Month: September 2006

Als er een kapellenwedstrjid zo dicht in de buurt is, kan ik het natuurlijk niet nalaten om te kijken wat de concurrentie zoal doet. Helaas was ik zo stom geweest om met de auto te gaan, want het was veel gezelliger dan ik verwacht had.

Het mooie van kapellenfestivallen is dat alles kan en alles mag. Er zijn bijna geen regeltjes, in tegenstelling tot de concoursen voor showbands en dergelijke. Soms heeft dit echter ook nadelen, want een kapel van 7 man wordt gelijk beoordeeld als een kapel van 20 man. En iedereen die een beetje wiskunde kan snapt dat je tegen bepaalde aantallen nooit meer op kunt. Een verschil van 12 of 14 is nog wel te doen, maar 12 of 20 niet meer lijkt me.

Het was dan ook geen verrassing dat de kapel met 20 leden had gewonnen. Niet onverdiend, want ze waren goed. Maar toch is het volgens mij haast onmogelijk om hier van te winnen, zeker muzikaal gezien.

Verder was het een erg leuke dag, en ik hoop dan ook dat we volgend jaar weer mee doen.

De foto's van de dag zijn hierrrrrr te bezichtigen. 

 
Op een vrij besloten forum werd ik getipt voor een internet radio station dat we hier nog niet konden. Radio Paradise. En als U dacht dat Bob Ross dood was, heeft U het mis. Tegenwoordig is hij radio presentator.

Als ik mijn ontbijt op heb, mijn etenswaar voor tussen de middag en sportspullen bij elkaar gezocht heb, trek ik mijn jas aan. Ik haal de mp3 speler uit de kast, draadjes ontrafelen, hang hem om mijn nek. Sleutels? Check. Telefoon? Check. Portomonaie? Check. Ok, klaar om te gaan.

Ik geef m'n lief een kus, en maak aanstalte om te vertrekken.

Moet je niet wat zeggen? vraagt ze me. Ik denk na.

Hou van je?

Ja, niet meer? vraagt ze. Het onbehaagelijke gevoel bekruipt mij, zoals wel vaker gebeurt, dat ik weer eens iets ontzettend belangrijks vergeten ben. Iets waar zij zich ontzettend druk om maakt, of heeft gemaakt, en wat mijn zeef van een geheugen al weer kwijt is. Mijn geheugen kan dat: binnen een paar minuten iets kwijt raken. Ik ken slechts 1 persoon die datzelfde heeft, waarmee ik een paar jaar samen regelmatig mee in de trein zat. Dat leverde zeer hilarische momenten op. Klasgenootjes tegen komen in de trein, druk discusserend over een tentamen dat over een uur begint, terwijl wij elkaar vragend aankijken. Tentamen?

Net op tijd schoot het me te binnen.

Succes met je sollicitatie! riep ik, vol trots dat ik het toch nog onthouden had.

Zojuist belde ze op. Met Roland, antwoordde ik. Op mijn werk voer ik liever geen uitgebreide persoonlijke gesprekken, dus ben sowieso wat meer kort af dan anders. De verbinding was slecht, maar het was duidelijk dat het stil bleef aan de andere kant.

Ik bleef ook stil. Als mensen mij bellen, dan moeten ze er wel voor de draad mee komen. Hup, vertel wat je te zeggen hebt! Na een te lang momentje stilte toch maar eens vragen.

Ja? Waar bel je voor?

Het bleef stil. Geluiden van verontwaardiging aan de andere kant, althans, zo voelde ik het. Gelijk kwam het onbehaagelijke gevoel weer naar boven dat ik iets vergeten was. Had ik dit gevoel al niet eerder vandaag? Mijn hersenen kwamen langzaam maar zeker op gang, en draaide de dag in steeds rapper tempo terug. De herkenning: dit is eerder gebeurt. Waarom ookalweer? Je was iets vergeten, sukkel. Wat dan? Sollicitatie.

