Month: June 2010

Continue reading

Nadat de telefooncentrale van de AMC er vanmiddag een half uur uit lag, heb ik uiteindelijk de dokter te pakken gekregen en de uitslag gehoord. Ook aan de telefoon nam ze alle tijd, om één voor één af te strepen wat het allemaal niet was. Nu komt ie! dacht ik toen, maar nee, de lijst was op. Goed en slecht nieuws dus. Er is niks gevonden (goed), maar als de klachten aanhouden, is dat dus niet zo best.

Ik zal verder niet al te veel in detail treden, maar het lijkt wel wat beter te gaan. Het zou goed kunnen dat het gewoon een buikgriep o.i.d. was, daar schijn je wel een paar weken over te kunnen doen voordat dit verbetert. De bacterie heeft je lichaam dan wel al verlaten, maar je darm flora is nog in de war. Ingewikkeld bedrijfje hoor, die darmen.

Mijn bilharzia test was helaas mislukt, want ze was vergeten aan te geven dat hier ook op getest moest worden. Ze gaat nu kijken of er bloed opgestuurd kan worden, zodat ik hier in Hoorn opnieuw kan prikken, en anders moet ik maar even kijken of ik er nog voor naar Amsterdam wil. Niemand van onze groep is besmet geraakt, dus ik denk dat ik het dan wel prima vind. Het was gezellig hoor, maar deze dokter is er vrijdag toch voor het laatst.

Die eerste kennismaking blijft toch een drempel hè? ;-)

Dus, afgelopen zaterdag waren we naar Muse. Eerst wilden we eigenlijk liever niet, want Mijke vond het qua zwanger zijn toch wat te zwaar worden, en het weer zou ook niet al te best zijn. Dus relaxt op het gras zitten zat er niet in. Achteraf viel dat behoorlijk mee, maarja, dat wisten we toen niet. Hoe dan ook, ik ging toch, en het was gaaf! Super gezellig om iedereen weer te zien, en het optreden was fantastisch.

Muse had zijn eigen podium meegenomen. Toen we aankwamen waren de meningen verdeeld. Het podium was vele malen groter dan de band, dus bij daglicht leidde dat nogal af. Maar toen de avond viel veranderde het podium in een licht spectacel. Kijk maar… vooral even rond 00:50.

Daarna waren we na het terugwisselen van de muntjes de rest van de groep even kwijt. Gelukkig was ik niet helemáál alleen. Uiteindelijk hebben we elkaar op station Arnhem weer gevonden, waar nog even wat prachtige plaatjes zijn gemaakt in het fotohokje. Meer dan 5 man gaat er dus ècht niet in. Hierna hebben we ons nog in The Move gepropt. Niet normaal hoe druk het daar was. Maarja, men was zo dom om mij de pot te laten beheren, dus voordat men kon besluiten om weg te gaan, waren de glazen alweer gevuld. En zo hebben we dat toch nog weten te rekken tot half vier. Vooral toen er iemand zei “Ach, het is gewoon gezellig druk!” viel er een brok irritatie van de schouders af, en deinden we automatisch mee waar de overige bezoekers ons wilden hebben.

Verder nog wat levens gered door glazen die men op de grond had gegooid op te rapen. Tssk, de jeugd van tegenwoordig! Levensgevaarlijk. Maargoed, zoals me dat in Swaf is geleerd, hou je samen met de uitbater de kroeg een beetje heel en netjes. Dus af en toe wat glazen terug brengen enzo, scheelt de barmensen weer een hoop gedoe. Na een luxe taxi rit (we hadden televisie in de taxi!) belandden we uiteindelijk weer veilig thuis. Hier deden twee zussen nog even een wedstrijdje boeren laten (in de trommel van de wasmachine, voor een mooi vol geluid), en toen keerde de rust weder.

In al het nieuws omtrent de WK in Zuid-Afrika heb ik weer een mooi argument gevonden om mijn stelling te kunnen beargumenteren. Mijn stelling: ontwikkelingshulp heeft geen zin. En dan bedoel ik voornamelijk het storten van een maandelijks vaste bijdrage aan OxfamNovib of soortgelijke organisaties. Al zou ik mijn hele salaris aan ze geven, ongeacht de hoogte van dit salaris, het zal geen donder uitmaken. Als je de pech hebt geboren te worden in een derde wereld land, zul je nu eenmaal jong sterven.

Naar mijn mening zijn het namelijk de westerse bedrijven, die moeten willen dat arme landen of werelddelen rijker worden. Als ze dit niet willen, is het bij voorbaat een verloren zaak. En opzich is het vrij logisch dat ze dat niet willen, want dit betekent dat de rijke landen moeten inleveren. De weegschaal moet horizontaal komen, pas dan hebben we het allemaal even goed.

Persoonlijk denk ik dat dit overigens helemaal niet kán. Er is te weinig welvaart en geld om dit te verdelen over de hele wereld. Bovendien wil de mens het altijd beter hebben dan een ander. Je wilt een mooiere auto, een leukere jas, of een beter huis dan de ander. Dat zit nu eenmaal in de aard van het beestje, ook bij de bevolking in armere landen.

