ik nog even een gevulde koek heb gekocht bij de Albert Heijn op Amsterdam Sloterdijk. Voor 1,75, vers uit eigen keuken. Echt een uitkomst, om een supermarkt neer te planten op een station.

Vergelijk jezelf met een fruitsoort:
Tjee. Een fruitsoort. Hoe kom je erop. Misschien een manderijn ofzo. Je moet even doorschillen voordat je de lekkere binnenkant kunt oppeuzelen.

Wat is je vreemdste gewoonte?
Waarschijnlijk kan een ander dat beter voor me bedenken. Op dit moment misschien de manier van niezen. Ik roep altijd HATJOEKIE, waarbij de KIE aan het eind voor veel mensen vreemd is.

Waar heb je op dit moment last van?
Geld te kort. Dat is chronisch en dat gaat waarschijnlijk ook nooit meer over.

Met welke celeb zou je wel een dagje willen ruilen?
Voor een dagje is het misschien wel okay, maar laat ik voorop stellen dat ik niet zo nodig een celeb hoef te zijn. Ik zou dan maar ruilen met een willekeurig mooie vrouw, denk ik. Gewoon om eens te kijken hoe dat nou is.

Bert of Ernie?
Bert. Bert is meestal verstandiger, maar heeft toch plezier in voor hem leuke dingen, en ik vind Bert ook net zo grappig.

Dan heb ik het hier wel over de gewone Bert, en niet over de evil Bert.

Wat is je startpagina?
Verschillend. Door de weeks is het vaak een weblog. 2Birds, of Puckspodium of Walter of www.whiskas.net vind ik wel zo’n beetje de beste. Ik vergeet er vast nog wel een paar.

Vaak ook Fokzine of reet, maar ik ben meer een voorstander van lijflogs, dus reet is meer een soort.. sjah .. effe-kijken-of-er-nog-wat leuks-is-site. Terwijl ik de weblogs toch wel aandachtiger lees.

Nou goed .. dan is het moment van doorgeven aangebroken denk ik. Ik doe het gewoon aan Tom omdat ik die denk ik het leukst/best vind op dit moment. Of omdat hij als eerste bij me opkwam. Of allebei.

Ik ben benieuwd of iedereen mee doet.

Paul komt boven, met z’n koppie chocomelk in de hand. Jasper, net binnen, voelt zich hevig aangetrokken tot de rode reflectors op de broek van Paul, en zet de aanval in.

Paul springt weg, en grijpt de eerste de beste watertank die hij tegen komt, om dat als schild te kunnen gebruiken. Gaat prima, met een lege watertank.

Jasper wil hetzelfde, maar grijpt een volle watertank. Verrast door het gewicht, laat hij de tank vallen, en springt de dop er af. En waterkanon is er niets bij.

De vloer is nat, en het gevecht was meteen voorbij.

En dat op de vroege ochtend.

Ik heb een foutje ontdekt! Whiiii.

Nee, foutjes zijn naar. Maar het lijkt me nog vervelender als het er tiiijjjjden staat zonder dat je het weet. Dus ik dacht, ik laat het even weten. Gemaild, heb ik het.

En een screenshotje gemaakt om het hem te laten zien.

Zien jullie nog foutjes? Ergens.. hier, of daar, ofzo?

luuk)

Ik was vanochtend misschien wat te laat, of misschien was de bus gewoon te vroeg. Hoe dan ook, hij kwam toen ik nog aan de overkant liep.

Gauw het brugje over, waar ze gelukkig griffel (nouja, dat spul wat ook op tennisbanen ligt) hebben gestrooid, waardoor de kans erg klein wordt dat je uitglijdt. Dat weet je, dus ren je vrolijk door.

Dan met gevaar voor eigen leven de auto’s en fietsers ontwijken, die er gelukkig niet aan kwamen. Zo hup, de weg over, en hup, de bus in. Stond daar een vrouwtje een kaartje te kopen die haar geld niet kon vinden. En de buschauffeur geduldig wachten, alsof hij alle tijd van de wereld had.

Doe je daar zo je best voor.

Maargoed, geen bekenden gezien dus. De realitysoap zal morgen vervolgd moeten worden. Sorry.

Ze was lang, erg lang. En lang is bij meisjes (of jonge vrouwen, hoe je het ook noemt rond de 22) al gauw mooi. Dus misschien was dit een mooi meisje.

