Month: March 2007

Toen ik voor het eerst, van Rinske, van de Blue Man hoorde, had ik associaties met de Karavaan. Waarschijnlijk omdat ik die vroeger eens in een soort optocht voorbij zag komen door de stad, waarbij de blauwe olievaten me zijn bij gebleven. Wat ik verwachtte was dus een kunstzinnig geheel, zo'n geheel waar je achteraf eigenlijk geen touw aan vast kunt knopen.

Maar het was met muziek, en Rinske zei dat het gaaf was, dus toen de kans voorbij kwam om met korting heen te gaan, grepen we die aan. En daar heb ik geen spijt van!

Het is niet echt gaaf hoor, daar niet van. Het is héél gaaf. Nooit eerder heb ik een show meegemaakt die het publiek mee weet te krijgen door een simpele lichtkrant, die het publiek schrijft wat het moet doen. En wij, het klapvee, doen het natuurlijk ook nog.

Daarna is het een aaneenschakeling van audio en visuele effecten. Visuele effecten op het podium, ja, dat vond ik ook gek. Maar ze krijgen het ècht voor elkaar. Door een goede timing, en ons af en toe te laten schrikken, blijft het lachen bij de blauwe mannetjes.

Mocht je het nog niet gezien hebben, wel even doen dus. Achteraf had ik er zelfs wel 50 euro per kaartje voor over gehad, in plaats van 25. Dat heb ik dus maar goed gemaakt door een CD te kopen.

http://www.bluemangroup.nl/  

Kijk nou, Openhaard is weer terug van weggeweest! En ze pakken nu hun eigen initiatief weer op, de vondelparkmeeting. Altijd gezellig meeting in onze hoofdstad.

Nu is het alleen wel zo dat ik een verjaardagsfeestje heb, dus ik moet even kijken of ik dat wel kan combineren. Helaas een vrij grote kans van niet, maar goed, dat zien we tegen die tijd wel. 

Nadat we eigenlijk alleen maar goede berichten hadden gehoord over het vrijwilliger zijn bij Pinkpop, besloten Mijke en ik ook maar eens een poging te wagen. Via vrienden kwamen we aan een linkje, waar we ons opgegeven hebben.

Vandaag kwam de mededeling dat de spullen (copy van ons paspoort) in goede orde zijn aangekomen, en dat ze half april gaan beslissen of we mee mogen doen of niet.

Nog eventjes wachten dus. Spannend! 

Toen ik een jaar of twaalf was, riep een vriend van me op een bepaald moment dat hij wel op drumles wilde. Iets waar ik stiekem al jaren van droomde, geloof ik. We zaten allebei op de Amiga club, en ik was eigenlijk best wel nerd.

De moeder van het vriendje had dit soort impulsieve ingevingen al eerder meegemaakt. Zo had de vriend al eens piano les, gitaar les, en nog wat van die dingen gedaan. Allemaal knetter duur, en er moest natuurlijk ook een instrument komen om op te oefenen. Mijn vader kwam met een creatieve oplossing, waarvan hij waarschijnlijk dacht dat het zo erg zou afschrikken, dat wij onze drum ambities spontaan zouden vergeten. Hij stelde voor om eens te beginnen op de showband. Om daar te leren trommelen, en de theoretische kennis op te doen (noten lezen, dat soort werk).

Het idee om in mars formatie, allemaal in hetzelfde pakkie, op straat rond te moeten lopen vond ik verschrikkelijk. Maar gelukkig moest je eerst een behoorlijke tijd oefenen voor je mee mocht lopen op straat. We werden lid, en mijn vriend was na 2 maanden alweer lid-af.

Ik begrijp nog steeds niet waarom, maar ik ging door. Af en toe oefende ik zelfs thuis, en langzaam maar zeker kreeg ik die twee houtjes aardig onder de knie. Tot mijn instructeur op een dag zei dat ik wel klaar was om mee te spelen op straat. Hier schrok ik zo van, dat ik meteen te kennen gaf dat ik wilde stoppen.

Dit hield ik een paar weken vol, maar die avond die ik normaal repeteerde was toch wel behoorlijk leeg ineens, en dus besloot ik nog maar even vol te houden.
Continue reading

Wouter gaf een geslaagd feestje. Een feestje omdat hij geslaagd was dus. Maar het wás ook een geslaagd feestje hoor. Weer een groep6-er die op een prachtige plaats woont, zonder daar een hoop geld voor hoeven neer te leggen. We zitten er bijna over te denken om ook maar anti-kraak te gaan wonen.

Anyways, hierrrr zijn alle foto's te bewonderen. 

Ik dacht, laat ik eens een tijdje stoppen met koffie drinken. Want soms slaap ik wat minder. En ach, het kan nooit slèchter voor je zijn natuurlijk. Maargoed, thee halen gebeurt dus niet en grouppe hier, dus ben je op jezelf aangewezen.

Geen probleem. Deze kekke theekan van mijn zwager gaat het prima doen hier! Vanaf vandaag ben ik professioneel theedrinker. 

En toch vind ik Mysteryland leuker geloof ik. Buiten. Lekker de ruimte, en de muziek vond ik er zelfs beter klinken. En dat is best knap, want door wind en dergelijke klinkt muziek vaak juist slechter, buiten.

Maar de hallen van de jaarbeurs zijn zo groot, dat een galm natuurlijk niet te voorkomen is. En die galm hoorde ik dus op een bepaald moment. Het was een beetje teveel. Teveel muziek wat je ineens je hoofd in gestampt krijgt.

Aan het eind had Johan Gielen zelfs een irritant hoog geluidje, wat meerdere mensen hun oren deed dichten. Ik was dus niet de enige. Nee, dat was niet fijn. Dat deed zeer, eigenlijk.

Verder was het natuurlijk wel een geslaagd feest, maar ik weet niet of ik nog eens naar zoiets groots zou gaan. Bij de Heineken Music Hall weet je tenminste dat het gewoon goed klinkt. Het kán dus wel.