De FIFA is weer een prachtig voorbeeld van een enorm machtig orgaan wat de ontwikkeling niet bepaald meewerkt. De FIFA die zich in mijn ogen schandalig gedraagt in Zuid-Afrika. Eerst plempen ze een nieuw stadion neer waar zij het willen hebben. Daar, aan het water, dat is een mooi plekkie. Doe daar maar, anders gaat het feest niet door, en organiseren we het WK wel ergens anders. Zo zal het ongeveer wel gegaan zijn. Dat er een markt stond met honderden kraampjes waar de lokale bevolking zijn boterham probeert te verdienen, ach, die moeten dan meer even verkassen. Een stadion waarvan ik op televisie iemand hoorde zeggen dat het eigenlijk veel te groot was, en de huidige stadions ook prima waren geweest. Maar nee, er moet en zal iets nieuws komen.

Daarna lees ik dat ze zelfs de wet hebben aangepast in Zuid-Afrika, om hun sponsers te kunnen beschermen. Hoewel dit natuurlijk een column betreft, maar toch, het zou me niets verbazen. Het nieuws over de Bavaria babes hebben we allemaal gezien natuurlijk.

En tot slot nog de stewards die maar een kwart krijgen uitbetaald van wat ze beloofd is. Zestien dollar (of euro misschien) per dag. Daar gaat hier in Nederland zelfs de krantenjongen niet eens voor aan de slag.

Het ergste is dat we er ongewild allemaal aan mee doen. Iedereen doet mee in de WK gekte, en heel de wereld heeft te maken met dit enorme tournooi. Alle landen die meedoen, steunen in feite de FIFA in wat ze doen. Dat de Afrikaanse bevolking nog steeds wordt uitgeknepen vergeten we voor het gemak even in deze periode. Maar eigenlijk is er weinig veranderd sinds vorige eeuw, of eeuwen zelfs.

Maar het geeft niet. Als het WK straks weer voorbij is, maken we gewoon weer wat extra’s over naar Unicef. Kunnen wij weer met een goed gevoel slapen.

Dit stukje kan een beetje ranzig worden. Een beetje saai ook, maarja, content is content niet waar. Dus, mocht je nog niet gegeten hebben, of juist wel en dus veel hebben om uit te spugen, dan leest u misschien liever niet verder. Tipje van de sluier? Okay, ik was vandaag naar het AMC, naar de tropenpoli.

Aanleiding hiervoor was mijn aanhoudende diaree. Oh, had ik even moeten waarschuwen? Sorry. Maargoed, die diaree duurt dus al twee weken. Eerst verdacht ik Pinkpop ervan mij iets te eten te hebben gegeven wat vergiftigd was. Zelfs bij mij duren katers geen twee weken, dus er moest nu echt iets anders aan de hand zijn. Dus het werd tijd om de huisarts maar eens op te zoeken, en me eens netjes voor te stellen, want ik ga niet zo vaak. Onze eigen huisarts valt al bijna uit elkaar, dus die oude goede man krijg je nog zelden te spreken. Dus ik kreeg een klein zwanger vrouwke. Die gaf me een potje mee, wat ik moest inleveren bij ons ziekenhuis.

Nu ik toch bij de huisarts was, dacht ik gelijk even twee vliegen in één klap te slaan. In Afrika (had u de nieuwe header images gezien? – allemaal eigen werk) hebben we mogelijk bilharzia opgelopen, omdat we in een moeras hebben gebanjerd en in het Malawi meer hebben gezwommen. Vreselijk eng natuurlijk allemaal, het idee dat er een worm in je rondkruipt, hoewel niemand van onze vrienden dit had opgelopen. Maargoed, voor de zekerheid toch maar even laten testen dacht ik, dus nu ik toch bij de huisarts was, gelijk een doorverwijsbrief geregeld.

Vandaag mocht ik dan naar de tropen poli. Met de verwijsbrief op zak, paspoort, inentingboekje, en aantekeningen van wanneer ik waar geweest was, ging ik op reis. Wat een inmens groot ziekenhuis is dat AMC zeg! Evengoed had ik vrij snel mijn weg gevonden, mede dankzij de zeer vriendelijke baliemedewerkers, die mij nog eens rustig uitlegde wat eigenlijk al in koeienletters op de borden stond vermeld. Poli, rechtsaf. Dodelijk vermoeiend lijkt het me om balimedewerker te zijn, met patiënten zoals ik.

Op naar de inschrijfbalie, die herkenbaar rood was gemaakt, wederom met koeienletters erboven. Daar kreeg ik een ponskaartje met mijn eigen naam erop. Ging allemaal vrij snel, en daarna werd mij gelijk de weg gewezen naar de tropen poli. Trap af, en dan A101. Na een bakkie koffie van TWEE EURO (AFZETTERS!! MISBRUIK MAKEN VAN ZIEKE MENSEN!! TSSK!) volgde ik braaf de aanwijzingen en vond zonder problemen mijn bestemming. Gelukkig was ik op tijd, want ik moest eerst een vragenlijst invullen op de computer. Met een enorm onhandig programma overigens, dat zou ik zelf veel beter kunnen maken. Achteraf bleek dit allemaal voor niets, want de dokter zou alles nalopen en zelf invullen.