Via mijn inmiddels zelf aangemete technieken wist ik een plekje te veroveren precies voor de deur van de trein. Dat heeft als voordeel dat je als eerste, of tweede kunt instappen als iedereen klaar is met uitstappen. En dan heb je dus zeker een zitplaatsje.

Als eerste stapte ik in, en liep ik de trap op, naar het bovenste treincoupe, zoals altijd. Ik weet niet waarom, maar ik zie liever wat meer van de weilanden, dan de dichtbijheid van het spoor.

Het lange meisje was aan de andere kant van de coupe ingestapt, en kwam nu naar me toe gelopen. Ik was ondertussen de coupe’s aan het afspeuren. Waren er nog interessant mensen om bij te gaan zitten? Kijk daar, een leeg zit-vierkant!

Gauw daarheen. Het lange meisje kwam dichterbij, en ja hoor, ze ging tegenover me zitten. Ze was wel lang, maar toch niet zo heel erg mooi. Ook niet lelijk, maar ik zou er zo op het eerste gezicht nooit wat mee beginnen :-).

Ik lees mijn krant. De conducteur komt. Iedereen pakt meestal ver van te voren zijn kaartje, om het controleer proces wat te versnellen. Zij doet niks. Misschien heeft ze het niet door, dacht ik. Ik pak mijn portomonaie waar mijn OV in zit. Nog steeds doet ze niets.

De conducteur komt nu naar ons. Hij ziet mijn OV, en het lange meisje kijkt de conducteur vragend aan. Dan zegt ze “ik heb geen kaartje”, haast alsof dit de schuld van de conducteur is. Zo van, als jij niet kwam controleren, had ik ook geen kaartje nodig, pannekoek!

Heb je dan legitimatie bij je? Nee? Geld? Nee? Iets anders om je te legitimeren? Ook al niet? Je gaat dus van huis zonder geld, bankpas, treinkaartje, enz. enz.

Sja, het was of nog later komen, of zonder al deze dingen van huis gaan. In ieder geval zonder treinkaartje dus.

Ze moest alles maar eerlijk vertellen dan. De achternaam verstond hij tot twee keer niet, waarop de geirriteerd haar naam vertelde. Haar “voornaam of voornamen” luidde Danielle. Nu weet ze tenminste zeker dat het over haar gaat ;-).

Danielle was net verhuisd, en ze wist dus wel haar straatnaam en huisnummer, maar geen postcode. De woonplaats wilde ook nog wel lukken, dat was inderdaad Hoorn, verzekerde ze de conducteur. Hij begon (terecht imho) te twijfelen aan haar betrouwbaarheid. Hij wees haar erop dat hij het adres ging controleren, en dat het maar beter kon kloppen.

Blijkbaar klopte het, want hij overhandigde de bon, en vertelde dat ze een acceptgiro zou krijgen die ze binnen een bepaalde tijd werd verzocht te betalen.

Naar mijn idee best een aardige controleur, dat bleek ook wel weer bij het enthousiasme toen hij omroep waar we nu eigenlijk waren, en waar deze trein heen ging. Alsof het de nieuwste roddel op de radio was.

Danielle was echter de hele tijd geirriteerd. Kom op zeg, die man kan er ook niks aan doen dat je je verslapen hebt, denk ik dan. De NS is klote, maar dat vinden de meeste conducteurs zelf ook wel denk ik.

Bovendien heb ik afgelopen vrijdagnacht gewoon gratis gereden, ook zonder kaartje :-).

Gisteren heb ik mijn bed volledig weggesloopt. Het spiraal en het matras zijn bewaard gebleven. Maar goed ook, want achteraf bleken de matrassen van het tweepersoonsbed niet zo goed te passen.

Er is er eentje vervangen, denk ik, en dat matras is niet breed genoeg. Hierdoor ontstaat een kier in het midden, en dat is heel vervelend.

Bovendien zijn de matrassen niet zo dik. Geen enkel probleem als je er een week op slaapt, maar misschien bij langer, wel een probleem. Bovendien had ik altijd een goed matras, dus ben ik verwend.

Mijn eigen matras moest dus terug. En dat bleek, kwa breedte, ook een veel betere keuze. De matrassen liggen nu gewoon stevig tegen elkaar. Het relief is opgelost door een oude deken onde het dunnere matras te leggen.

Daar wou ik het in ieder geval niet over hebben. Tijdens het wegslopen van mijn vorige bed, waar zelfs een zaag aan te pas moest komen, vond ik een brief op mijn nachtkastje. Nu was mijn nachtkastje altijd een archief van spullen die je even nergens anders kwijt kon. Of omdat er geen duidelijke plaats voor was, of omdat je op dat moment gewoon wilde slapen zonder er een duidelijke plaats voor te vinden.

