Month: March 2008

Deel 1.

Het ging rap! Ontzettend rap! Ik was voor dit weekend nog enigszins bang dat we het allemaal niet zouden redden, maar gelukkig viel het allemaal erg mee. Bijna alles wat er te schuren viel, is geschuurd, en er is meer geschilderd dan verwacht.

Ik had gehoopt dat we de logeerkamer alvast konden doen, althans, de muren, maar wat blijkt: de logeerkamer is al bijna af! En daarnaast zijn nog even de woonkamer, en een ander kamertje voorzien van verf op de muur.

Daarnaast zijn er nog allerlei klusjes gedaan waar ik zelf minder handig in ben, of gewoon nog nooit gedaan heb. Lampjes werden opgehangen, kieren werden gekit, en een douche gordijn werd opgehangen. Echt super lekker als er onverwacht toch nog voldoende mensen zijn die komen helpen.

Bij deze nogmaals alvast hartelijk dank voor de hulp so far :-). En volgende week weer een update.

Dat we dat nog mogen meemaken dit jaar! 

Bij ons op kantoor is er een chronish probleem: tijdgebrek. Er zijn tientallen klusjes, die allemaal op een grote lijst staan. Naarmate de tijd vordert, schuiven de klusjes telkens een plaatsje naar beneden, en komen er nieuwe klusjes (nu NOG belangrijker) aan de bovenkant van de lijst bij. Dat is enerzijds een goed teken, want kennelijk is er werk genoeg, en gaat het dus vrij aardig met ons bedrijf. Anderzijds is het vervelend, want hoewel sommige klusjes niet direct levensbedreigend zijn als ze even blijven liggen, het zou toch mooi zijn als ze eens afgemaakt konden worden. Ze staan immers niet voor niets op het lijstje.

Verplichte vrije dagen als Pasen komen dus eigenlijk helemaal niet zo goed uit. Tel daarbij op dat er mensen zoals ik zijn die ook een chronisch probleem hebben: tijdgebrek. Mijn vakantiedagen zijn in de eerste twee maanden van het jaar allemaal in gepland, en dan wordt al snel duidelijk dat ik een chronisch gebrek aan vakantiedagan heb. Dus, wat bedacht men hier op kantoor? Laten we een zaterdag gaan werken!

Geen gezeur van klanten. Geen rinkelende telefoons (hoewel, hij is alweer een paar keer over gegaan). Geen offshore kantoren die je support nodig hebben. Geen waslijst met weg te werken e-mail. Kortom: geen gedoe. Even de tijd om meters te maken. Dingen afkaarten. Zij die zin hebben komen, omdat ze niets beters te doen hebben, of omdat ze een extra centje willen, of omdat ze meer vakantiedagen nodig hebben, hoe dan ook: iedereen die genoeg klusjes heeft is van harte welkom.

Zo gezegd zo gedaan.

En zo zitten we hier dus met z'n vijven op zaterdag te werken. De één wrijft de kater nog eens uit zijn ogen. De ander begint aan z'n tweede blikje Red Bull. Aan het eind van de dag wordt het eten van de Amerikaan netjes gedeclareerd, en verder maken we er een gezellig dagje van.

Wat mij betreft doen we dit vaker!

Kunnen we eindelijk knap uit eten bij de Amerikaan in Hoorn! 

En zo stonden wij om 8:00 vanmorgen bij Intermaris op de stoep, want om 8:00 gaan ze pas open. Ons pas aangelegde archief met papieren, die we moesten inleveren om het huis te accepteren, hadden we mee genomen. We hadden tot 10:00 de tijd om te beslissen. Er miste alleen nog een verklaring van onze huurbaas dat we ons altijd netjes hebben gedragen, nooit op het balkon hebben gescheten, en zéker geen afbraak parties hebben gehouden. Ohja, en dat we de huur altijd netjes op tijd betaald hebben.

Wij verzekerden de balie mevrouw dat het goed kwam, en uiteindelijk wisten we haar te overtuigen (waar een Zwitsers zakmes al niet goed voor is) dat we tegeltjes mochten uitzoeken. De balie mevrouw ging de tegeltjesuitzoek mevrouw zoeken. Gelukkig bleek die mevrouw meteen álle dingen die we nieuw krijgen te mogen uitzoeken, samen met ons, en bovendien was ze erg vriendelijk. Dat mag ook wel eens gezegd worden.

Zo snel als wij moesten beslissen over het huis, zo snel gingen we ook door de tegeltjes, keukenkastjes, keukenbladen en handvatten heen. De showroom was neergezet op een stukje van 3 x 3 meter, en er waren nog twee mensen aan het kijken. Zes man op negen vierkante meter, da's best druk.

De stukjes keukenkast waaruit we konden kiezen hingen in een rack, vlak naast elkaar allemaal. En zo was het ook met het keukenblad. Persoonlijk vond ik het lastig kiezen door naar 15 houten plankjes, met verschillende kleurtjes of patroontjes. Maarrrrr, uiteindelijk hebben we naar ons idee toch een hele moderne keuze weten te maken. En we waren wederom blij verrast met de mogelijkheden waaruit we konden kiezen.

Binnen een half uur stonden we weer buiten. Weer een stapje dichterbij ons nieuwe huis. 

Een waargebeurd verhaal uit de WestFriese polder.

Dinsdagochtend. Mijke belt me op, met de mededeling dat we kandidaat zijn voor een huis. Hoewel we aan het zoeken waren naar een koopwoning, heeft Mijke zich evengoed elke week ingeschreven voor een huurhuis. Dit keer was het raak, en mochten we komen kijken.