Verdiept in mijn spitskrantje, op zoek naar @dennismons, werd ik ineens geroepen. Na een uitgebreide introductie begreep ik dat de vrouw voor mij bijna dokter was, maar nog niet helemaal. Zo had ze dat zelf uitgelegd namelijk. Co-Assistente dus. Nadat ze alle vragen had gesteld, en onderzoekjes had gedaan, moest ze e.e.a. eerst laten controleren door haar supervisor. Zo gezegd zo gedaan. We deden samen de hele vragenlijst nog eens. Gevoelige vragen als “gebruikt u alcohol?” en de nóg confronterendere vraag: “hoeveel per week?” werden hierbij niet ontzien. Ik probeerde mijn gezondste week te herrineren en kwam uit op zo’n 20 glazen per week. Gelukkig, ze viel niet van haar stoel. Dat zou later komen.

Nee hoor, geintje.

Verder werd het een heel gezellig gesprek over hoe vaak, welke vorm, en welke kleur. Het ranzige deel waarvoor ik u al waarschuwde zeg maar. De vorm en textuur werd nog eens nauwkeurig bepaald door middel van een kaart met 7 plaatjes van ontlasting erop, die ze gewoon via google images te voorschijn toverde. Bij mij was type 4 t/m 7 van toepassing. Ik kreeg instructies hoe ik mijn samples moest inleveren, drie buisjes waarvan elke dag ééntje gevuld moest, en dat ze gewoon op de post konden. Kan me voorstellen dat postbodes extra voorzichtig zijn met gele mapjes van het AMC ziekenhuis. Je wilt toch niet dat ze open gaan! Heb je ineens geen TNT outfit meer, maar wat op die van UPS lijkt. Bah.

Er werd nog even van alles gemeten. Het licht in mijn ogen (het was er nog niet uit), mijn hartslag (klopte), mijn klieren (ik was een enorme). Dat was allemaal perfect in orde, ook wel eens leuk om te horen. Aan het eind van het verhaal werd ik nog even langs de bloedprik afdeling gestuurd.

Wat een geoliede machine is dat zeg! Het lijkt wel een fabriek. Ze hadden 14 kamertjes, zo groot als de paskamer van de C&A. Nadat je was ingecheckt bij de eerste balie, kon je door naar de volgende wachtkamer. Via het nummertje verscheen dan welk prikkamertje je binnen mocht. Hier werd je geroutineerd op een stoel neergezet, een band om je bovenarm alsof je heroïne ging gebruiken, en je moest een vuist maken. Zonder verdere vragen of je soms bang voor bloed was, of dat je misschien wel eens was flauw gevallen, werd de naald erin gejenst. Gelukkig keek ik net op tijd de andere kant op. Een prikje toen de naald erin ging, en een prikje toen hij eruit ging, en toen was het alweer gepiept. Zo lang je niet kijkt is er niets aan de hand. En hiermee was mijn bezoek aan het AMC wel zo’n beetje afgerond.

Leuke gedachte dat er nu twee ziekenhuizen bezig zijn om mijn shit te onderzoeken. Dus, als daar geen resultaat uit komt, dan weet ik het ook niet meer! Brute poep ouwe.

Wordt vervolgd dus.

Update 18-06: Het West-Fries Gasthuis kon natuurlijk niets vinden. Ook fijn dat ze je even op de hoogte houden, nee, daar moet je zelf achter aan. Gelukkig nam het AMC hun taak zeer serieus, die indruk kreeg ik althans. Dus daar verwacht ik een hoop meer van. De samples liggen nu in een TNT wagentje, onderweg naar Amsterdam.

Ja, dat is dus wel leuk, beetje nieuwe software op je website neerzetten, maar wat heeft dat nu voor nut als je nooit meer wat schrijft? Nouja, vandaar bij deze even een kleine huis update. Gisteren zijn we even langs gereden om te kijken. Het lijkt op te schieten, maar volgens mensen (de buren) die er verstand van hebben, kan het nog wel even duren. Bovendien hoorden we via diezelfde buren dat onze aannemer eigenlijk niet genoeg werknemers hebt. Ze hebben er een aantal ontslagen door de crisis, zodat de lopende projecten wat uitlopen. Opzich snap ik dat wel, da’s natuurlijk beter dan dat je eerder klaar bent, maar een hoop mensen op straat hebt staan.

Het goede nieuws is dat de trap erin zit. Dus we konden even naar boven om daar te gluren. Ik vind het er nog steeds allemaal erg klein uit zien, maar dat komt waarschijnlijk omdat het nog steeds niet af is. De tussenmuren zitten er nog niet in.

En vanaf de bovenste verdieping:

Lekkere grote ramen dus, alleen, die gaan eruit. Want hier komt onze enorme dakkapel. Dus, mocht er iemand nog een klapraam willen hebben, die zijn binnenkort waarschijnlijk te koop :-). Nouja, binnenkort, november, zal het dus pas worden.