Op zich wonen wij dus best in een nette buurt. Midden in het centrum, in een klein maar goed onderhouden appartementje. Tegenover ons bevindt zich een gallerie, met galleriehouders die altijd vriendelijk gedag zeggen. En we hebben dus ook een echt buurtje. Mensen kennen elkaar, en de gallerie is een soort ontmoetingsplek, waar heel creatief Hoorn samenschoolt, zo lijkt het soms. Dikwijls worden onze schaarse parkeerplekken omgetoverd tot een gezellig picknicktafereel, met klapstoeltjes, een tafeltje, en een wijntje. Die parkeerplekken waar we gewoon voor moeten betalen, en die doorgaans allemaal bezet zijn.
Dit weekend hebben ze bedacht dat ze best eens vier dagen straat theater in onze steeg kunnen doen. Harstikke leuk voor mensen die veel hebben met cultuur, maar minder leuk voor mensen die doorgaans in het weekend wat later thuis komen dan de gemiddelde medemens, en dus 's ochtends wat meer moeite hebben het daglicht te verdragen. Een week of 3 geleden deed dit straat theater de generale repetitie. In mijn steeg. Ze zetten dan een mp3 op met geluid van allemaal spelende kinderen, klinkend door speakers die in de steeg zijn opgehangen. Het was net of ik met m'n handdoekje op een overvol strand lag, zo'n herrie was het. Als U zich bedenkt dat we mensen die op een normaal geluidsniveau converseren, lopend door onze steeg, letterlijk kunnen verstaan in bed, dan kunt U zich enigsinds voorstellen wat voor een beleving het moet zijn als dit geluid nog wat versterkt wordt door speakers.
En nu gaat het dus echt gebeuren. De generale repetitie ging goed, kennelijk. De speakers zijn weer geinstalleerd. Dus ik rij niets vermoedend van mijn werk naar huis toe, draai de steeg in, en zie het afzetlint en de klapstoeltjes in de straat liggen. Oh nee hè? Daar zul je ze hebben. Meteen wist ik waar dit over ging. Dit weekend was het dus. Even verderop zag ik een mannetje mijn kant op komen, waarvan je meteen kon zien dat hij erbij hoorde. Dit was typisch iemand die cultureel verantwoord bezig was. Een soort binnenhuis architect. Een mannelijke kapper. Iemand die op televisie precies zou kunnen vertellen welke kleren, en welk kapsel, er zo ontzettend hip is, en wat ècht niet meer kan in deze tijd.
Toen we op goedendag-afstand waarde, zette ik mijn beste glimlach op, en zei vriendelijk "Goedendag!". Beter een goede buur dan een verre vriend, zeggen ze, dus ik stel alles in het werk om mijn buren te vriend te houden. Of nouja, op z'n minst een vriendelijke goedendag dan.
Goeiedag, zei hij, jij hebt nog bij mij in de klas gezeten! Whoops. Was dat even schrikken. Ik schatte deze man niet eens veel ouder in dan ik, maar die inschatting kan dus niet juist geweest zijn. Ja, dans expressie, bij meester Aad, weet je nog? zei hij, terwijl hij door paradeerde, mijn steeg in.
Mijn god. Dans expressie. Natuurlijk weet ik dat nog! Beetje vaag en kunstzinnig lopen gymen met z'n allen. Vuurwerk uitbeelden. Lava uitbeelden (zo vertelde hij me, trots, want hier had hij een "goed" voor). En moesten we ook niet met z'n allen een kikker na doen? Hmm, dat wist ik niet meer zeker. Maar, sjezus, toen was ik 10? 11? Dat van dat lava uitbeelden, daarvan vroeg hij zich dus af of ik me dat zou herrineren, elke keer als ik langs fietste. Want voor zijn thema: aardlagen, met daartussen lava, daar had hij een GOED voor gekregen. Aha, hij was dus nog een leerling, toen hij ons doceerde!
Huh? Wat?! Elke keer als ik langs fietste? Woont hij nog bij mij in de buurt ook?!
Ongelovelijk dat hij dat nog wist! Ik had natuurlijk een paar pils op het werk gedronken (hey, het is vrijdag ja!), dus was eigenlijk bereid tot een goed gesprek over vroeger, en wat hij eigenlijk allemaal was gaan doen na dat dans expressie gebeuren. Pilsie erbij, en laat maar eens horen! Echter, op mijn scherpe vragen als "Herriner je je alle leerlingen nog? Haha!" en "Sjezus! Wat een geheugen!" kwam geen antwoord. Ja, hallo, wat moet je anders tegen iemand zeggen die claimt je te kennen, na zo'n tijd?
Hij liep een beetje dans expressionistisch door, waar dus geen touw aan vast te knopen is. Totaal verward opende ik de deur tot ons imposante trap portaal. Ik zette mijn fiets binnen, pakte mijn kant-en-klaar maaltijdje en drinkyoghurt, en liep verbrouwereerd naar boven. Vol gedachten stak ik mijn sleuten in het slot, en opende de deur.
Hoe kan iemand me uberhaupt herkennen met dit kapsel? bedacht ik me toen ik de gaatjes in het folie van mijn Conimex maaltijd prikte.
Vijf minuten later at ik mijn zelf opgewarmde maaltijd. Het verleden overpeinzend at ik traag mijn eten, en merkte pas later het geroezemoes op.
Het was net of ik met mijn handdoekje midden op een overvol strand lag.