Ja eh, dan moeten we maar even gaan kijken, stamelde ik. Tegen beter weten in, want ik wist echt zeker dat de wijk verpauperd was, en het niks zou worden. De sleutel mochten we een avondje houden, en zodoende konden we 's avonds, na mijn werk, een kijkje nemen. Opzich geen ideaal tijdstip, want alle lampen waren weg uit het huis. Gelukkig had ik mijn CSI mag lite mee, zodat we toch nog iets konden zien.

Toen we de deur achter ons dichtsloegen, waren het vooral een hele hoop twijfels en onzekerheden die we mee naar huis namen. Ik had mijn zinnen nog steeds op kopen gezet, Mijke wilde liever een paar jaar rustig aan doen en de schulden weg poetsen.

Thuis een beetje aan het rekenen geslagen en de Gamma folders doorgenomen. Beetje ingeschat wat dit geintje zou gaan kosten. Al gauw kwamen we op 1000 euro aan klus-spullen, dat wil zeggen: vloeren leggen (laminaat, zeil of tapijt), en een likje verf hier en daar, wat kwasten en rollers, dat werk. Hebben we niet eens álle kamers berekend.

Uiteindelijk gingen we, beide gesloopt van het twijfelen, naar bed. Ik zou de volgende ochtend de sleutel terug brengen, maar daarvoor zou ik nog even bij dachtlicht het huis bekijken. Mijke ging misschien mee.

Woensdagochtend. In eerste instantie blijft Mijke liever liggen, maar kennelijk kwam ze niet meer in slaap nadat ik haar gevraagd had of ze nou nog mee wilde. En zo gingen we even later samen naar het huisje, om de boel nog eens bij daglicht te bekijken. Bovendien hadden we een vragenlijst opgesteld voor de woningbouw, en daar hing best een boel vanaf. Toen we de deur voor de tweede maal dichttrokken, hadden we geconcludeerd dat we het best wilde hebben, als de keuken en badkamer vervangen zouden worden. Maar het was toch wel vreemd dat het aanrechtblad er nog stond, en ook het keukenblok was nog niet gesloopt en afgevoerd.

Bij de woningbouw aangekomen legden we onze vragen neer. Het vrouwtje ging even vragen. Toen ze terug kwam had ze voornamelijk goed nieuws. De badkamer werd helemaal vernieuwd, en de keuken ook. Wij mochten zelfs nog e.e.a. kiezen, qua kleurtjes tegels enzo. De keuken kwam alleen wel acht weken later, dus de oude werd eerst nog even terug geplaatst.

Toen we weg gingen bij de woningbouw werden de twijfels nog groter. Okay, het huis was dus eigenlijk prima voor ons. Wat moesten we nou? Rekenen, rekenen, en nog eens rekenen. Zouden we het wel redden om de boel bewoonbaar te maken? Er moest in elk geval wat geschoven worden met spaargeld wat eigenlijk bedoeld was voor onze reis naar Africa.

Ohja, en hoe zat het met de huur overlap? Hoe snel konden we uit ons huidige huis? Twee maanden dubbele huur betalen zouden we niet doen, hadden we besloten. En zo konden we de stress even ontlopen, door de beslissing af te laten hangen van de huidige huurbaas.

's Avonds kwam het verlossende antwoord: op z'n vroegst konden we 7 april al uit onze huidige woning. Iets te snel, maar we konden dan gewoon een halve maand bij huren, dat hoefde opzich geen héle maand te zijn. En hiermee was het laatste rationele struikelblok weg. Alleen ons gevoel, onze twijfels, zouden deze sprong in het diepe nu nog kunnen voorkomen.

Donderdagochtend. Okay, we doen het! We doen het gewoon, en dan zien we wel! JA, laten we het gewoon maar doen. Op de valreep worden alle benodigde papieren bij elkaar gezocht, gecopyeerd, en er wordt een aangetekende brief naar de huurbaas gestuurd. Tot twintig april alstublieft, willen we blijven huren. 19 en 20 april wordt het verhuisweekend. Dan moeten we weg zijn. Want daarna, daarna hebben we eigenlijk geen tijd meer om te klussen en te verhuizen.

En zo hebben we in drie dagen tijd besloten dat we gaan verhuizen. Hebben we besloten dat we over ruim een maand in een andere woning zitten. Dat we opnieuw moeten wennen, opnieuw de snelste weg moeten vinden naar de Deen en naar ons werk. Dat we als een gek moeten schilderen, vloeren leggen, verhuizen, meubelen kopen, en witgoed aan moeten schaffen.

Dus, we hebben de komende weekenden nog schilders, laminaatleggers en verhuizers nodig :-). In die volgorde, haha. Ik zal proberen u op de hoogte te houden :-)

Ik snap die klachten over de nieuwe smurfen van de AH niet helemaal. Okay, dat ze wat kleiner zijn wèl, want dat is jammer natuurlijk. Maar dat ze uit elkaar kunnen, en dat je de hoofdjes eraf kan trekken: nou èn?

Die smurfen zijn heus niet voor kinderen bedoeld hoor! Ik bedoel: hoe vaak doen kinderen nou boodschappen? Welnee, die smurfen zijn bedoeld voor op kantoor!

Nog meer bewijs? Nou, we zijn heus niet de enigen hoor. Bob maakt er op zijn HQ zelfs een heuse uitpakparty van.

Als ze nou 's nachts, als we niet kijken, de boel nog even zouden schoonmaken, of andere kabouterachtige taken zouden doen, dan zijn we helemaal tevreden!

Of schop ik nu de smurfen community tegen het zere been door de vergelijking tussen smurfen en kabouters te trekken? In dat geval bij voorbaat mijn excuses.