Zo ook met deze brief. Hij kwam van Criselda Castillo, een van mijn oude pen-palls van de andere kant van de wereld. Heel wat tijd geleden was ik echt die-hard irc-er. Verslaafd misschien, zou je het ook kunnen noemen.

En toen legde ik heel wat contacten. En ik vond het leuk om ook handgeschreven brieven te ontvangen. Schrijven is dan minder leuk natuurlijk, ontvangen is altijd veel leuker. Dat is met e-mail penpalls ook zo.

Maargoed, we schreven dus wel eens een e-mailtje, en misschien ook wel een gewone brief, dat weet ik niet meer. Totdat ik vorig jaar dus opeens deze brief van haar kreeg. Ik had al een hele tijd niets meer van haar gehoord. Zo gaat dat, met penpalls. Ineens zijn ze foetsie.

Van sommige penpalls weet ik dat ik of zij altijd weer zal beginnen met schrijven, zodat er om de zoveel tijd weer een uitwisseling plaats vindt. Nu ik erover denk, waarschijnlijk zal ik zo de draad weer even oppakken bij andere penpalls, die wel over gebleven zijn.

Maargoed, ik dwaal af. Ze heeft leuk brief papier uitgekozen, en ze heeft foto’s van zichzelf mee gestuurd. Over het algemeen val ik niet op chinese, of chinees uitziende meisjes, maar dit is eigenlijk toch wel een mooi meisje. Ze had ook een belachelijk mooie studio foto toegezonden.

Voor penpalls is dat toch best bijzonder. Vaak zijn het toch minder mooi uitziende mensen die zich met dit soort tijdverdrijf bezighouden. En voel je niet aangevallen ofzo, ik reken mezelf daar ook onder :). Het maakt me ook niet zoveel uit, eigenlijk.

Dat ze dus de moeite heeft genomen om na al die tijd nog eens een brief te sturen, met foto’s erbij, en ansichtkaarten van de omgeving aldaar, dat vond ik geweldig. Te gek. Hoeveel mensen kennen nou mensen uit de Fillipijnen? Nouja, misschien wel meer dan ik denk. Maar dat dit contact zomaar ontstaat, tussen mensen heel ver uit elkaar, die elkaar niet kenne, dat vind ik toch apart.

En daarom vind ik dat ik moet terug schrijven. Was ik ook van plan. Maarja, gelineerd 24 ringbans papier, dat leek me niet echt passend. Ik zal dus ook iets van briefpapier moeten kopen.

Dat gaat lang duren, ben ik bang. Voordat ik er aan denk om het te kopen, dan te gebruiken, en ook nog eens te verzenden. Toch .. hij ligt nu hier op mijn bureau, op mijn scanner die het even niet doet, dus foto’s kan ik helaas nog niet inscannen. Misschien tegen de tijd dat ik de brief geschreven heb.

Willen er nog meer mensen mijn penvriendinnetje zijn? ;-)

Ik heb een beetje een vreemd gevoel. Hoe dat komt, weet ik niet, maakt ook niet uit.

Mijn ogen en mijn hoofd voelen ontzettend moe. Alsof ik geen concentratie vermogen meer heb. Daarom heb ik nergens echt zin in. Ja, slap ouwehoeren op IRC, maarja, waar zijn je slapouwehoer maatjes als je ze nodig heb?

Waarschijnlijk waar ik normaal ben, als ze mij nodig hebben, als dat al het geval zou kunnen zijn.

Ik heb nog geen zin om te slapen, toch ben ik moe. Ik ben ook bang dat het nog te vroeg is om te slapen. Normaal doe ik dat ook niet, om deze tijd. Muziek luisteren, dat lijkt me nog wel wat. Maarja, welke muziek, en .. alleen muziek luisteren .. da’s ook weer zo saai.

Waarschijnlijk komt het er op neer, dat ik straks toch maar ga slapen. En dan val ik als een blok in slaap.

Het is eindelijk zo ver! Rolandow heeft een twee persoons bed in zijn kamer. Door vriendelijke gevers is deze luxe eindelijk ook in mijn kamer te vinden.

Het slokt wel een hoop ruimte op, maar ach, een kamer als deze is toch alleen om in de slapen, muziek te luisteren, en te webloggen. Ohjah, ik heb quake 3 ontdekt (beetje laat he?), dus dat doe ik dan ook nog wel es.