Ohja! Je sollicitatie! roep ik, voor mijn gevoel, net op tijd. Is dat nu al afgelopen? gooi ik er voor de zekerheid achteraan, een blik werpend rechtsonder in mijn scherm, op de klok. 10:47. De sollicitatie was om 10:00 volgens mij, dus mijn verbazing zou best terrecht kunnen zijn.

En dan ben ik oprecht benieuwd, en wil ik heus weten wat de uitslag is. Ik vuur vragen af, en hoop dat mijn oprechtheid overkomt.

Als we ophangen besef ik mij dat dit wel nooit zal veranderen. Vele ruzies, veel onbegrip, heb ik al naar mijn hoofd gekregen door dit soort dingen. Ik vergéét ze gewoon. Verjaardagen, jubilea, examens, kortom: alle dingen waarbij andere mensen je opbellen om te vragen hoe het gegaan was, of je te feliciteren. Ik kom er altijd veel te laat achter, als het al te laat is.

Om me vervolgens diep te schamen.

Maarja, wie gelooft dat nou nog, na tientalle keren vergetelheid?

Zo met die mooie laatste zomerdagen, gaat het toch wel weer kriebelen. Motor rijden.

Ten eerste ben ik bang dat ik het verleer, als ik te lang niet rij. Hoewel je motorrijden waarschijnlijk zo weer te pakken hebt, lijkt het me toch niet echt veilig om na 2 jaar weer eens een ritje te gaan maken.

Dus, ik dacht, laat ik eens een motor gaan huren ofzo. Jaja, ik weet het, er staat er eentje weg te roesten voor m'n huis, maar dat is dus ook een beetje het probleem: hij is niet echt rijklaar op het moment. Daardoor durf ik hem weer niet op marktplaats te zetten, waardoor hij nog langer blijft staan, en uiteindelijk nog minder rijklaar is. En dat terwijl het toch eigenlijk best een leuk ding is, nog.

En zo vond ik mezelf dus terug op marktplaats. Beetje snuffelen tussen de Honda's. En dan met het idee van: dit keer ga ik er ècht goed voor zorgen. Een motor huren kost je zo 150 of 200 euro voor een daggie, dus misschien is kopen dan toch beter? Breng ik hem netjes voor z'n beurtje weg. En trouwens, ik heb toch bijna geen tijd om erop te rijden, dus het wordt nu echt een tourfiets, in plaats van een woon-werk fiets. Dat lijkt me zéér positief voor de levensduur van een motor.

Ik denk dat ik wel een beetje een chopper modelletje wil, als er weer een motor komt. Alleen moet ik dan eerst zorgen dat ik stalling heb, zodat hij in de winter gewoon lekker droog staat. En ik moet ook zorgen dat ik een bedragje per jaar bij elkaar spaar om het ding dus de verzorging te geven die het nodig heeft. De schuur bij ons huis gaat me 300 eurie per jaar kosten, en dat vind ik dan weer een beetje zonde.

Al gauw besefte ik me dat ik hier maar mee moest stoppen. Beetje mezelf lekker maken, mezelf al zien chopperen .. terwijl ik het niet eens voor elkaar krijg om mijn oude motor op marktplaats te zetten. Dus. Dit weekend ben ik helemaal vrij. En zaterdag nog alleen ook, dus laat ik me voornemen om er deze zaterdag een klein soppie overheen te gooien, een foto te maken, en hem dan op marktplaats en speurders te zetten.

Mocht ik er dan vanaf raken, en ik een boel geld verzameld hebben, en een stalling kan vinden, dan zou ik er nog eens over kunnen denken. Dán pas.

Niet nu. 

Dat doen ze best goed hoor, bij Frits. Beetje een open dag houden en dan zeggen dat er geen abbonementsgeld betaald hoeft te worden. Dat trekt je wel over de streep. 

Maargoed. Het verhaal staat bij Sebje.