Maargoed. Dit is dus wel huigelijk nieuws. Al dat opruimen heeft dan toch nog zin gehad: hij staat er nu. Zelf in elkaar gebouwd. Geschroefd. Wat dan ook, hij staat er.

Ben benieuwd hoe het slaapt. Als ik morgen wat later ben …. hihi.

Ik denk dat ik een nieuw vast item ga introduceren: het bushokje. Wie kom je tegen bij het bushokje, wat weet je van ze, wat denk je van ze. Misschien wordt het wel een leuke reality soap.

Elke openbaar vervoer reiziger zal wel weten dat je steeds dezelfde mensen tegenkomt, bij het bushokje, of op het perron van de trein. Ik denk dat ik me zal moeten beperken tot het bushokje, omdat het perron teveel gedoe wordt. Dat onthoud ik allemaal nooit, en het verhaal zou te lang worden.

Vandaag waren er slechts twee mensen bij het bushokje. Wel allebei met een bekend gezicht. Ik ga ze namen geven, dat lijkt me helemaal leuk.

Toen ik het bruggetje overliep, zag ik al dat ze achter me zou komen te lopen. De maatschappelijk werkster. Ik weet niet of ze dat is, maar zo ga ik haar noemen dus.

Ik zat een tijd geleden met haar in de trein. En toen hoorde ik het gesprek die ze had met een vriendin.

Ze kwam een vriend tegen, of kennis, die net uit de gevangenis was. Hij was drugs verslaafd, maar nu was hij helemaal afgekickt. Hij liep met zijn moeder, die straalde van geluk dat haar zoon eindelijk weer clean was. Hij zag er goed uit, en hij vertelde enthousiast dat hij er dit keer echt vanaf zou blijven, en dat hij zelfs een baan ging zoeken.

Ze was er erg enthousiast over. Maar een tijd later hoorde ze, of merkte ze, dat hij met een “foute” vriend begon om te gaan. Vrienden die hem weer aan de drugs zouden helpen.

Ze ging bij hem langs. Er zaten een hoop vrienden bij elkaar, en ze waren lekker aan het blowen enzo. Terug bij af dus. Ze probeerde hem duidelijk te maken dat het stom was wat hij deed, maar hij werd te veel beinvloed door zijn “vrienden”.

En dat was allemaal erg teleurstellend. Ik heb een neef die drugsverslaafd is. Al een hele tijd. Al zo lang ik hem ken, eigenlijk. Hij woont ergens in Amsterdam, maar ik zou niet weten waar. Misschien in een kartonne doos, dat is wel vaker gebeurd.

Ongeveer twee, drie jaar geleden ofzo, toen hij ineens weer opdook, vertelde hij dat hij was meenomen door buitenaarde wezens. En die hadden hem gehersenspoeld. Het was allemaal hun schuld!

En dan wist hij ook nog het een en ander over je lichaam te vertellen. Uit je tenen komen negatieve ionen, en uit je hoofd positieve. En ja, dat komt bij elkaar, dat botst tegen elkaar, en dat gaat niet goed natuurlijk. Dan heb je die drugs gewoon nodig.

Zoiets was het, heel vaag, alsof hij een proffesor was ofzoiets. Hij was dus bijna doorgedraaid. Een paar maanden geleden heb ik hem nog gezien, en gek genoeg wat hij niet nog gekker geworden. Het is net Herman Brood, zo maf als hij al die drugs overleefd.

Ik sta er dus niet van te kijken dat een drugs verslaafde steeds weer terug valt. Ik vond het dus ook redelijk naief van het meisje dat ze hem dacht te kunnen helpen, door hem te wijzen op zijn stomme fouten.

Dus haar noem ik maar de maatschappelijk werkster. De zegt altijd vriendelijk goedemorgen als ze aankomt, terwijl ik haar eigenlijk helemaal niet ken. Stond ik een beetje raar van te kijken.

Verder was er vandaag de phoneman. Die noem ik phoneman, omdat hij gisteren of eergisteren aan het bellen was in het bushokje. Toen ik aankwam, liep hij het bushokje uit, om zijn gesprek prive te houden. Bovendien heeft hij een rugzak met een BEN sticker erop. Phoneman dus.

Hij zij vanochtend wel goedemorgen. Gek toch, hoe snel dat went. Eens zien of we hier een mooie soap van kunnen maken. Maandag meer bushokjes nieuws!